Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 21

rafsegulöldur frá hinu óþekkta
voru í móttakaranum og að
sending að handan var í gangi.
Því miður voru upptökurnar
truflaðar hvað eftir annað af
miklum hávaða frá bílum og
það tók mig kluklcustundir og
jafnvel marga daga að greina,
jafnvel stuttar orðsendingar.
Þegar ég hafði fengið mér
heyrnartæki varð þetta auð-
veldara, þrátt fyrir að enn út-
heimtist gífurleg þolinmæði og
einbeiting.
Við svipaðar kringumstæður
í júní, sýndi Carino þess greini-
leg merki, að hann sæi hvaðan
raddirnar komu og þá var það
líka, sem ég komst að þeirri
niðurstöðu að andarnir væru
aðeins að gera grín að mér og
ég móðgaðist við þá. Ég hét því
að hafa engin frekari samskipti
við þá, flutti úr sumarhúsinu
í Nysund og í íbúðina mína i
Gamla Stan, þar sem ég skúbb-
aði segulbandstækinu undir
borð staðráðinn í að gefa þeim
ekki frekar færi á mér. En þá
létu þeir í sér heyra í regndrop-
um, sem féllu, í dropum úr lei>
um krana í pappír, sem ríslaði:
„Friedrich, haltu sambandinu
áfram. Vertu svo vænn. Hafðu
samband við okkur með tækj-
unum Friedrich,“ nauðuðu
raddirnar í sífellu.
Faðir minn er læknir og
þess vegna veit ég, að þegar
maður fer að heyra raddir, er
hætta á ferðum. Hefði ég ekki
verið algerlega laus við öll önn-
ur merki um geðveiki, hefði
ég sjálfsagt átt heima í gúmí-
klefa. Ég var hins vegar heil-
brigður eins og bezt varð á
kosið og hugarástand mitt var
algerlega eðlilegt, nema þegar
ég heyrði raddirnar. Engar
skýringar, sem dultrúarmenn,
spiritistar eða aðrir „istar“
höfðu á takteinum virtust geta
gert fullnægjandi grein fyrir
þessum fyrirbærum.
Dag nokkurn, þegar ég lá í
sófanum í vinnustofu minni og
lagði hlutina niður fyrir mér,
heyrði ég rödd, sem þrengdi
sér alveg inn að eyranu á mér,
þannig að ég stökk upp flemtr-
aður og leit í kringum mig eftir
þeim, sem talað hafði:
— Hlustið á mig Friedrich.
Takið þátt í tilraununum.
Enginn var sjáanlegur, en
•einhver stundi djúpt nokkrum
sinnum. Ég ákvað að taka upp
þráðinn á ný því að nú var
ekki að vita, nema að lausnin
væri á næsta leiti.
Jiirgenson við upptöku á röddum fjórðu víddarinnar.
upp fuglasöng, mestan part
þrasta og finka, sem héldu sig
í trjánum í nágrenninu. í miðri
upptökunni heyrðist skyndilega
undarlegur hvinur og fugla-
söngurinn hljóðnaði. Aðvörun-
arhljóð heyrðist og síðan komu
fram fjöldinn allur af undar-
legustu fuglaröddum og rödd,
sem ræddi lágt um ýmiss kon-
ar næturfugla. Röddin mælti á
norsku. Strax og hún hljóðn-
aði, hætti einnig hinn undar-
legi hvinur og þrestir og fink-
ur tóku til á ný. Tækin unnu
11....
aftur eins og þau áttu að sér!
Frá þessari stundu kom ég
hljóðnemanum oft og tíðum
fyrir nálægt glugganum er
kvölda tók í þeirri von að ná
upp fleirum af þessum röddum
frá Venusi, eða hvaðan, sem
þær annars áttu uppruna sinn
og hverjir sem það annars voru,
sem skemmtu sér á þennan
hátt við að komast í samband
við mig. Þá vissi ég ekkert um
hinn eiginlega uppruna radd-
anna. Þegar stjórnljósið á tækj-
unum vai'ð glóandi vissi ég að
Um jólin 1959 hafði ég feng-
ið svo mörg ný skilaboð, að ég
ákvað að bjóða til mín dr.
Björkhem, heimsþekktum guð-
fræðingi og heimspekingi, sem
hafði mikinn áhuga fyrir svo-
kallaðri parasálarfræði (vís-
indagrein sem fjallar um anda-
trú og yfirnáttúruleg fyrir-
bæri) og með honum tveim
tæknimönnum frá sænska út-
varpinu. Ég var ákaflega eftir-
væntingarfullur, þegar segul-
bandið var sett í samband í
stofunni, því ég hafði ekki hug-
mynd um hvort „kunningjar“
mínir myndu láta frá sér heyra.
Við spjölluðum saman og hlóg-
um allt kvöldið án þess að
verða varir við nokkuð óvenju-
legt. En þegar við spiluðum
segulbandið kom í ljós að þar
voru raddir og höfðu tekið þátt
í samræðum okkar. Þessi upp-
taka á „leyndardómsfullum
röddum“ í viðurvist áreiðan-
legra vitna og undir fullum
ljósum, vakti mjög mikla at-
hygli meðal vísindamanna og
hennar var getið í sænska út-
varpinu hjá fréttastofnunum
blaða víðsvegar um heim, einn-
ig í sjónvarpinu og brezka út-
varpinu (BBC).
Samband við draugana.
Dag nokkurn fékk ég hug-
mynd, að setja segulbandið í
beint samband við útvarpstæk-
ið og með hjálp heyrnartækja
gat ég greint raddirnar gegnum
venjulega útsendingu. Nú loks,
eftir margar óskir þeirra um
að hafa samband gegnum
„apparatið“ hafði ég dottið
ofan á hina réttu lausn og upp
■frá því gekk verkið miklu auð-
veldar fyrir sig.
— Þekktuð þér raddirnar?
— í byrjun voru það aðeins
ókunnar raddir, en einn góðan
veðurdag kom auðþekkt rödd
látins vinar míns inn á band-
ið. Þá laust því niður í mig, að
það væru ekki íbúar annarra
hnatta, sem ég stóð í sambandi
við. Á segulbandinu mínu voru
óhrekjandi sannanir fyrir því,
að vinur minn hafði sent mér
kveðju sína handan yfir gröf
og dauða, þrátt fyrir hjarta-
slag og líkbrennslu. Var það
þá eftir allt saman eitthvað
meira en lítill öskuhaugur, sem
var eftir af honum? Var dauð-
inn þá ekki eins og draumlaus
svefn? Þessi skyndilega vitn-
eskja um hið gagnstæða fyllti
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 21