Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 35

ur og verzlunin svo langt í burtu,
að matarinnkaup myndu valda
yður eríiðleikum, ef þér ættuð að
sjá um þau sjálf.
— Mér lízt ágætlega á það,
sagði Marianne og brosti. En
verður það ekki of mikil fyrir-
höfn fyrir ... ég á við ... ef ég
á að borða allar máltiðir með ...
— Engan veginn. Jannis Anna,
systir Per, sem ók yður hingað,
er dugleg matreiðslukona. Það
•skiptir hana varla miklu máli
hvort hún matbýr fyrir þrjá eða
fjóra. En vel á minnst, nú verð-
um við að koma inn og sjá
um, að þér fáið í svanginn áður
en þér farið aftur. Það var leitt,
að þér skylduð þurfa að hverfa
héðan strax. Það er þreytandi
að sitja í lest næstum heilan
sólarhring samfleytt.
— Það gerir ekkert til! Ein-
mitt núna hefði hún getað tek-
izt á hendur hvað sem var. Hún
var himinlifandi yfir að hafa
fengið starfið.
Ulf Stigman valdi númer á
öðrum símanum, sem lá á skrif-
borðinu. Þaðan var auðsjáan-
lega beint samband við íbúðar-
álmuna. Hann talaði við Louise
Heiner og bað hana að sjá um,
að tilvonandi einkaritari hans
fengi mat og kaffi. Hún yrði
nefnilega að fara frá Malingfors
eftir klukkustund til þess að ná
i miðdegislestina frá Falun. Er
hann hafði lagt heyrnartólið á
og ætlaði að fara að fylgja
Marianne til aðalhússins, hringdi
hinn síminn.
— Leggið þér af stað á undan,
sagði hann. Ég kem á eftir.
Marianne fór út í fremri skrif-
stofuna. Maðurinn, sem hafði
staðið og leitað í skjalaskápnum,
var þar nú ekki lerigur. En nú
sneri ungfrú Eliasson sér við og
heilsaði Marianne.
— Fenguð þér starfið? spurði
hún.
— Já. Sóttu margir um?
— Já, fjölmargir. En það vor-
uð aðeins þér og einar tvær til,
sem veiðistjóranum fannst koma
til greina.
— Hvernig er vinnan? Er
margt, sem þarf að læra?
— Já, það er það vitanlega,
en það tekur skamman tíma. Og
Jansson, bókhaldarinn er prýðis-
maður.
— Og hvernig er Stig sem
yfirboðari?
— Hann er ágætur. Nokkuð
kröfuharður, en skemmtilegur
og hreinlyndur.
— Hvers vegna ætlið þér að
hætta? Leiðist yður einveran?
spurði Marianne.
— Alls ekki. Ég er afar hrifin
af Malingfors, en ég verð að
koma mér héðan til þess að
endurheimta sjálfsvirðingu mína
og reyna að losna við minni-
máttarkenndina. Varið yður á ..
í þessu kom Stigman veiði-
stjóri út í fremri skrifstofuna og
dró Marianne með sér. Hún fékk
þess vegna aldrei að vita, á
hverju .... eða hverjum ... hún
ætti að vara sig.
— Þarna eigið þér að búa,
sagði hann og benti á vinstri
álmu hússins.
— En hvað þetta er skáldlegt!
sagði Marianne stórhrifin.
— Ja, það er ekki sem verst
núna en það var allt annað en
skáldlegt áður en við létum gera
við það og koma fyrir hitaleiðsl-
um. Uss! Það hefur kostað mig
offjár að gera þetta hús að
mannabústað.
Hann gekk með 'löngum skref-
um yfir flötina og tók þrjú þrep
í einu upp að aðaldyrunum. Það
var enginn hægðarleikur að hafa
við honum. Sjálfsagt væri ennþá
erfiðara að fylgja honum eftir
úti i skóginum. Marianne greip
sig í að hugsa um, hvort hún
myndi fá tækifæri til að reyna.
Louise Reiner kom fram I for-
salinn, strax og hún heyrði rödd
Stigmans. Þarna var loks mann-
vera, sem hæfði átjándualdar
rómantikinni á Malingfors. Lou-
ise Reinar var smávaxin og
yndisleg, með slétt, ljósgullið
hár, sem greitt var í stóran,
skáldlegan hnút*, i hnakkanum.
Hún var mjög frið sýnum, hvít
á húð og blíðeygð eins og mál-
verk eftir Watteau eða Roslin.
Marianne gat ekki haft augun
af henni.
— Louise, þetta er ungfrú
Bergström, nýi einkaritarinn
minn. Hún kemur alkomin þann
fyrsta júní, sagði Ulf Stigman.
Rödd hans fékk á sig mýkri
blæ, þegar hann talaði við Louise
og hlýlegur glampi kom í augun.
Hann var ástfanginn í Louise
Reiner.
Marianne fann fyrir óljósum
sviða. Hvað kom henni það við?
Hún hafði ekki einu sinni þekkt
hann í klukkutíma. Hún mátti
ekki öfunda aðra af hamingju
þeirra. Ef til vill einhvern tima
í framtíðinni... ef henni tækist
að hreinsa sig af dóm og grun ...
myndi hún einnig finna ein-
hvern sem hún gæti eiskað og
vildi elska hana.
— Velkomin ungfrú Berg-
ström, sagði Louise. Það er
vissulega dálítið einmanalegt
hérna, en ég skal gera það, sem
í minu valdi stendur til að dvöl-
in megi verða yður ánægjuleg.
Ég... ég vona, að mér takist
betur í þetta skipti, sagði hún
í hálfglettnislegum afsökunar-
róm.
— Þú getur ekki áfellst sjálfa
þig fyrir neitt, Louise, sagði
Ulf Stigman alvarlega. Ég hef
brýnt það fyrir þér þúsund sinn-
um, að það er ekki þin sök þótt
sumt fólk geti ekki unað sér í
sveitinni. Þú slitur þér út að
nauðsynjalausu fyrir aðra, sem
gætu aldrei lært að meta hugul-
semi þina.
Marianne fannst sem orðum
hans væri að einhverju leyti
beint til hennar sjálfrar. En
hver var það, sem Louise hafði
mistekizt með? Það gat ómögu-
lega verið ungfrú Eliasson, því
ef Louise hefði beitt allri sinni
viðmótsblíðu til að gera henni
lifið þægilegt, þá hefði hún varla
þurft að koma sér héðan til
að „endurheimta sjálfsvirðingu
sína“. Hún hlaut að hafa orðið
ástfangin í Ulf Stigman og orð-
I
NÝJUM ...
UMBÚÐUM!"
FÁLKINN
35