Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 30

Hér
kemur
fljót-
virkasti
,ofna-
hreinsari*
sem
völ
er
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120
CÖNSIIL (OICTIKA
bílaleiga
ma^mísar
skipliwKi 21
símar: 2IIÍI0-2IISJ
Uaukur (juimuwdAAcw
HEIMASÍMI 21037.
sent á eftir honum. Chiang
vannst ekki tími til að lesa þau.
Hann fékk undirskrift deildar-
stjórans og lagði síðan öll skil-
ríki sín inn hjá ráðgjafarskrif-
stofunni.
Það var enn snemmt þegar
ráðningu hans var lokið. Hann
hafði ekki borðað neitt frá því
kvöldið áður, en hann var ekki
svangur. Hann ákvað að fá sér
kaffibolla og kökusneið úti á
höfðanum og ók eftir Lighthouse
breiðgötunni til Pacific Grove.
Vetrardagurinn var heiðskír og
fagur, hafið djúpblátt og stillt
eins og daginn, sem hann fór
burt fyrir ári síðan. Hann stöðv-
aði bílinn úti á Höfðanum og
horfði út yfir hafið nokkra
stund. Nú voru þar tveir hrað-
bátar í stað eins og andahópur-
inn virtist hafa margfaldast; þær
létu öldurnar fleyta sér og köf-
uðu við og við eftir fæðu eins
og þær voru vanar. Selirnir frá
Selshöfða syntu þarna sem fyrr
og klufu öldurnar með yndis-
þokka, ungt fólk klifraði þarna
I klettunum, hló og elti hvort
annað I hvarf. Allt þetta minnti
Chiang á liðið ár og hann sakn-
aði þess. Fyrir ári siðan hafði
hann lifað fáeina hamingjudaga,
nú fann hann til tómleika í huga
sér, tómleika, sem orsakaðist af
fjarveru Aiku.
Hann tók upp bréfin af bíl-
sætinu og leit á þau. Eitt þeirra
var frá herra Yee. Chiang reif
það upp í snatri. Þetta var nokk-
uð langt bréf, skrifað með stór-
gerðri og ójafnri rithönd herra
Yee.
Kæri Chiang!
Ég þarf að biðja þig afsök-
unar á framferði mínu. Ég
var ekki með sjálfum mér í
dag og hegðaði mér heimsku-
lega. Þegar ég var orðinn
alsgáður, nokkrum klukku-
stundum eftir að þú fórst,
hélt ég til sjúkrahússins til
þess að jafna málin við Aiku.
Ég gat ekki fleygt henni út
á gaddinn alslausri.
Ég hef komið illa fram við
hana en hún vildi ekki heyra
á það minnst og ásakaði
sjálfa sig um að hafa eyði-
lagt sitt eigið líf. Hún spurði
eftir þér og þegar ég sagði
henni að þú værir farinn frá
San Francisco, fór hún að
gráta eins og þú værir dauð-
ur eða eitthvað þaðan af
verra. Þú hefur líklega verið
henni mjög góður.
Hún spurði mig hvar þú
værir og sagðist skulda þér
peninga, sem hún ætlaði að
senda þér strax og hún gæti.
Það eru víst peningar, sem
þú lánaðir henni til að greiða
fyrir umsjá barnanna. Ég
fékk hana til að taka við þeim
frá mér og lét hana hafa
heimilisfang þitt í Monterey.
Þinn einlægur
Lawrence Yee.
Chiang fleygði bréfinu á sætið
aftur. Hann hafði alveg verið
búinn að gleyma þessum pening-
um en nú minntu þeir hann á
daginn, sem hann hafði ekið
Aiku til Santa Cruz í heimsókn
til barnanna. Hún hafði verið
brjóstumkennanleg í áköfum til-
raunum sinum til að vinna hylli
barnanna, sem varla þekktu
hana. Á leiðinni til San Fran-
cisco aftur hafði hann beðið
hennar á ný. Hann braut heil-
ann um það hvers vegna hann
bæri svo mikla umhyggju fyrir
henni og hefði margsinnis lagt
sig í líma við að hjálpa henni
úr kröggum, þessari konu, sem
var honum eilíf ráðgáta og
kvaldi hann, konu með fjárhags-
byrði og vafasama fortíð. Hvers
vegna þráði hann hana heitar
en allt annað? Var hann ef til
vill í eðli sinu sú manntegund,
sem hefur ánægju af að láta
kvelja sig?
Hann hugleiddi þetta og hjá
honum vaknaði sá grunur, að
ást hans á Aiku væri ef til vill
ekki eðlileg. Hún var vissulega
ótrúleg og óraunsæ, svo ekki
væri meira sagt. Ef til vill var
hún sprottin af einmanakennd
hans — hinni óbærilegu ein-
manakennd útlagans, sem hafði
misst heimili sitt og föðurland
og eiginkonan hafði svikið í
tryggðum; einmanaleik Kínverj-
ans, sem ekki gat fest rætur í
hinu nýja landi og ekki tilheyrði
neinu samfélagi, jafnvel ekki
samfélagi Kínverja, þar sem
flestir Kínverjar í Ameríku eru
frá Kanton-Kína. Hann var þeim
jafn framandi og þeir voru hon-
um; þeir urðu jafnvel að flýja
á náðir enskunnar til þess að
skilja hvor annan. Já, ef til vill «
var það þessi einmanakennd,
sem gert hafði hann auðveldari
bráð hinnar fjöllyndu ófreskju,
sem kölluð var ást.
Chiang ræsti bílinn. Hann ætl-
aði að koma við í einhverjum
söluskála og skrifa póstkort til
herra Yee og segja honum, að
hann myndi ekki taka við pen-
ingunum hans.
XIV.
Chiang virtist ekki skólinn
eins leiðinlegur eftir lausa-
mennskuna síðastliðið ár. Hann
tók fegins hugar við reglubundn-
um vinnutímanum, bjölluhring-
ingunni, staglinu í kennslu-
stundunum og stöku kátbros-
legum atvikum eins og þeg-
ar umsjónarmaður bekkjarins
þurfti að vekja gamlan liðþjálfa
í miðjum tíma. Reglulegar mál-
tíðir, vikulegar kaupgreiðslur,
vingjarnlegt andrúmsloftið, fél-
agsskapurinn við samstarfs-
mennina og mahjong-leikurinn
á kvöldin; ekkert af þessu hafði
hann áður kunnað að meta að
verðleikum. Hann hafði tekið
það allt sem sjálfsagðan hlut,
eins og sköllóttur maður, sem
hugar ekki að hári sínu fyrr en
hann hefur misst það.
Framh. í næsta blaði.
30 FÁLKINN