Fálkinn - 07.02.1966, Blaðsíða 36

LITAVER sf.
auglýsir:
Málningavörur i miklu úrvali:
Gólfdúkur
Gólfflísar
Veggflísar
Veggdúkur
Amerískar KENTILE gólfflísar
— GLÆSILEGIR LITIR —
LITAVEK sf.
Grensásvegi 22.
Sími 30280 — 32202.
Sendum heim.
Sendum gegn póstkröfu um allt land.
SEDRUS sf.
tiittjtijsir:
Einsmannssvefnsófi, stœrS 145 cm lengist
upp í 185 cm meS púSunum, sœngurfata-
geymsla undir. stólar fást í stíl vi3 sófann.
Hverfisgötu 50 — Sími 18830
ið fyrir vonbrigðum vegna þess,
að hann hafði hvorki augu né
eyru fyrir neina aðra en Louise.
En á hinn bóginn hafði hún rætt
svo fjárhagslega um hann, að
það var erfitt að ímynda sér,
að hún væri ástfangin af hon-
um eða hefði orðið vonsvikin
hans vegna. Hvers konar aðvör-
un var það, sem hún hafði ver-
ið í þann veginn að gefa Mari-
anne? Það fékk hún aldrei að
vita, því að þegar hún fór frá
Malingfors, fylgdi Louise Reiner
henni út að bílnum, og þegar
hún kom aftur til að hefja vinnu
sína, var ungfrú Eliasson farin.
ANNAR KAFLI.
Skógarnir kringum Maling-
fors voru myrkir og þöglir, en
aldrei fengu þeir að vera i friði
fyrir mönnunum. Á sumrin gekk
skógarvörðurinn um þá nifeð
merkjaöxina og hjó dauðadóm-
inn í hávaxna trjástofnana. Á
veturna voru hinir merktu trjá-
bolir felldir og dregnir á timbur-
sleðum niður á fljóts- eða vatns-
bakkana. Lífið var erfitt í skóg-
inum. Bæði menn og hestar
streittust við í vetrarkuldanum.
En á sumrin var það betra, þeg-
ar þeir gátu fleytt trjánum nið-
ur að sögunarmyilunum við vatn-
ið, þar sem timbrið var sagað
niður, og í trésmíðaverkstæðin,
þar sem fjalir og borð voru felld
saman í bekki, hurðir, skápa og
margt fleira, sem þurfti til inn-
réttinga í nýbyggð hús víðs veg-
ar um landið. Dag og nótt heyrð-
ust drunurnar í flutningabílum,
sem voru á leið til eða frá verk-
smiðjunum. Alls staðar úði og
grúði af fólki, sem byggði af-
komu sína á Malingfors og öll
vinna hafnaði að lokum í líki
þéttskrifaðra pappírsarka á borð-
inu í skrifstofuálmunni.
— Ég á sennilega ekki eftir
að sjá eitt einasta eldhús fram-
ar, án þess að mér detti í hug
hvort innréttingin sé héðan kom-
in, sagði Marianne.
Axlirnar á Jansson bókhald-
ara hristust og hrukkurnar
kringum augun urðu dýpri.
Þannig fór hann að því að hlæja.
þar að auki átti hann stund-
um til að segja „hrrm!"
-— Það hefur að vísu verið
mikil vinna hér á Malingfors
nú seinni árin, en við erum að-
eins dropi i hafinu. Sögunarmyll-
ur og trésmiðaverkstæði skipta
hundruðum í iandinu svo að lík-
urnar eru ekki ýkja miklar til
þess, að hún rekist á eldhús-
innréttingu einmitt héðan, sagði
hann.
Það er Jansson líkt, að leggja
hömlur á hugmyndaflug hennar!
Hún ætlaði að minnsta kosti að
ímynda sér, að öll hús, sem hún
kæmi inn i, hefðu fengið innrétt-
ingar sínar héðan, ef einhvern
tima kæmi að þvi, að hún neydd-
ist til að yfirgefa Malingfors.
Hún hrökk saman við tilhugsun-
ina eina. Þessi staður var svo
yndislega róandi... og enn hafði
hún ekki fundið ástæðu til að
ætla, að neinn vissi hver hún
væri. Á tæpri viku höfðu drætt-
irnir í andliti hennar linast. Hún
var að byrja að verða eins og
hún átti að sér, áður en...
— Nú vill veiðistjórinn fá
bréfin til pappírsverksmiðjunn-
ar. Er hún búin með þau?
spurði Jansson og leit á Mari-
anne yfir gleraugun.
— Já, það er ég. Fyrir löngu
siðan.
Marianne hefði gjarnan viljað
hætta þéringum við Jansson, en
hún kom sér ekki að því. Eða
voru þau hætt þeim? Án þess
að vita gerla, hvernig það verk-
aðist, hafði hún hætt að ávarpa
hann „herra" og kallaði hann nú
blátt áfram Jansson. Og Jansson
sagði „hún“. Éf til vill var það
eins konar þúun. Hún tók bréfin
og gekk inn í.inhri skrifstofuna.
Tarzan stóri scháferhundurinn,
‘barði rófúnni nokkrum sinnum í
gólfið. Uif Stigman sat og teygði
úr fótunum undir skrifborðinu.
Reiðstígvélin stóðu útundan
borðinu hinum megin. Hann var
með skyrtuna fráhneppta í háls-
inn. Marianne lagði bréfin fyrir
framan hann.
— Þakka yður fyrir. Þetta var
rösklega af sér vikið. Hann leit
á hana og pírði augun ofurlítið
við pipureyknum. Hið indæla
vorveður hafði gert andlit hans
enn útiteknara. — Ungfrú Berg-
ström!
— Já.
— Ef Ungfrú Bergström færi
að þúa mig, mætti ég þá ef til
vill þúa hana i staðinn? spurði
hann með breiðu brosi og rétti
fram höndina. Við getum varla
haldið áfram að þéra hvort ann-
að, þegar við eyðum öllum stund-
úm í félagsskap hvors annars,
jafnvel frístundunum. Það er of
viðamikið, enda þúumst við öll
hérna í Dölunum. Það hefurðu
líklega heyrt?
— Nei, í rauninni ekki.
— Er þér alvara? Hefurðu
ekki heldur heyrt söguna um
krónprinsinn og Dalakarlinn?
— Nei.
— Er það ekki?, Jú, það var
þegar Carl XV var á ferðalagi
hérna i Dölunum sem krónprins-
þá spurði hann gamlan bónda
hvort það væri satt, að við þú-
uðum alla. Já, sagði karlinn,
við segjum þú við alla ... nema
auðvitað við þig og pabba þinn.
Marianne fór að hlæja — í
fyrsta skipti í tvö ár hló hún
glaðlega og óþvingað. Hann gat
verið svo ómótstæðilega kátur
og drengjalegur stundum. Hún
dró að sér hendina. Þau urðu
bæði ofurlítið vandræðaleg. Það
voru takmörk fyrir því, hvað
hægt var að láta handaband end-
ast lengi.
— Sagan er ekki sönn, sagði
hún. Flestir Dalabændur segja
„hún‘“
Ulf varð allt í einu alvöru-
gefinn.
— Fellur þér það illa? spurði
hann.
Framh.- á bls. 41.
36
FALKINN