Fálkinn - 20.06.1966, Qupperneq 24

BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT
jiokkuð undarlegt við það þótt
hann hikaði? Honum þótti mjög
vœnt um hana, ekki á þann al-
jnenna hátt, sem hann reyndi að
gera sér að reglu við alla sjúkl-
inga sína. Nei; það var heitari
tilíinning, ástríða, sem með
hverjum mánuði náði sterkari
tökum á honum. Nú á eftir gat
hann horft skýrari augum á mál-
ið. Hafi hún ekki viljað vera
sjúklingur hans, þá hafði hann,
án þess að gera sér það ljóst,
ékki viljað leika hlutverk iækn-
isins heidur mannsins í lífi henn-
ár. Það var heldur ekki óafsakan-
legt. Én þá hefði hann átt að
sjá til þess að hún leitáði ann-
ars iæknis. • • • -
Hann ýar reiðubúinn að virða
ósk hennar . um að vera látin í
friði þar til hún fyndi sjálf hvöt
hjá sér til að endurnýja sam-
fcand þeirra. Grete myndi geta
séð fótum sínum forráð og leit-
að uppi réttan lækni.
í Hún myndi allavega ekki snúa
sér aftur til Hoffmanns. En ein-
hvern tíma myndi Stenfeldt
reyna að kömast að því, hvaða
þræðir lægju á milli Hoffmanns
og Grete, sem auðsjáanlega
höfðu valdið eigi alllitlum glund-
roða. Hoffmann með hina
skuggalegu fortíð sína og hinar
upplognu persónuheimildir —
hver var hann eiginlega? Hvern-
ig hafði. honum verið mögulegt
að sanna að hann væri Hoff-
inann og sýna læknisfræðilega
kunnáttu sína i verki? Evrópa
ýar enn svo lítil í vísindalegum
Skiiningi.
! Eða var það hann sjálfur, sem
lét imyndunaraflið hlaupa með
sig í gönur? Bar hann í brjósti
dulda andúð á Hoffmann, sém
sýndi rangláta og afskræmda
mynd af yfirlækninum? Nei,
Samvinnan við Hoffmann hafði
gengið snurðulaust til þess dags,
er Grete kom á lækningastofuna.
Eða réttara sagt — þangað til
Hoffmann varð ljóst að fyrsti
áðstoðarlæknir hans og Grete
Rosenberg höfðu náið samband
sín á milli utan sjúkrahússins.
i Hanii þurrkaði móðuna af
gluggarúðunni. Hann sá dalinn
gegnum spegilmynd sína í gler-
inu. Tvö bílljós runnu eftir þjóð-
ýeginum eins og hægfara eiding.
Langt í fjarska bar flugeld við
ávartan himininn.
Hann fór að faka úr tösku,
Sinni. Grete hafði ekkert skilið
cftir í herberginu. Þegar hann
hengdi föt sín inn í kiæðaskáp-
inn, fannst honum hann hafa
verið fluttur til annars hnattar.
Hvað var hann að gera hér?
Hvers vegna hringdi hann ekki
heidur til Zúrich og pantaði flug-
far heim?
Svarið var einíait: ef hann
færi heim núna myndi hann
ekki geta að sér gert að leita
Grete uppi. Og hún hafði beð-
ið hann að gera það ekki. Að
virða ekki ósk hennar myndi
yera það sama og yfiriýsing um
að hann tæki ekkert mark á því
sem hún sagði. Grete hvorki tal-
aði né skrifaði markleysu.
Kvöldverðinn snæddi hann ein-
samall við borð sitt. Það serh
eftir var kvöldsins sat hann og
horfði .& sjónyarp í samkomu-
salnum; 'Þegar hann ætlaði upp
á herbergi, sitt til að sofa, stóð
ges'tgjaíinn í afgreiðslunni og
sagði nokkur orð,: sem báru vott
,um skraíhreifni. Lars lét tilleið-
ast. Heidur að masa stundarkoi n
"um’ ekki' neitt-, viff þ'ennan vin-
.gjar.nléga náunga en ' að sitja
einn 'uppi á herbergi sínu og
velta vöngum.
Éftir nokkur inngangsorð um
veðrið, sagði gestgjafinn allt í
einu: •
— Það væri annars fróðlegt
að vita hvað gerðist uppi á fjall-
inu. Ungfrú Rosenberg var ekki
sjálfri sér lík eftir þann atburð.
— Á fjallinu? Hyaða atburð?
Maðurinn sagði honum í fáum
dráttum frá því hvernig Grete
hefði komið aftur og beðið um
hjálp handa Senor Prochega,
sem hafði fallið niður í gijúfrið
og lærbrotnað.
— Hún hefur ef til vill fengið
taugaáfail, sagði. Stenfeldt sein-
lega.
Gestgjafinn studdi olnbogun-
um fram á afgreiðsluborðið og
talaði með munninn upp við
eyra Stenfeldts.— Var yður ekk-
ert kunnugt um þetta, herra
Stenfeldt?
Alls ekkert.
Gestgjafinn fletti nokkrum
blöðum í gestabók hótelsins. —
Hérna sjáið þér — Manuel Proc-
hega, verkfræðingur. Fæddur í
Ungverjalandi en er nú argen-
tínskur rikisborgari.
— Flóttamaður, sagði Sten-
feldt. Útlagi ef til vill. Gamall
nazistaforsprakki, sem hefur
eignazt nýtt föðurland, en getur
ekki slitið sig frá Evrópu.
— Nákvæmlega rétt, herra
Stenféldt. Ég sá það ekki sjálf-
ur, en vinnumennirnir, sem sóttu
hann upp í gljúfrið, sögðu mér
að hann hefði verið SS-tattóver-
aður. Og þegar ungfrú Rosen-
berg var í kjól með stuttum erm-
um, gat hver maður séð, að
hún hafði dvalið í þýzkum fanga-
búðum. Mjög einkennileg til-
viljun, finnst yður ekki? Böð-
ullinn og fórnardýrið, vargurinn
og lambið, sem hittast allt í
einu uppi á íjallinu. Og ég haíði
varað þau bæði við gljúfrinu.
Ég vara alla gesti mina við að
ganga í þessa átt. Ég skil ekki,
hvernig þáu hafa getað verið
svo óvarkár. Svo framarlega
sem...
— Svo íramarlega sem —
hvað?
— Svo framarlega sem hvor-
ugt þeirra reyndi af ásettu ráði
að fá hitt til að aria beint í op-
inn daúðann.
— Þér eigið þó ekki við, að
Grete — að ungfrú Rosenberg
hafi reynt...
— Það hef ég ekki sagt. Það
gæti verið þveröfugt, enda þótt
skaflinn yrði til þess að hún
datt áður en það varð of seint
og böðullirin hefði ekki athyglina
hjá sér í nokkrar. sekúndur.
Stenfeldt stóð íþögull stundar-
korri. Svo 'sagði hann: — Gefið
mér að minnsta' kbsti einhverja
skynsamlega skýringu á því, að
SS-maður, sem hlýtur að hafa
verið fullórðinn þegar ungfrú
Rosenberg Var enn barn að aldri,
ætti að vilja géra henni mein?
— Jafnvel þótt þér sjálfur haf-
ið aðeins verið drengur á stríðs-
árunum, herra Stenfeldt, þá
hljótið þér að hafa lesið um,
hvað SS var í Þýzkalandi á
Hitlerstímabilinu. Tvíburabróðir
og keppinaútur Gestapo. Þeir
menn hafa mikið á samvizkunni.
Að sínu leyti voru þeir vopna-
bræður og ef til vill tryggari
hvor öðrum en venjulegir skyldu-
hermenn gátu nokkurn tíma orð-
ið. Og mér verður stundum á
að hugsá þanhig: Flestir þeirra
eru enn á lífi hér í Evrópu, þótt
þeir hafi reynt að afmá spor
sín. En jörðin brennur undir fót-
um þeirra. öðru hverju er ein-
hverjum þeirra hætta búin. Hver
veit þá hvort ekki er til lítill
hópur gamalla vopnabræðra,
sem myndi nokkurs konar líf-
Vörð um þá, sem eru í hættu?
Þurrka út spor og sannanir, sem
skyndilega hafa komið í ljós.
Koma hættulegum vitnum fyrir
kattarnef...
Lars Stenfeldt kveikti sér í
sígarettu og sagði: — Varð ung-
frú Roesnberg fyrir fleiri tauga-
æsandi atburðum?
— Ekki svo ég viti, sagði
gestgjafinn. En morguninn eftir
þetta atvik uppi í fjallinu var
hún veiklulég að sjá. Konan mín
togaði það út úr henni, að hún
hefði verið veik um nóttina, og
taldi hana á að heimsækja herra
Meyer og fá hjá honum ejn-
hver lyf. Hann er ekki raunveru-
legur læknir, en hann er mjög
lærður maður og veit heilmikið
um mannslíkamann. Þar sem
við höfum engan lækni i þorpinu,
leitum við alltaf til herra Meyer,
ef eitthvað amar að okkur. Hann
hefur hjálpað mörgu illa höldnu
fólki niðri i dalnum að losna við
sjúkdóma, sem læknarnir bæði
í Chur og Davos hafa gefizt upp
við. 1 yðar augum er hann auð-
vitað skottulæknir, en við berum
mikla virðingu fyrir kunnáttu
hans.
— Hvað gerðist síðan — með
ungfrú Rosenberg?
— Þegar hún kom aftur frá
hex-ra Meyer, lagði hún í skyndi
af stað til Chur og kom ekki
aftur um nóttina. Ég geri ráð
fyrir að hún hafi gist á ein-
hverju hóteli þar. Daginn eftir
kom hún hingað og virtist þá
vera i miklu úppnámi. Snemma
næsta morgun'.lagði hún af stað
til Zúrich. til þess að ná í flug-
vél þaðari til Svíþjóðár. Ég varð
ákaflega miður mín þegar þér
hringduð frá Milano og ég varð
að halda yður í óvissu. En ung-'
frú Rosenberg óskaði eindregið
eftir því, og ég vildi ékki svíkjá
loforð rriitt. x -
— Hvar býr doktor Meyer?
— f guðs bænum kallið hann
ekki doktor svo hann heyri!
Hann býr spölkorn uppi í fjalls-
hlíðinni hinum megin dalsins. Ég
get beðið Aldos að aka yður
þangað í snjósleðanum á morgun
ef þér viljið.
Strax klukkan tiu morguninn
eftir stóð Lars Stenfeldt fyrir
utan lágreista en laglega lúxus-
bygginguna í bayerskum stií,
þar sem náttúrulæknirinn átti
heimili sitt. Mjó reykjarsúla lið-
aðist upp úr reykháfnum, en
engin manneskja virtist nálæg.
Stenfeldt gekk að dyrunum og
þrýsti á bjölluhnappinn. Að
■nokkrum sekúndum liðnurri
dimmdi í litla útsýnisauganu á
hurðinni, en síðan opnuðust
dyrnar.
— Herra Meyer? Má ég ónáða
yður fáeinar minútur?
Meyer hleypti honum inn og
Stenfeldt heyrði að hann læsti
hurðinni vandlega á eftir hori-
um. Hann kom inn í stórt her-
bergi, sem virtist eins og milli-
liður milli móttökuherbergis og
bókastofu. Veggirnir voru þaktir
bókum og smekklegum lista-
verkum. Meyer vísaði honum til
sætis í móttökustólnum. Sjálf-
ur settist hann við skrifborðið
og leit spyrjandi á gestinn.
— Get ég orðið yður að ein-
hverju liði, herra ...
— Stenfeldt. Já, ég vona að
þér getið hjálpað mér. En þar
sem ég vil ræða við yður i ein-
lægni, tek ég þáð strax fram,
að ég er læknir. Lyflækningar
og kvensjúkdómafræði.
Meyer virtist nánast skemmt
við þessar upplýsingar. Hann
horfði með athygli á gest sinn og
brosti dauflega. Hann var mjög
magur — rannsókn á likamá
hans myndi sennilega leiða í
Framh. á bls 42.
24 FÁLKINN