Fálkinn - 24.01.1966, Síða 35

um hans, einmitt þegar hann
vár staddur inni í verzlun að
káupa sér sígarettur. Hins veg-
ar beið 62 ára gömul móðir
hans bana í sprengingunni.
1. október 1958 var þýzki
ílutningabáturinn Atlas, eyði-
lagður í höfninni í Hamborg
með plastsprengju. Báturinn
hafði flutt tékknesk vopn til
Tunis, þaðan sem þeim var
dreyft til uppreisnarmannanna
í Alsír. Sömu örlög hlaut
egýpska áætlunarskipið Alka-
hira og norsk snekkja. í þess-
um hermdarverkum biðu 8
mánns bana og tjónið var met-
ið á eina milljón marka. En
það hermdarverkið, sem veru-
lega hreyfði við Þjóðverjum
va!r framið þann 5. nóvember
1958 í klassískum Chicago stíl.
Græni Mercedesinn
Um þessar mundir var for-
maður hinnar hálfopinberu
sendinefndar alsírsku þjóðfrels-
ishreyfingarinnar í Bonn, 27
ára gamall lögfræðingur Ait
Ahcene að nafni. Hann hafði
verið útnefndur utanríkisráð-
herra í alsírsku útlagastjórn-
inni sem sat í Túnis og átti að
taka við því embætti þann 6.
nóvember. 48 klukkustundum
fyrir brottför hans til Túnis,
settust tveir ungir menn og
einn roskinn, að í hótelherbergi
í Bonn og eins og fyrir tilvilj-
un hittist svo á, að þeir snæddu
miðdegisverð á Hansa veitinga-
húsinu á næsta borði við hinn
væntanlega utanríkisráðherra.
Ungu mennirnir tveir virtu
Achene gaumgæfilega fyrir
sér, eins og þeir væru að
tryggja að þeir þekktu hann
aftur.
Næsta morgun átti Ahcene
að mæta í túniska sendiráðinu
til að kveðja. Klukkan 10 náði
hann í einkaritara sinn, hina
fögru 24 ára gömlu Fadeiia
Sahavoni í íbúð hennar við
Hosenplatz og ók áleiðis til
sendiráðsins. Nokkrum mínút-
uni síðar uppgötvaði hann að
honum var veitt eftirför af
dökkgrænum Mercedes, sem
vildi ekki fara fram úr þó að
hann gæfi honum færi á því
hvað eftir annað. Þegar hann
mtlaði að beygja að sendiráð-
inu, skauzt hinn bíllinn fram
úr honum og um leið skall
kúinagusa á hliðinni á bíl
Alsírmannsins. Tvær kúlur
lentu í hnakka hans og ein í
kjálkanum og hann hneig niður
í kjöltu einkaritarans, sem bað-
aðist blóði meðan bíllinn skall
stjórnlaus á sendiráðsveggnum.
Svo undarlegt, sem það má
virðast, var einkaritarinn ó-
meiddur, en Ahcene lá sex
vikur á sjúkrahúsi í Bonn áður
en hann lézt af sárum sín-
um. Hann og stúlkan gátu gef-
ið lögreglunni tiltölulega ná-
kvæma lýsingu á mönnunum
tveim í græna bílnum. Annar
hafði skotið af handvélbyssu
meðan hinn stjórnaði bílnum.
Lögreglan grennslaðist fyrir
um bílinn strax um kvöldið og
komst að raun um að hann var
frá bílaleigu í Frankfurt og að
hinn dökkleiti útlendingur,
sem hafði leigt hann hafði al-
þjóðlegt ökuskírteini á nafninu
Ben Ali Mahdani. Heuchert
lögregluforingi setti sig í sam-
band við Interpol í París og
fékk að vita að skírteinið væri
falsað og að þeir vissu ekki
um neinn með þessu nafni.
Viku seinna tilkynnti Interpol,
að hún vildi ekki skipta sér af
málinu, þar sem um pólitízkan
glæp væri að ræða og ekki i
hennar verkahring.
Heuchert og menn hans leit-
uðu vandlega í Bonn að laun-
morðingjanum, án þess að
verða nokkurs vísari. Siðar
kom í ljós að þeir höfðu allan
tímann haldið sig á bar í
Frankfurt, þar sem hefði verið
auðvelt að ná til þeirra ef sam-
starf lögreglunnar í þessum
tveim borgum hefði verið dá-
lítið nánara.
Engar handtökur og engar
yfirheyrslur fóru fram vegna
morðsins á Ahcene. Konrad
lögreglustjórí í Frankfurt
komst eitthvað lengra áleiðis
varðandi morðið á Peuchert,
en það var ekki mikið. Hann
komst að raun um að sprengj-
urnar, sem notaðar voru síð-
ustu árin, höfðu allar verið
búnar til á einu og sama verk-
stæðinu og að sömu andlitun-
um skaut upp í öllum tilfell-
unum Með þessar upplýsingar
í höndunum kallaði hinn opin-
beri ákærandi í Frankfurt,
Heinz Wolf, blaðamenn á sinn
fund, þar sem hann nafn-
greindi Rauðu höndina í fyrsta
sinn. Hann ákærði samtökin
um launmorðin. sem átt höfðu
sér stað bæði í Þýzkalandi og
Belgíu allt síðan alsírska upp-
reisnin brauzt út og einnig um
þau skemmdarverk sem unnin
höfðu verið. Hann var svo var-
kár, að nefna ekki frönsku
stjórnina í þessu sambandi, en
lét blaðamönnunum eftir að
draga sínar eigin ályktanir.
Frönsku blöðin kölluðu ásak-
anir hans „andleg kölduflog“
en franska ríkisstjórnin lét
ekkert frá sér heyra um mál-
ið. Þá fékk hann orðsendingu
frá þýzka utanríkisráðuneyt-
inu, þar sem hann var sakaður
um að „reyna að trufla hið
góða samband sem ríkir á
milli Sambandslýðveldisins og
hinna frönsku bandamanna.“
Upp frá þessu neitaði örygg-
islögreglan í Bonn að vinna
með kollegum sínum í Frank-
furt.
Að fenginni þessari reynslu
voru Þjóðverjar ekki sérlega
hissa á því sem gerðist að
kvöldi hins 22. október 1959.
Skömmu eftir klukkan sjö
heyrðust fimm skothvellir á
bílastæðinu bak við aðaljárn-
brautarstöðina í Köln. Vegfar-
endur, sem áttu leið þar um,
sáu tvo menn falla hvern um
annan, meðan aðrir tveir skut-
ust undan og hurfu milli bíl-
anna. Annar þeirra, sem féllu
var dauður, þegar að var kom-
ið en hinn var helsærður af
skoti í magann. Þriðji maður-
inn fannst nær dauða en lífi
af hræðslu í geymsluklefa þar
í grenndinni, en hann var ósár.
Þessir þrír menn voru allir
Alsírbúar og höfðu áður unnið
fyrir franska herinn sem njósn-
arar meðal landsmanna sinna.
Þeir höfðu hins vegar ókveð-
ið að 'snúast í lið með FLN,
þar sem þeim var tekið opnum
örmum og þeir tafarlaust send-
ir til V-Þýzkalands, þar sem
þeir áttu að útvega sjálfboða-
liða meðal hinna 4000 alsírsku
verkamanna, sem voru við
störf í Sambandslýðveldinu. 14
dögum eftir að þeir komu til
landsins, gengu þeir í gildruna
á bílastæðinu í Köln.
Pólitízk hrossakaup
Lögreglan í Köln velti lengi
vöngum yfir að hve miklu
leyti hún ætti að láta morð-
deildina annast rannsókn máls-
ins og að hve miklu leyti hún
ætti að fela hana hinni stjórn-
málalegu deild lögreglunnar.
Þegar loks var ákveðið að
láta morðdeildinni málið eftir,
eyddu leynilögreglumennirnir
miklum tíma í að fá nákvæma
lýsingu á fyrirsátsmönnunum
hjá Alsírmanninum, sem undan
komst. Hann kunni ekki nema
sitt eigið tungumál og var þar
að auki illa haldinn af tauga-
áfalli. Þeir létu algerlega undir
höfuð leggjast að fá upplýsing-
ar hjá þeim Þjóðverjum, sem
höfðu horft á atburðinn og
þegar loks komst skriður á
málið voru launmorðingjarnir
löngu komnir yfir landamærin
til Belgíu í leigubíl frá Köln
og síðan hefur ekkert til þeirra
spurzt.
Þau blöð i Þýzkalandi, sem
TRULOFUNAR
ULRICH FALKNER gulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆÐ
W /H/^NNfrxN ír^íl
SKARTGRIPIR
LJ WU^WL^
Irúlofunarhrlngap
HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJ/XN H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 2320Ö
FALKINN
35