Fálkinn - 20.06.1966, Side 25

FURDU-
GÁFA
STÖLK-
UNNAR
FRÁ
TIFLIS
VIÐ grípuni bók a£ handahófi og les-
um fyrstu málsgreinina, sem við
rekum augun í: „En ekki kom til mála
að fara aftur til Moskvu. Tatiana af-
réð með sjálfri sér að halda skemmtan-
ir í sjúkrahúsum, sem voru allmörg í
borginni; hún sefaðist og henni fór jafn-
vel að geðjast betur að borginni ...“
„Eitt hundrað sextíu og fimm stafir.“
Stúlkan, sem er svarteygð og dökk
á brún og brá, klædd skólabúningi,
svarar á augabragði og umhugsunar-
laust. Eftir nokkurt hlé, sem við not-
um til að telja stafina hvað eftir annað,
leiðrétta og bera útkomur okkar saman,
komumst við að þeirri niðurstöðu, að
svar stúlkunnar sé hárrétt: í ofanrit-
aðri málsgrein eru nákvæmlega 165
stafir. Síðan höldum við áfram að
skyndiprófa hana:
„Hve margir stafir eru i orðinu ’Al-
|iýðubandalag‘?“
„Fjórtán.“
„Hydrocortizon?“ — „í»rettán.“
„Ríkisstarfsmaður?“
„Sextán.“
Við höldum áfram prófinu og tökum
hinar og þessar bækur, lesum hvcr sinn
kafla og hættum snögglega við og við
á óvæntum stöðum. Síðan réttum við
stúlkunni lesmál og segjum henni að
finna sextugasta og sjöunda stafinn í
setningu eða málsgrcin, síðan þann
hundraðasta og þrettánda eða' sjötug-
asta og fjórða. Engin villa á sér stað:
„rafeindaheilinn“ er óbrigðull innan
stafafjölda, sem takmarkast af hér um
bil 250 stöfum.
Stúlkan sem hér um ræðir, er Leila
Janjgava, fimmtán ára gömul skóla-
stúlka frá Tiflis í Georgíu. Hún er
venjuleg stúlka og er jafnvel ekki á
meðal duglegustu nemenda í sínum
bekk í skólanum. Leila getur ekki stát-
að af háum cinkunnum í reikningi, þær
eru viðunandi, jafnvel lélegar endrum
og eins. Hana dreymir um að verða
blaðakona.
Hvernig er hægt að skýra hina at-
hyglisverðu tölvísi Leilu? Gæti hún
hafa erft hana frá foreldrum sínum,
sem bæði eru bókhaldarar?
Þegar þau voru spurð álits sögðu
þau: „Þessi hæfileiki yngri dóttur okk-
ar kom okkur mjög á óvart. Við erum
hvorugt gædd neinum sérgáfum af
þessu tagi.“
Frá því Leila var lítil telpa og lærði
að lesa og telja, þótti henni gaman að
leika sér í „upphæða“-leik, þar sem einn
leikmaðurinn gaf upp eitthvert orða-
samband eða stutta setningu og hinir
áttu umsvifalaust að gizka á fjölda'staf*-'1
anna í henni. Við þessa ómeðvituðu
þjálfun hinnar eðlilegu talnagáfu, fór
Leilu svo fram, að brátt gat hún sagt
um stafafjöldann í löngum setningum
og hciluin málsgreinum. Er tímar liðu
fram, gleymdi Leila þessum barnalega
leik, en hann hlýtur að hafa orðið eftir
í undirvitund hennar. Fyrir um það
bil tveim árum var svo Leila að
hjálpa vinkonu sinni með krossgátu í
blaðinu „Pionerskaya Pravda“, og
endurheimti hún þá skyndilega hina ó-
venjulegu gáfu sína. Er Tamara Lashk-
arashvili, sem er menntamálaráðherra
Georgíu, frétti af hinuin undraverðu
talnahæfilcikum Leilu, fór hún fram á
það við vísindamenn í sálfræðideild vís-
indaakademíunnar í Georgíu, að þcir
prófuðu stúlkuna.
Að beiðni okkar gerði prófessor
Alexander Prangishvili, sem er forseti
deildarinnar, þessar athugasemdir við
hæfileika Leilu: , ,
„Vísindunum er kunnugt um ýmis
undra-reiknihöfuð, sem á augabragði
geta margfaldað saman í huganum
fjögurra stafa tölur, eða sagt hve marg-
ar eldspýtur séu í stórri hrúgu af eld-
spýtum, eða skilað öðrUm álíka flókn-
Framh. á bls. 40.
FÁLKINN 25