Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 18

Katrín með japanska dúkku sem móðir hennar bjó til. Ema
lærði japanskar blómaskreytingar í þrjú ár og ennfremur að
kúa til dúkkur.
ögn af honum. Matarskortur-
inn hefur verið svo voðalegur
hjá þeim og er raunar enn hjá
mörgum, að þeir þola ekki, að
nein fæða fari til spillis, og
áður fyrr fékk mikill hluti
þjóðarinnar ekkert að borða
nema hrísgrjón þrisvar á dag.
Nú er meira um kjöt, fisk
og brauð og fæðið fjölbreytt-
ara enda er unga kynslóðin
miklu hávaxnari en sú eldri.
Það er mikið borðað af hrá-
um fiski, og viss tegund af
þangi er ræktuð til matar, og
soyabaunir eru undirstöðufæða
hjá Japönum eins og hrísgrjón-
in. Ég varð hissa að sjá harð-
fisk borðaðan i Japan, og enn
meira hissa varð fólkið, að mér
útlendingnum, skyldi þykja
hann góður. Hann er soðinn i
súpur þar, en yfirleitt ekki
borðaður hrár.“
„Varðstu vör við óvild í garð
útlendinga?"
„Nei, — þ. e. a. s. aðeins
tvisvar kom það fyrir á þremur
og hálfu ári, svo að það er ekki
teljandi. Japönum er mikið
áhugamál, að útlendingar hugsi
ekki illa um landið þeirra, og
fyrir Olympiuleikana var ham-
azt við að byggja og byggja,
ryðja burt því sem þótti til
óprýði og gera allt fínt. —
— Heyrðu annars, ég frétti, að
það hefði verið sagt í íslenzku
blaði, að eina þjóðin sem
ekki heilsaði Japanskeisara við
lokaathöfn Olympíuleikanna
hefði verið íslendingar. Þetta
er alrangt; ég var sjálf við>
stödd og horfði á íslenzku
íþróttamennina okkar heilsa
keisaranum af mikilli kurteisi.
Ég vildi gjarnan koma þeirri
leiðréttingu á framfæri.“
Margs
að sakna
„Heldurðu, að þú munir
sakna Japans?“
„Já, áreiðanlega oft. Það er
eitthvað við land og þjóð sem
heillar mann ósegjanlega, og
stundum þegar ég sit hérna
heima reikar hugurinn ósjálf-
rátt til Japans og vina minna
þar. Þá sakna ég svo margs —-
þessa ljúfa fallega landslags
þar sem hver blettur er rækt*
aður, hver fjallshlíð þakin
gróðri, japönsku þjóðlaganna
sem fyrst verkuðu á mig eins
og versta kattarvæl, en fengu
smám saman sína töfra, fóiks-
ins sem að sumu leyti er svo
líkt okkur en að öðru leyti
gagnólíkt, óútreiknanlegt eina
mínútuna og barnalegt þá
næstu, það hefur sjarma sem
erfitt er að skilgreina, og mað-
ur verður einkennilega tengd-
ur því. Mig langar ekki að vera
í Japan alla mína ævi, en ég
vona, að við eigum eftir að
koma þangað aftur, og ég veit,
að hluti af hjarta mínu mun
ávallt tilheyra þessum fjarlægu
eyjum og fólkinu á þeim.“ ★ ★
18
Tvær af japönsku vinkonunum sem Erna umgekkst mest.
Hún talaði ensku við þær, en að skilnaði sögðu þær alltaf
„bless“ og hún „sayonara".

FALKINN