Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 13

hann aítur. Um tveggja ára
skeið haíði hún leitað hans, rýnt
framan í hvern mann, sem varð
á vegi hennar, en hún hafði
ekki fundið hann enn. Hún
mundi einnig eftir höndum hans:
Þær voru grannar og vel hirtar
og á handarbökunum uxu stutt
og gisin hár. En á stýrinu fund-
ust ekki önnur fingraför en
hennar eigin! Hann hlaut að
hafa þurrkað þau af og lyft
henni yfir í ekilssætið meðan
hún var meðvitundarlaus.
Síðan þetta skeði, hafði hún
I hugum manna verið „ökuníð-
ingurinn" Marianne Bergström!
Jafnvel Hákon Magnússon hafði
ekki trúað henni. Hann hafði
fengið sér vinnu á húsateiknara-
skrifstofu í Stoekholm á meðan
hún lá á' sjúkrahúsinu. Siðar
frétti hún af skotspónum, að
hann hefði sótt um starf utan-
lands.
Marianne dró djúpt andann.
Hafði hún verið ástfangin af
Hákoni? Hún mundi ekki eftir
því. Það var orðið svo langt
siðan, að engu líkara var, en
hún hefði kynnzt honum í öðru
lífi. Minningin um hann var eins
og ör eftir sár; hún var þarna,
en olli henni ekki lengur nein-
um sársauka.
Lestin rann inn á brautarstöð-
ina í Ornas. Marianne var eini
farþeginn, sem fór úr henni þar.
Hún virti fyrir sér litlu stöðvar-
bygginguna. Á þakskeggið var
málað blómamynztur. Á lítiUi
grasflöt fyrir framan húsið uxu
sýrenurnar með blómakerfum,
sem enn voru ósprungin út. Ljós-
grænn vorgróðurinn brosti við
henni hvarvetna. Hefði hún að-
eins getað fært tímann aftur
um tvö ár, þá hefði hún eflaust
brosað á móti.
Ungur maður í Ijósgráum
buxum og ullarúlpu kom á móti
henni. Hann var með snjóhvítt
hár, ósýnilegar augabrúnir, hvít
augnahár og ljósblá augu.
— Eruð þér ungfrúin, sem
eetlar til herragarðsins? spurði
hann á syngjandi dalamállýzku.
— Já.
— Eruð þér með nokkurn
farangur?
— Nei, ég ætla aðeins að líta
á umhverfið, og ég geri ráð fyr-
ir, að Stigman veiðistjóri óski
eftir að hitta mig... áður en
hann ræður mig eða hafnar um-
sókn minni.
— Það var og. Hún ætlar þá
að fara aftur.
— Já, með miðdegislestinnl
frá Falun. Ég verð að vera
komin aftur til vinnu minnar
snemma I fyrramálið.
— Verður hún það, já. Ja, lík-
lega verð það ég, sem ek henni
til stöðvarinnar, nema þá að
veiðistjórinn eigi sjálfur eitt-
hvert erindi til bæjarins. Ég er
nokkurs konar „allrahanda"
maður á herragarðinum. Ég
heiti Jannis Per Olson, enda
þótt flestir kalli mig aðeins
Jannis Per.
Bak við stöðvarbygginguna
stóð dökkrauður Volvo-bill. Mari-
anne settist í framsætið og
Jannis Per við stýrið. Hann
myndi þó ekki geta neitað því,
að hafa ekið, ef svo færi, að
eitthvað kæmi fyrir.
— Er langt héðan til Malings-
fors-setursins? spurði Marianne.
— Ne-e, aðeins átján kílómetr-
ar, og það er flj.ótfarið í bil, en
staðurinn er nokkuð einmana-
legur. Á hún að taka við af ung-
frú Eliasson sem einkaritari
veiðistjórans?
— Ég hef allavega sótt um
stöðuna. Hvers vegna er ungfrú
Eliasson að hætta?
Jannis Per klóraði sér í höfð-
inu áður en hann svaraði.
— Ég veit það ekki, sagði
hann. Það var ekki annað að sjá,
en að hún væri ánægð í fyrstu,
en upp á síðkastið hefur hún
orðið æ leiðari í skapi og svo
sagði hún allt í einu upp. Henni
hefur eflaust leiðst einveran,
gæti ég trúað. Eða þá, að hún
hefur orðið ástfangin af veiði-
stjóranum!
— Ástfangin af... en ég hélt
að hann væri gamall maður!
sagði Marianne ósjálfrátt.
— Ne-e, hann er ekki einu
sinni þrítugur. En hann virðist
lítið kæra sig um kvenfólk. Ef
hann er þá ekki orðinn ástfang-
inn í frúnni, sem er ráðskona á
herragarðinum. Hún kom þang-
að fyrir nokkrum mánuðum,
þegar hún varð ekkja. Það er
sagt, að maðurinn hennar hafi
fyrirfarið sér.
— Það var hræðilegt!
— Vissulega var það.
Skógurinn var myrkur og
hljóður á báðar hliðar við veg-
inn. Aðeins á stöku stað lýsti
ung birkihrísla upp myrkviðinn,
með silfurhvítan stofn og ljós-
grænt laufskrúð. Skyldi henni
ekki finnast hún einöngruð frá
umheiminum þegar hún væri
búin að fá þennan óendanlega
skógivaxna varnarvegg á alla
vegu? Það var vel hægt að
imynda sér, að tröll og forynj-
ur ættu sér þarna bústað.
Við mjóan afleggjara stóð gult-
skilti og á því gat að lesa nafn-
ið Malingsfors-setur. Marianne
fékk hjartslátt. Það var svo
margt, sem teknar yrðu ákvarð-
anir um næsta klukkutimann.
„Að vera eða ekki vera,“ hugs-
aði hún með nokkurri sjálfs-
hæðni. Tilvitnunin hæfði henni
reyndar ágætlega, því að það
myndi vafalitið murka úr henni
lífið smám saman, að verða um
kyrrt á stað, þar sem allir
þekktu hana og smákrakkarnir
hrópuðu „ökuniðingur!" á eftir
henni.
Skógurinn þynntist og brátt
kom í ljós lítið þorp, með rauð-
um húsum, sem stóðu i brekku
niður að mjóu, straumhörðu
fljóti. Blautir trjástofnar döns-
uðu í freyðandi straumiðunni,
neðan við brú, sem stóð á
stöplum úr mosagrónum grá-
steini. Á hárri hæð hinum
megin við ána, stóð hvitt herra-
setur með svörtu mansard þaki
og tveimur frjálsstæðum álm-
um. Trjábryddur stígur lá frá
veginum upp að setrinu.
— Skrifstofan er í hægri álm-
unni, sagði Jannis Per.
Marianne steig út úr bílnum
og litaðist um. Handan við setr-
ið grillti í stórt, ísblátt vatn.
— Hvaða vatn er það, sem
sést á þarna? spurði hún.
— Runn.
Á gaf li skrif stof uálmunnar
var brúnmáluð hurð. Marianne
opnaði hana og kom inn í rétt-
hyrnda forstofu. Beint á móti
henni var önnur hurð. Hún barði
að dyrum og karlmannsrödd
svaraði: „Kom inn!“
Herbergið, sem hún gekk inn
í var lágt undir loft. Grámáluð-
um veggjunum var skipt í fleti.
Gólfið var úr breiðum furuborð-
um, ferniseruðum til þess að
mæta kröfum nútímans um auð-
velda ræstingu. Þetta var her-
bergi, sem minnti á krínolíur
og skrýft hár. Eða hafði það ef
til vill einhvern tíma verið bú-
staður þjóna i flauelsjökkum
með hvítdyftar hárkollur. Nú
hafði tveim stórum skrifborðum
verið komið þarna fyrir. Við ann-
að þeirra sat dökkhærð stúlka
og glamraði á ritvél. Hann var
klæddur grænni peysu og köfl-
óttu pilsi. Hún hirti ekki um
að gæta að hver væri kominn,
en sneri vísvitandi baki i dyrn-
ar. Það virtust ekki beint vin-
gjarnlegar móttökur!
Magur, þunnhærður maður
með hornspangargleraugu stóð
og var að blaða í möppum í
stórum skjalaskáp. Var þetta eig-
andi Malingfors herragarðsins
og sögunarmillanna? hugsaði
Marianne furðu lostin. Þannig
hafði hún ekki ímyndað sér
veiðimann og skógarvörð! Hann
var ekki einu sinni útitekinn!
Varla gat ungfrú Eliasson
hafði orðið ástfangin í þessum
skorpna, væskilslega karli!
— Ég ætlaði að finna Stig-
man veiðistjóra, sagði Marianne.
— Hann er i innri skrifstof-
unni, sagði maðurinn með möpp-
urnar. Eruð þér ungfrú Berg-
ström, sem hefur sótt um starf
hérna?
— Já.
Hann opnaði dyrnar að innri
skrifstofunni og tilkynnti, að
ungfrú Bergström væri komin.
Siðan vék hann til hliðar og
hleypti Marianne framhjá sér.
Það fyrsta, sem Marianne tók
eftir við Ulf Stigmaú, var að
hann var háfættur eins og elg-
ur og svo veðurbarinn, að bros-
hrukkurnar kringum augun voru
eins og ljóst krumsprang í sól-
brenndu andlitinu. Hann var
bláttáfram ósvífnislega myndar-
legur. Hann virtist bókstaflega
geisla af lífskrafti og enda þótt
skrifstofa hans væri full af pípu-
reykjarsvælu fannst Marianne
hún finna þar greniilm og skóg-
arloft. Griðarstór, gráloðinn,
schaferhundur fylgdi fast eftir
slitnum reiðstigvélum hans, þeg-
ar hann gekk til móts við Mari-
anne.
— Góðan dag! Verið velkomin,
ungfrú Bergström. Gjörið svo
vel að fá yður sæti, sagði hann.
Marianne settist í einn hinna
gömlu leðurstóla, sem mynduðu
hring utan um reykingaborð.
Leðurhúsgögn í fíngerðu átjándu
aldar herbergi! hugsaði Mari-
anne skelfingu lostin. Reyndar
myndi það hæfa Stigman veiði-
stjóra betur, að sitja við opinn
eld í skógarvarðarkofa! Hann
var hreint og beint alltof karl-
mannlegur fyrir hinn snotra og
smágerða gustavianska stfl.
Nokkur augnablik fann Mari-
anne, að hún var skoðuð í krók
og kring af tvennum, sterkbrún-
um augum: augu schaferhunds-
ins voru árvökur, augu hús-
bónda hans íhugul.
Ulf Stigman renndi fingrun-
um gegnum dökkbrúnt hárið og
fór síðan að troða í pípuna sína.
Honum hafði verið töluverð for-
vitni á að vita hvernig sú mann-
eskja liti út, sem sækti um starf,
þar sem hún myndi ekki fá not
fyrir helminginn af kunnáttu
sinni. Sjálfsagt eitthvert stelpu-
fífl, sem ímyndaði sér að jafn-
vel skrifstofuvinna gæti orðið
rómantizk, ef hún aðeins væri
unnin á gömlu herrasetri. Þá
villu hafði hann hugsað sér að
nema burt hið bráðasta. En
Marianne var ekki eins og hann
hafði hugsað sér hana. Hún leit
ekki út fyrir að vera neitt flón.
Framh. á bls. 34.
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HON NOKK-
URN TIMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVI AÐ HON FENGI ALDREI MANNINN SF.M HÚN EI SKAÐI?
FÁLKINN 13