Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 42

HVEitFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER oulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HffiÐ
Ixl pi 1
J 'd'
S*C£££.
Dl J
DD
00
00
Einangrargler
Framleitt cinungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
Höi2Bil9JAI\l H.F.
Skú'^^ntu 57 — Símar 23200.
óþægilega meðvitandi, að hún
var löng og beinaber — og rauð-
hærð og stuttklippt. Ekki með
yndislega gullinlokka og skáld-
legan hnút i hnakkanum. Ein-
mitt það. Hún gæti auðvitað
látið hárið vaxa. Skyldi Ulf finn-
ast hún kvenleg líka, ef hún
hefði hnút í hnakkanum? Hana
langaði ósjálfrátt til að snúast
til varnar gegn þessari, að ætla
mátti ófyrirhuguðu, ásökun
hans.
— Konur geta nú líklega varð-
veitt kvenleika sinn, þótt þær
þurfi að vinna fyrir sér á skrif-
stofu, sagði hún.
— Vitanlega, sagði Louise.
Það er einmitt það, sem er svo
aðdáunarvert. Og svo þarf ekki
sízt að gæta þess, að til eru
margar tegundir kvenna. Það
geta ekki aliar konur haft áhuga
á því einu, að sjá um heimili.
Flestar kjósa heldur að vinna
fyrir sér utan heimilisins.
— Heimilisstörf geta nú einn-
ig talizt atvinna, sagði Marianne.
Hún var að því komin, að bæta
við að Louise væri launaður
vinnukraftur, ekki siður en hún
sjálf.
— Já, það segirðu satt, svar-
aði Louise hjartanlega. — Ef þú
bara vissir, hve margvíslegt það
er, sem maður verður að kunna.
Rétt eins og ég hefði varið
hverri mínútu ævi minnar á
skrifstofu og aldrei stigið fæti
inn á heimili, hugsaði Marianne
æst. Ætti maður kannski ekki
að vita deili á flestum heimilis-
störfum, þegar maður er alinn
upp í einbýlishúsi með skrúð-
garði i kringum? Hún hafði
sannarlega fengið að taka til
höndunum bæði utan- og innan-
húss. Foreldrar hennar höfðu
hvorki matreiðslukonu né garð-
yrkjumann. Þau höfðu orðið að
gera allt sjálf. Marianne var
léttir að því að mega standa
upp frá borðum.
— Viltu ekki setjast út á ver-
öndina og hvíla þig, þangað til
tími er til kominn að fara aftur
á skrifstofuna? spurði Louise.
— Þakka þér fyrir, ekki núna.
Ég þarf að skreppa snöggvast
inn á herbergið mitt, flýtti Mari-
anne sér að segja.
Hún vildi komast burt frá
Louise og losna við samanburð-
inn við hana. Það var betra að
sitja á skrifstofunni. Saman-
burður við Jansson hlyti alla-
vega að vera henni i vil...
Ulf Stigman fylgdi Marianne
eftir með augunum. Hann gat
ekki að sér gert, að dást að
grannvöxnum líkama hennar og
löngum, grönnum útlimum. Hún
var eins og hind — og auðsjáan-
lega álíka næmgeðja. Eitthvað
hlaut að hafa komið henni úr
jafnvægi. Hún flýði hreint og
beint eins og fælt tryppi. Á ná-
kvæmlega sama hátt hafði Brita
Eliasson stundum hegðað sér.
Sérstaklega seinustu vikurnar,
sem hún var á Malingfors. Hún
hafði orðið fátöluð. Varla mælt
orð af vörum, hvorki við mál-
tíðir né á skrifstofunni. Hún til þess að hvila taugarnar um
hafði dregið sig í hlé, farið í tima.
gönguferðir eða setið einsömui — Já, það getur verið. Vesling-
í herbergi sínu og gert sig eins urinn litli! Satt að segja virðist
ósýnilega og mögulegt var. Að hún nokkuð taugaæst. Hún hef-
síðustu hafði hún jafnvel virzt ur ef til vill átt í einhverju
mannfælin.. Myndi Marianne basli. Verið yfirgefin af manni,
verða eins? Var það einhver á sem hún elskaði... eða eitt-
Malingfors, sem hafði þessi hvað þess háttar.
áhrif á þær? Ulf rak upp hlátur. — Þú
— Eru allar skrifstofustúlkur ert alltaf svo rómantísk, sagði
svona óheflaðar? spurði Louise hann.
spozk. Það er varla hægt að — Já, það er ég. Og ég kenni
kalla það alúðlega framkomu, í brjósti um Marianne. Kona,
að stökkva leiðar sinnar um leið sem nýlega hefur orðið fyrir
og búið er að borða, eins og óheppni í ástum, leitar að upp-
maturinn sé það eina, sem geti bót fyrir það sem hún hefur
dregið þær hingað. misst. Ég þori að veðja, að það
— Ég veit ekki. Það er undar- sama verður uppi á teningnum
legt, að Marianne skuli einnig með Marianne og Britu Eliasson.
fara að verða... svona, sagði Ulf lyfti brúnum. — Ég hef
Ulf og hristi höfuðið. einmitt ætlað að spyrja þig,
— Þær koma fram við mig hvort þú vissir hvað hefði orð-
eins og ég væri matráðskona, að henni. Hún virtist kát og
sagði Louise með óvenjulegum skemmtileg í fyrstu en er á leið
ofsa. Það er... beinlínis niður- varð hún svo þögul og undarleg.
lægjandi! Louise leit á hann með brosi,
— Gerðu þér ekki grillur út sem var fullt aðdáunar en jafn-
af þeim, sagði han. Ég vona að framt vorkunnlátt.
minnsta kosti, að Marianne tolli — Hvað þið karlmennirnir
hérna. Það er erfitt að þurfa eruð blindir, sagði hún blíðlega.
að skipta i sífellu um einkarit- — Það er ef til vill alls ekki
ara. rétt af mér að minnast á þetta
— Marianne ber það raunar en a hinn bóginn er hún farin
með sér, að hún er dugleg, sagði °£ Þið sjáist varla nokkurn tíma
Louise. aftur, eða ... þú ætlar kannski
— Finnst þér það? Hvernig að heimsækja hana?
þá? — Nei, ég veit ekki einu sinni
— Hún er auðsjáanlega gagn- hvar hún á heima, sagði Ulf.
menntuð sjálfstæðis- og kven- — i3'1 gerir ekkert til, þótt
réttindakona fram í fingurgóma. e2 segi það. Hún varð ástfangin
En hún er falleg samt. Finnst af Þer °S Þú getur ekki ímyndað
þér það ekki? Þer hve hart ég lagði að mér
Það var nærri því, að Ulf við að hugga hana. Hún var
kipptist við. Spurning hennar móðursjúk og fullyrti, að þú
kom honum til að finnast hann hefðir kysst hana...
genginn í gildru. — Það er hreinasti uppspuni!
— Ojú. Hún er all sérkenni- hrópaði Ulf agndofa.
leg í útliti, tautaði hann. — Það vissi ég líka, sagði
— Hún hefur andlit, sem mað- Louise brosandi. En hún hótaði
ur man eftir, sagði Louise íhug- að fyrirfara sér, vegna þess að
ul. Mér fannst strax í fyrsta Þu hefðir svikið hana. Og hún
skipti, sem ég hitti hana, að ég hataði mig.
hefði séð hana áður. Ég get — Hvers vegna í ósköpunum?
bara ekki munað undir hvaða Þú sem varst alltaf svo vingjarn-
kringumstæðum. leg við hana.
— Hún er ef til vill lík ein- — En hvað þú ert mikill
hverjum, sem þú hefur séð í kjáni, elskan! Skilurðu ekki, að
bíó, stakk Ulf upp á, hlæjandi. hún var afbrýðisöm út i mig?
— Það kann að vera. Satt að Hún var auðvitað búin að kom-
segja er hún dálítið keimlík ast að því, að ég er þér meira
Katherine Hepburn. En finnst en... bara ráðskona. Úff, ég
þér ekki einkennilegt, að hún hef sannarlega staðið í ströngu!
skuii hafa ráðið sig I vinnu, þar uif stóð upp og fór að ganga
sem kunnátta hennar nýtur sin um gólf. Allt i einu settist hann
ekki til hálfs? aftur og fór að troða í pipuna
— Jú, að vissu leyti. En hún sma. En sú bölvuð ákoma!
þjáist kannski af ofþreytu og
hefur þurft að komast út í sveit Framh. í næsta blaði.
42
FALKINN