Fálkinn - 24.01.1966, Qupperneq 34

mig undir eins. ’Ja, ég veit nú
ekkert hvað þetta er‘, sagði ég,
’en ef þú treystir mér í það þá
fer ég‘. Svo fór ég niður í skip
og talaði við brytann. ’Geturðu
byrjað í fyrramálið klukkan
tíu?‘ spurði hann. Ég gerði það,
og síðan hef ég verið hér á
Lagarfossi.“
„Og hvað um sjóveikina?“
„Ég hef ekki fundið til henn-
ar eitt augnablik.“
„Hvernig er að vinna með
öllum þessum karlmönnum?"
„Ó, prýðilegt, þeir taka okk-
ur þernurnar alveg eins og aðra
skipsfélaga, enda væri annað
ófært. Sjómenn eru ágætir
menn, traustir og heiðarlegir,
og á mínu skipi hafa allir ver-
ið 100% séntilmenn. Það er
ekki á neinn hátt þvingandi að
vinna innan um þá.“
„Þú hefur gaman af ferða-
lögunum?“
„Já, þau eru nú eitt það
skemmtilegasta. Og ég var svo
heppin, að fyrstu fimm árin sem
ég var í siglingum komum við
alltaf í einhverja nýja borg í
hverri ferð. Ég er hrifnust af
Hollandi og Belgíu af öllum
löndum sem við höfum farið til.
Rotterdam er yndisleg borg,
falleg, vel skipulögð og við-
kunnanleg, og fólkið þar er ein-
staklega vinsamlegt og kurt-
eist.“
„Er fólk ekki alltaf að biðja
þig að verzla eitthvað fyrir
sig úti?“
„Það er orðið miklu minna
um það núna, en fyrst var ég
oft beðin um að kaupa hitt -og
þetta, sérstaklega ítalska skó.
Nú er það helzt danska smjörið
í Kaupmannahöfn.“
„Þreytistu aldrei á að stjana
við farþegana?“
„Nei, þvert á móti, ég hef
Stefanía Jakobsdóttir þerna er umhyggjusöm eins og bezta
ungamamma.
svo sjóveik, að ég hefði orðið
fegnust ef einhver hefði misk-
unnað sig yfir mig og hent
mér útbyrðis. Mér leizt þess
vegna ekki allskostar á að ger-
ast skipsþerna, en samt hálf-
langaði mig í túrinn. Vinkona
mín vildi endilega drífa mig —>
þetta var kona Guðmundar Vil-
hjálmssonar yngra — og rétt á
eftir hringdi maðurinn hennar
og sagði, að ég yrði að ákveða
verulega ánægju af að aðstopa
þá á allan hátt sem ég get
reyna að gera þeim ferðirja
þægilega. Við höfum aldrei átt
í erfiðleikum með neina mann-
eskju, þetta hefur allt verið
elskulegt og gott fólk, og þótt
ekki sé kannski allt fullkomið
um borð hefur enginn tekið því
öðruvísi en vel. Það hafa aldrei
orðið neinir árekstrar, og auð-
vitað er aðalatriðið, að farþeg-
arnir séu ánægðir. Ekkért
finnst mér þó eins gaman og
þegar börn eru með í ferðum.
Ég elska lítil börn, og þau sem
hafa komið með okkur hafa öll
hænzt að mér. Að öðru leyti
geri ég engan greinarmun á
farþegunum.“
„Þig langar ekki að breyta
um skip?“
„Nei, ég vil helzt vera hér
áfram. Mér þykir vænt um
Lagarfoss og áhöfnina á hon-
um, hann er mitt annað heim-
ili, og ég er búin að binda
tryggð við hann.“
SVONA gengur það um borð
í Lagarfossi. Sumir eru 'á-
nægðir á sjónum og aðrir hugsa
með söknuði til lands, fyrir
suma er vinnan köllun, en aðr*
ir sætta sig við sitt hlutskipti.
Þannig er það einnig í landi,
því að mennirnir eru hver öðr-
um líkir hvort sem þeir teljast
til landkrabba eða sjómanna.
En eitt kemur öllum skipverj-
unum saman um — að andinn
sé góður á þessu,fljótandi heim-
ili þrjátíu og tveggja manna á-
hafnar, og að allir reyni að
vinna saman á sem liðlegastán
hátt til að skipið megi verða
þeim og öðrum til sóma og
standa sig vel í samkeppnihni
við sína líka á hafinu. * *
• Rauða höitdin
Framh. af bls. 24.
alsírsku vinum, en hitt er aftur
á móti augljóst að 72 klukku-
stundum síðar, að kveldi 2.
marz, steig hann sitt síðasta
víxlspor.
Fram að þeim tíma, hafði
hann ævinlega læst Mercedes
bílinn sinn inni í bílskúr, þegar
hann var ekki að nota hann,
en þetta kv"H hafði hann af
einhverjutn nnum ástæðum
lagt honum al'iangt frá heimili
sínu — úti á götu. Þannig gaf
hann launmorðingjanum heill-
ar nætur frest til að koma fyr-
ir sprengjunni, sem sendi hann
inn í eilífðina klukkan kortér
yfir niu morguninn eftir.
Þegar lögreglan í Frankfurt
rannsakaði íbúð Pucherts sama
dag, fundust upplýsingar, sem
undir venjulegum kringum-
stæðum hefðu verið nægar til
að ráða gátuna. Þeir vissu
hvenær Puchert var drepinn,
þeir vissu hvers vegna og þeir
komust einnig að nöfnum
þeirra, sem eftir öllum sólar-
merkjum að dæma höfðu fram-
ið morðið. Við erfðaskrá Puc-
herts var festur vélritaður seð-
ill þar sem gefin var nákvæm
lýsing á tveim mönnum, sem
lögreglunni var bent á að leita,
„ef ég verð myrtur“, eins og
þar stóð. Ekki er algengt að
leynilögreglumönnum sé séð
fyrir jafn góðum upplýsingum.
En það er eitt að hafa nöfn og
lýsingu mannanna og annað að
hafa hendur í hári þeirra. Og
þegar lögreglan hóf eftir-
grennslanir sínar, fundust eng-
in spor eftir piltana, sem sátu
forðum við borðið á nætur-
klúbbnum. Hins vegar fannst
maðurinn, sem hringdi til dag-
blaðanna. Hann reyndist heita
Wolfgang Simon og vera kaup-
sýslumaður og hann hélt því
fram, að hann hefði einungis
komið upplýsingunum áleiðis
fyrir norðurafrískan kunningja
sinn, en væri ekki við málið
riðinn að öðru leyti. Langar
og ýtarlegar yfirheyrslur sann-
færðu lögregluna um að mdð-
urinn segði sannleikann og hon-
um var sleppt úr haldi.
Þýzku lögreglunni var mál-
ið ekkert nýnæmi. TilræðL í
líkingu við þetta höfðu hafist
þann 28. september árið 1956
og höfðu verið endurtekin
hvað eftir annað. Á fyrrgreind-
um degi hafði tímasprengja
sprungið í íbúð vopnasmyglara
eins í Hamborg. Hann hét Otto
Schlúter, en var fjarverandi
þegar sprengjan sprakk og
fékk þar með borgið lífinu.
Hann hafði fengið hverja að-
vörunina á fætur annarri í
pósti, einu . sinni fékk hann
senda litla líkkistu úr pappa.
í júnímánuði árið eftir, sprakk
svo önnur sprengja undir bíln-
FALKINN