Fálkinn - 20.06.1966, Qupperneq 32

„Þetta verða aðeins tvær næt-
ur, herra Carey,“ sagði Arthur
— gestgjafinn, sem ber fram af-
sakanir við hinn óvænta gest.
„Þú munt finna að dýnan er til-
tölulega hrein. Liðþjálfinn er
strangur með hreinlætið."
„Hvar er ungfrú Kolin?“
„í herberginu við hliðina. En
þú skalt ekki vera að vorkenna
henni. Herbergið hennar er betra
en þetta.“
„Hvað á iiðþjálfinn við með
því að ofurstinn muni koma sér
illa hjá rikisstjórninni?“
„Ef hann reyridi að umkringja
okkur? Jú, við erum sem sé
nærri kílómetra utan við landa-
mærin. Þú ert staddur á júgó-
slavneskri jörð. Það hélt ég að
þú hefðir þegar getið þér til um.“
George velti fyrir sér þéssari
raunalegu frétt meðan Arthur
skrúfaði kveikinn upp í lampan-
um.
„Hvað um landamæraverð-
ina?“ Arthur hengdi lampann
upp á nagla í veggnum.
„Þú spyrð of mikið, góðurinn!"
Hann gekk til dyra. „Það er
enginn lás á hurðinni, en ef þú
skyldir taka upp á að ganga í
svefni, þá stendur glaðvakandi
vörður við stigann og hann hef-
ur stöðugan kláða í visifingrin-
um. Þú skilur?"
„Ég skil.“
„Ég kalla á þig, þegar morgun-
verður er framreiddur. Dreymi
þig vel!“
Um klukkustund var liðin,
þegár George heyrði liðþjálfann
koma upp stigann og segja eitt-
hvað við varðmanninn.
Hinn svaraði með fáum orðum.
Andartaki síðar heyrði George
að lykli var stungið í skrána á
herberginu við hliðina á honum
— herbergi þvi, sem Arthur
hafði sagt að ungfrú Kolin
svæfi í.
George stóð í skyndi upp af
dýnunni og gekk að dyrunum.
Hann opnaði ekki alveg strax.
Hann heyrði liðþjálfann og ung-
frú Kolin tala saman. Skömmu
seinna var dyrunum lokað inni
hjá þeim. Lyklinum var snúið
tvisvar í skránni.
Á tímabili hélt hann að lið-
þjálfinn hefði farið aftur. Svo
heyrði hann rödd hans á ný og
hennar sömuleiðis. Þau töluðu
þýzku. Hann lagði eyrað að
veggnum og hlustaði. Raddir
þeirra voru furðu friðsamlegar.
Honum fór að líða illa og hjarta
hans barðist ört.
Raddirnar heyrðust ekki leng-
ur, en litlu síðar byrjuðu þær
aftur — og nú voru þær lág-
róma, eins og þau, sem töluðu
óskuðu ekki eftir að neinn heyrði
íil þeirra. Nú var hljótt Ianga
stund. Hann lagðist til hvíldar
á dýnuna. Mínúturnar liðu ...
Svo heyrði hann hana allt i
einu reka upp ákaft og ástríðu-
fullt óp ...
Hann hreyfði hvorki legg né
lið. Að nokkrum tíma liðnum
heyrðust lágværar raddirnar aft-
ur. Og enn ekkert... Hann varð
í fyrsta skipti var við hljóðið í
skordýrunum úti i næturmyrkr-
inu. Hann var loksins að byrjá
að skilja ungfrú Kolin.
Akvörðun SCHIRMERS.
George var hafður í haldi í
bækistöðvum liðþjálfans í tvo
sólarhringa. Fyrsta daginn yfir-
gaf liðþjálfinn húsið skömmu
eftir sólarupprás og kom aftur
þegar myrkt var orðið. George
dvaldi í borðstofunni um daginn
og snæddi máltíðir sínar ásamt
Arthur. Hann sá ekkert til lið-
þjálfans eða ungfrú Kolin. Eftir
fyrstu nóttina var hún flutt út
í viðbyggingu og einn varðmann-
anna færði henni mat. Þegar
George spurði, hvort hann gæti
fengið að tala við hana, hristi
Arthur höfuðið.
„Þykir það leitt, kunningi. Það
er ekki hægt.“
„Hvað hefur orðið að hénni?“
„Gettu þrisvar."
„Ég vil fá að tala við hana.“
Arthur yppti öxlum. „Það gild-
ir mig einu hvort þú talar við
hana eða ekki, Hitt er annað
mál, að hún vill ekki tala við
þig.“
„Hvers vegna ekki?“
„Hún vill ekki sjá aðra en
liðþjálfann."
„Hvernig líður henni?-“
„Eins og blóma í eggi!“ Hann
brosti gleitt. „Skráma'á vörinni,
aufivitað. og fáeinar rispur her
og þar, en hún ljómar eins, og
brúður! Þú gætir varla þekkt
hana aftur!“ .
„Hve iengi á þetta að haldá
áfram?“.
„Spurðu mig ekki. Ég myn.di
haida að það væri rétt að byrja,‘‘
„Eftir það sem gerðist, virðist
ekki mikið vit í þessu.“ Arthur
var auðsjáanlega skemmt yfir
honum. u
„Nei, þú hefur víst alizt upp
við fullkomið öryggi! Ég sagði
þér, að hún hefði sjálf orðið sér
úti um það, var það ekki? Jæja,
hún fékk það sem hún þur|ti
og hún er hæstánægð! Ég hef
aldrei séð liðþjálfann verða svo
skotinn í neinni stúlku fyrr!“
„Skotinn?" George var að
verða reiður.
„Ég skyldi veðja um, að hún
hefur verið jómfrú!" sagði hinn
hugsandi, „eða því sem næstþ*
„í guðanna bænura!"
„Hvað amar að, góðurinn?
Eru vinberin súr?“
„Við komumst liklega ekki
langt með þessu tali. Hefur
Chrysantos ofursti gert vart við
sig?“