Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 34

Draugar
Framh. af bls. 32.
Litla sagan
Framh. af bls. 11.
minn, sem þú rakst hornin í
núna? Guð minn góður! Síðan
ég fékk persneska pelsinn hef
ég hvort eð er aldrei farið í
hann.
— Áttu við með þessu, að
þú hafir gefið henni hann?
Maríanna kinkaði kolli.
Undir þessum kringumstæð-
FÁLKINN
FLÝKIJK
(ít
um gat ég ekki gert nema eitt.
Ég reis upp úr stólnum og
striksaði út úr stofunni og
skellti hurðinni á eftir mér.
Og enn liðu nokkrar vikur,
þangað til kvöld nokkurt að
ég kom að Maríönnu yfir
þvottabalanum í eldhúsinu og
hún var ákaflega einkennileg
á svipinn.
— Hvað hefur komið fyrir?
Hefur einhver dáið og verið
grafinn? Spurði ég eftirvænt-
ingarfullur.
— Það er Anna, snökti hún.
— Hún er búin að segja upp
og farin og þú veizt hvað það
er vonlaust að ná í nýja stúlku.
— Farin! Hvað í ósköpunum
áttu við?
Maríanna þurrkaði nokkur
greinileg tár úr augnakrókun-
um með svuntuhorninu.
— Hún hefur fengið stöðu í
snyrtistofu. Hún segir að síðan
hún eignaðist öll þessi fallegu
föt, geti hún ekki látið sjá sig
á átthagadansleikjunum með
þessar grófu bvnttahendur! ^
Willy Breinholst.
Undarlegar og oftast, að því er
virðist meiningarlausar setn-
ingar, berast í gegnum tómið í
hrærigraut af sænsku, ensku,
þýzku, hebresku og arabísku ..
— Hvers vegna í ósköpun-
um þessi hrærigrautur?
— í fyrsta lagi nota þeir
fjöltungutækni, þ. e. a. s. nota
mörg tungumál í einni og sömu
setningunni, til þess að ljóst
megi vera að hér er ekki um
venjulega útvarpssendingu að
ræða. Ef þeir notuðu ekki svo
vísindalega varfærni, hefði
sænska öryggisþjónustan nóg
að starfa við að sanna að sam-
band mitt væri við einhverja
fimmtu herdeild, en ekki fjórðu
víddina! í öðru lagi hafa and-
arnir annan skilning en við.
Það sem getur virzt þýðingar-
laust í okkar eyrum, hefur
djúpa þýðingu fyrir þá. Þeir
tala oft til undirmeðvitundar-
innar. Þar að auki nota þeir
oft á tíðum orð, sem geta þýtt
eitt á einu tungumáli og annað
Eg er saklaus
Framh. af bls. 13.
Andlit hennar, ómálað og grann-
leitt, hafði komið honum úr jafn-
vægi sem snöggvast. 1 augum
hennar var einhver örvæntingar
kjarkur... eins og hún hefði
einbeitt öllum þeim þráa, sem
hún ætti, til þess að verja sig
gegn einhverju! Reyndar hafði
hún einkennileg augu. Aflöng og
eilitið skásett. Þar sem hún sat
með bakið að glugganum, gat
hann ekki séð, hvort þau voru
græn, brún eða svört. Hún var
að minnsta kosti ekki snoppu-
frið. Það var þó alltaf bót í máli!
Hún minnti nærri þvi á dreng,
með þetta eirrauða, stuttklippta
hár, grannvaxinn líkamann og
langa fótleggi. Þó var hún auð-
vitað heldur mögur og alltof föl-
leit og tekin í andlitinu.
— Ég vona, að mér hafi tek-
izt að gera grein fyrir í bréfi
mínu, í hverju starfið er fólgið,
sagði hann, þegar hann hafði
lokið við að troða í pipuna.
— Já ... þökk fyrir. Ég skildi
það í flestum atriðum.
— Eftir prófskírteinum yðar
að dæma, eruð þér of vel að
yður til að setjast að hér og
skrifa birgðalista og vinnuskýrzl-
ur og reikna út vinnulaun! sagði
hann allt að því óþolinmóður.
— Það skiptir engu máli. Ég
veit að hverju ég geng.
á öðru, þannig að hægt er að
túlka mál þeirra á mismun-
andi vegu. En það hefur ekk-
ert að segja. Maður hefur ekki
nema gott af því að vera neydd-
ur til að hugsa. Maður á ekki
að hafa patentlausnir á öllum
hlutum.
Það eru ekki nema nokkrar
mínútur, þangað til bíllinn
kemur að sækja mig. Jiirgen-
son hallar sér fram í stólnum.
Það er mikil alvara í andlits-
dráttum hans og mjúkur og
óræður hreimurinn verður
framandi:
— Ég kæri mig ekki um að
verða nýr postuli, eða spámað-
ur. Ég vona hins vegar að
samband mitt við andana og
árangur starfs míns geti haml-
að gegn ótta fólks við hið
óþekkta. Fólk er álíka öryggis-
laust, hrætt og einmana og það
var á morgni tilverunnar.
Hvers vegna hópar það sig
saman, verður geðveikt og
fremur sjálfsmorð. Það er svo
óendanlega mikil þjáning í
heiminum, segir hann að lok-
um með alvöruþunga.
— En ef fólk fengi óræka
sönnun þess að dauðinn er ekki
til, yrði lífið því léttbærara.
Úr norsku.
— En hafið þér leitt hugann
að því, hvernig það er að búa
á svo afskekktum stað? þér
getið ekki hlaupið í bíó þegar
yður leiðist. Við erum ekki í
daglegu sambandi við fjölda
fólks. Það iíða gjarnan vikur,
svo við sjáum engan mann, að *
undanteknu fólkinu, sem býr hér
í húsinu. Gætuð þér afborið það?
— Það myndi henta mér
prýðilega, svaraði Marianne.
— Hve lengi? spurði hann
efagjarn.
— Eins lengi og verkast vill,
sagði hún hljóðlega. Til eilífðar,
hugsaði hún. Bara ef enginn
þekkir mig aftur.
Hann varð æ meira undrandi
yfir henni. Það var eitthvað i
rödd hennar, sem var í mótsögn
við augnaráðið ... eins og niður-
bælt óp í lágum, einhljóma mál-
rómnum.
— Þér fáið starfið, sagði hann
snögglega. En þér megið sjálfri
yður um kenna, ef yður leiðist.
Getið þér byrjað fyrsta júní?
— Já, vissulega. Það væri
indælt.
Augu hennar urðu tárvot. Hún
ætlaði þó ekki að fara að skæla?
En samtímis því var eins og
hún brosti, enda þótt dráttur
hreyfðist í andliti hennar. Ulí
tottaði pípu sína með ákefð.
— Þá er það afráðið. Launin
eru ekki há, en þér hafið ókeypis
húsnæði og borðið hjá okkur,
því hér er enginn matsölustað-
34
FALKINN