Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 12

KÓM WIÉSK BfÉTÍMASAGA
FRÁ IIEKHAGAHBI 1 DÖLVM
I SVÍÞJÓÐ
r FYRSTI KAFLI.
Næsta stöð er Ornas! hrópaði
lestarstjórinn.
Marianne gat ekki gert að sér
£ð brosa. Hér átti hún sjálf að
íara úr lestinni. Skyldi það verða
Gustav Vasa, sem kæmi til móts
Við hana? Hugsaði hún, og
augnablik brá fyrir gamla lifs-
fjörinu, sem hún hafði átt i svo
ríkum mæli fyrir nokkrum ár-
um. En brosið þurrkaðist strax
burt af andlitinu og það varð
Bftur eins og gríma. Sett, svip-
breytingalaust og fölt undir rauð-
brúnu hárinu. Hún tók töskuna
sina og gekk fram að dyrunum.
1 spegli, sem hékk I ganginum,
sá hún grannleitt andlit með há
kinnbein og alltof stóran munn.
Hún gekk nær. Var ekki augn-
svipur hennar orðinn eitthvað
einkennilegur? Setjum nú svo,
að Stigman veiðistjóra grunaði
að hún væri ekki með öllum
mjalla! Þá myndi hann áreiðan-
lega hliðra sér hjá að ráða hana
til sin sem einkaritara.
Hún horfði út um gluggann án
þess að sjá eyðilegt landslagið,
sem þaut framhjá henni. Henni
duttu í hug línur úr bréfi Stig-
mans veiðistjóra „ ... herragarð-
urinn á Malingsfors iiggur mjög
afskekkt...“ Óskandi væri að
hann lægi nógu afskekkt. Átti
hún að þora að vona, að þar
myndi engan að finna, sem
þekkti hana aftur í sjón eða
myndi nafn hennar? Að visu
voru nú nærri tvö ár síðan það
gerðist — bilslysið, sem henni
var kennt um — en blöðin höfðu
verið full af því í lengri tima.
Svartar, feitletraðar fyrirsagn-
irnar ofsóttu hana enn.
„Ofsaakstur nitján ára stúlku
,.. skildi slasaðan hjólreiðamann
eftir... ók á tré nokkrum kíló-
metrum fjær ... Marianne Berg-
ström neitar allri sök... heldur
því fram, að ókunnur maður
hafi ekið bílnum ... Óhugsandi!
segir lögreglan. Marianne sat í
ökusæti hins skemmda bíls,
þegar hann fannst. Hún hafði
meira að segja hendurnar á
stýrinu. Hinn ungi ökuníðingur
er gallharður lygari. Ókunni
maðurinn hefur aldrei fundizt."
— Jú, ég sver...!
Ef hún aðeins hefði verið kyrr
í Gautaborg þennan dag í stað
þess að setjast í bílinn og reyna
að aka, þegar hún var svo illa
á sig komin. Hún hafði ekki
þolað deyfinguna hjá tannlækn-
inum. Þess vegna hafði hún
viljað komast heim, til þess að
geta lagt sig. En það voru nokk-
uð margar mílur. ... Hún ætl-
aði að aka varlega, hafði hún
hugsað sér. Hún ók mjög hægt,
en líðan hennar versnaði stöð-
ugt.
Þegar hún nam staðar við
gatnamótin hjá þjóðveginum,
kom hún auga á mann, sem stóð
við vegarbrúnina. Hann var ber-
höfðaður, vel klæddur og hélt
á skjalatösku í hendinni. Hann
hraðaði sér í átt til hennar, en
varð fyrir greinilegum vonbrigð-
um, þegar hann uppgötvaði, að
það var kona, sem ók bílnum.
Hún þyrði sennilega ekki að
taka ókunnuga menn upp í bíl-
inn til sín. Hann hafði misst af
lestinni og leigubílarnir tveir,
sem fyrirfundust í þessu eymd-
arbæli, sem hann hafði verið
að heimsækja, voru báðir upp-
teknir. Þess vegna hafði hann
farið fótgangandi nokkra kíió-
metra í von um að fá far með
einkabíl. En enda þótt mikil um-
ferð væri um þjóðveginn sem
endranær, hafði enginn þeirra
bíla, sem honum hafði tekizt að
stöðva, verið á leið til Borsá, en
það var næsta takmark hans.
Marianne hafði virt hann fyrir
sér eins vel og hún gat í grá-
leitu rökkrinu. Hann var mjög
snotur og venjulegur í útliti og
hann kom satt að segja eins og
af himnum sendur, þar eð hún
treysti sér ekki til að aka lengra.
Hún spurði hann hvort hann
hefði ökuleyfi. Vissulega, það
hafði hann! Hann tók upp seðla-'
veski sitt til þess að aðgæta,
hvort hann hefði ökuskírteiniði
með sér. Seðlaveskið var ún
dökkbrúnu krókódílaskinni. Það
mundi hún. Hann hélt öku-
skírteininu á lofti augnablik og
stakk því síðan niður aftur. Þá
flutti hún sig til í sætinu og
hann settist undir stýri við hlið
hennar. Hann myndi aka henni
heim og hringja þaðan á leigu-
bíl.
— Nafn mitt er ... sagði hann,
En hún hafði ekki haft áhuga
á nafni hans. Hún hafði ekki
heyrt, hvað hann sagði. Ekki
kært sig um það.
Þegar hann var kominn yfir
þjóðveginn, jók hann ferðina.
Hann ók óþægilega hratt, fannst
henni. En ef til vill var hann að
flýta sér til móts við einhverja
lest. Og sjálf var hún sárfegin
þvi, að vera brátt komin heim.
Nokkrum mínútum seinna
varð slysið.
Aftur og aftur hafði hún
endurlifað þessa stund á síðustu
tveim árum. Hún hafði enn ekki
náð sér til fulls eftir taugaáfall-
ið. Andlit hennar varð ískalt og
hana sundlaði. Fyrir hugskot-
sjónum sínum sá hún dauft biik-
ið af kattarauganu á reiðhjólinu,
heyrði dynk, og hnykktist fram
í sætinu vegna höggsins, sá lík-
ama hjólreiðamannsins fljúga í
boga gegnum loftið og liggja
siðan hreyfingarlausan á vegin-
um. Hún æpti til mannsins að
stöðva bílinn, en það var eins
og æði hefði gripið hann. Hann
steig benzíngjöfina í botn og
hélt áfram akstrinum, en nokkr-
um kílómetrum lengra ók hann
út í lausamöl við vegarbrúnina
og bíllinn hentist út af veginum.
í gulum geislanum af bílljós-
unum sá Marianne tré koma
þjótandi á móti þeim með ofsa-
hraða. Hún heyrði hátt brak og
brothljóð í gleri. Eitt augnablik
fann hún til nístandi sársaukai
Síðan var eins og hún félli niður
í kolsvart, gínandi myrkur.
Þegar komið var að Marianne
i stórskemmdum bílnum, sat hún
við stýrið og ókunni maðurimj
var horfinn. Hún hafði ekki
getað sannfært neinn um, að
hann hefði verið til og að síðustu
hafði hún sjálf farið að halda að
það hefði verið draumur, þegar
hún sá hann standa við vegar-
brúnina, og að hann settist inn
í bilinn til hennar og ók burt.
Ef til vill var þetta óráðsdraum-
ur, sprottinn úr undirvitund
hennar sem eins konar verndar>
ráðstöfun gegn því að hún missti
vitið? Var það þrátt fyrir allt
hún sjálf, sem hafði orðið
drengnum á reiðhjólinu að bana?
— Nei, það var ekki ég, sagði
hún stundarhátt.
Hún mundi greinilega eftir
vangasvip mannsins, sem bar
við bilgluggann. Það var ekkert
séreinkenni við hann. Hann var
mjög venjulegur og hversdags-
legur í útliti. En hún myndi
þekkja hann ef hún fengi að sjá
12
FÁLKINN