Fálkinn - 20.06.1966, Page 33

„Áttu við lögregluliðið? Sei,
sei, já! Þeif sitja á skottinu eins
og vonsviknir veiðihundar hin-
um megin við landamærin. Þeir
bíða eftir að eitthvað gerist.“
„Ef til vill biða þeir eftir því
að við ungfrú Kolin komum í
Ijós. Hvað nú ef ameriska ræðis-
manninum verður gert viðvart
og kvörtun verður send til Bel-
grad. Það setur ykkur i tölu-
Verðan vanda, er það ekki?“
„Þú verður kominn aftur áður
en þeir verða ásáttir um hvað
gera eigi. Og þegar þú kemur
aftur, þá ferðu að brjóta heil-
ann um alla rekistefnuna, sem
fyrirtækið þitt gerir út af lið-
þjálfanum. Þú finnur fljótlega
að bezt sé að segja að þetta
haíi allt verið misskilningur!"
„Þið hafið sannarlega séð fyr-
ir öllu. Ég sé ekki hvers vegna
þú þarft að vera að æsa þig
þetta upp.“
„Ekki það? 1 fyrsta lagi hafa
þeir tekið fastan kariaumingj-
ann, sem ók fyrir ykkur. Það er
ekkert sérstaklega skemmtilegt,
er það?“
„Hvaðan veiztu það?“
„Við fengum fréttir frá Flor-
ina í morgun."
„Hvernig?"
„Spurðu ekki svona mikið, þá
verður engu logið 'að ‘ þér. En
ég skal segjá þér undan og
öfan af; comitadjis IMRO hafa
haldið til hérna í fjöllunum sið-
ústu fimmtiu árin eða meira.
Hér er allt hægt að gera, þegar
rnaður þekkir til. Gleymdu ekki
að það eru Makedóníumenn
báðum megin við landamærin!
Þégar um er að ræða smáaðgerð-
ir eins og þessa, hafa menn
Chrysantos enga möguleika!"
1 „Hvað verður um bílstjór-
anna?“
1 „Það veltur á ýmsu. Hann er
gárhall comitadji, svo hann segir
ekkerf, um hvaðan hann fékk
skipanirnar, sama hvað gert
verður við hann. En það er eitt-
hvað dularfullt við þetta. Hann
er ekki sá eini í Florina. Gamla
frú Vassiotis, til dæmis. Þeir
gætu lika tekíð upp á að gera
eitthvað við hana. Ef liðþjálfinn
héíði ékki haft éndaskipti á hlut-
unum þá hefði ég mestu löngun
til að fara út núna og gefa þess-
ari frauku þinni einn vel útilát-
ihn frá mér!“
„Ef ég segði nú Chrysantos að
ég hefði tekið vagninn á leigu
og gefið bílstjóranum upp heim-
ilisfangið?"
„Tja — kannski. En hvaðan
ættir þú að vita hvert þú ættir
að fara?“
„Ég gæti sagt, að þú hefðir
sagt mér það?“ Arthur hló
ánægður.
„Svona eru þessir lögfræðing-
ar!“
„Myndi það gera þér nokkuð
til?“
„Ekki hið minnsta."
„Jæja þá.“
„Arthur sat og hreinsaði byss-
una sína. George horfði á hann
um stund án þess að segja neitt.
Loks sagði hann:
„Ef nú ekki hefði komið til
mála, að liðþjálfinn færi til Ame-
ríku, mynduð þið þá hafa haldið
áfram við iðju ykkar hérna?"
Arthur leit upp og hristi höfuðíð.
„Nei — ég held að við séum
búnir að fá nóg.“
„Fyrst ykkur heppnaðist þetta
stóra fyrirtæki?"
„Kannski. Það var hvort eð
er kominn tími til að skipta um
stað.“ Hann laut aftur yfir byss-
una.
„Hefurðu lagt mikia peninga
íyrir?" spurði George skömmu
seinna. Arthur leit upp undr-
andi.
„Ég hef aldrei hitt neinn með
svo hræðilega mannasiði!"
„Vertu nú ekki að þessú,
Arthur." En Arthur var raun-
verulega hneykslaður.
„Hvað myndir þú segja, ef ég
spyrði hvað þú ættir mikla þen-
inga í bankanum?" spurði hann
hvefsinn.
„Allt I lagi. Segðu mér þá
annað. Hvernig byrjaði þetfa
allt? Liðjþjálfinn 'vptj? ekki marg-|
orður um það. Hvað varð um
þessa herdeild Markos, sem þið
tveir stjórnuðuð?" Arthúr hristi
höfuðið uppgefinn.
„Alltaf skal hann koma með
nærgöngular spurningar! Þetta
fylgir þvi líklega að vera lög-
fræðingur."
„Mér þætti bara gaman að
vita það."
„Með nefið niðri 1 öllu, sem
ekki kemur honum við, myndi
mamma mín hafa sagt!"
„Nú gleymist þér vist að ég
er lögfræðilegur ráðunautur lið-
þjálfans. Það eiga ekki að vera
nein leyndarmál milli manns og
lögfræðings hans.“
Arthur sagði eitthvert rudda-
legt orð & mállýzku héraðsins
og einbeitti sér að vinnunni.
En um kvöldið bryddaði hann
sjálfur upp á efninu. George
hafði enn ekkert séð til liðþjálf-
ans og ungfrú Kolin, , og hann
var farið að gruna margt. Hann
fór aftur að spyrja.
„Klukkan hvað kemur liðþjálf-
inn aftur í dag?“
„Hef ekki hugmynd um það,
kunningi, Hann kemur þegar
hann kemur."
.■- .r -fmijfc: . -- " - -|f v>; ■>■■- lu'-,
Arthur sat og las i grisku
blaði, sem hafði komið þangað
um daginn á dularfullan hátt.
Nú fleygði hann því frá sér og
sýndi öll merki viðbjóðs.
„En það bölvað bull í þessu
blaði! Hefurðu nokkurn tíma
lesið News of the World? Það
er Lundúnadagblað."
„Nei, ég hef aldrei séð það.
Er liðþjálfinn í Grikklandi eða
Albaníu i dag?“
„Albaníu?" Arthur hló hrossa-
hlátri, en þegar George ætlaði
að spyrja hann aftur, sagði
hann: „Þú spurðir, hvað hefði
orðið af okkur, þegar við lögð-
um upp laupana. Við vorum í
nánd við albönsku landamærin
þegar það var.“
„Jæja?" Arthur kinkaði kolli,
niðursokkinn í minningarnar.
„Þú ættir að sjá Grammos-
fjail einhvern tíma, ef þú færð
tækifæri til þess. Þar er dásam-
legt landslag!"
Grammosfjall hafði verið eitt
af fyrstu yfirráðasvæðum her-
deilda Markos. Það hafði einnig
verið eitt hinna síðustu.
í margar vikur hafði staða
herdeildarinnar í héraðinu orðið
stöðugt veikari. Æ fleiri gerðust
liðhlaupar og að þeim degi kom
í októbermánuði, að raunhæfar
ákvarðanir yrði að taká.
Liðþjálfinn hafði verið á fótum
í 14 stundir og hann verkjaði
í mjöðmina, þegar hann loks
gaf skipun um að reisa tjaldbúð-
ir fyrir hóttina. Síðar voru tveir
iiðhlaupar úr annarri sveit gripn-
ir af liðsforingja þeim, sem var
á verði, og sendir til aðalbæki-
stöðva herdeildarinnar.
Liðþjálfinn horfði íhugandi á
mennina tvo, en skipaði síðan
að iífláta þá. Þegar þeir höfðu
verið leiddir burt, hellti hann víni
I glas og rétti Arthur flöskuna.
Þeir drukku þegjandi. Liðþjálf-
inn hellti í aftur.
„Hefurðu hugleitt það, undir-
liðþjálfi, að þessir náungar tveir
hafa á vissan hátt gefið her-
deildarforingja sinum og undir-
foringja hans gott fordæmi?"
Arthur kinkaði kolli.
„Mér datt það í hug fyrir
mörgum dögum, liðþjálfi. Við
getum ekki gert okkur neinar
vonir.“
„Nei, við getum í bezta lagi
vonazt eftir að þeir láti sér nægja
að svelta okkur inni."
. ■ „ -■■ tí--' . “
„Þeir eru þegar á góðri leið
með það."
„Ég er ekkert óðfús að gerast
píslarvottur fyrir byitinguna."
„Sama hér! Við höfum gert
okkar bezta, liðþjálfi. Og vel
það. Og við höfum haldið trúnni!
Það er meira en hægt er að
segja um þessa legáta á toppn-
um!“
„Settu ekki traust þitt á höfð-
ingjana. Það skrifaði ég bak við
eyrað, undirliðþjálfi. Ég held,
að tími sé kominn til þess að við
gerumst óháðir."
„Hvenær?"
„Aðra nótt getur varla verið
of snemmt."
„Þegar þeir komast að því að
við erum horfnir, forða þeir sér
aliir hver sem betur getur! Það
væri gaman að vita hve margir
þeirra komast undan ...“
„Þeir, sem alitaf komast und-
an, — comitadji-gerðirnar. Þeir
fela sig í fjöllunum eins og þeih
hafa áður gert. Þar finnum við
þá, þegar við þurfum á þeim að
halda."
Arthur leit á hann forviða.
„Þurfum við á þeim að halda?
Ég hélt mig heyra þig segja
eitthvað um að vera óháðir?"
Liðþjálfinn fyllti glösin aftur
áður en hann svaraði.
„Ég hef hugleitt það, undir-
liðþjálfi, og ég hef gert áætlun.
Stjórnmáiamennirnir hafa hag-
nýtt okkur. Nú skulum við hag-
nýta okkur þá!“
Hann stóð á fætur og haltraði
að bakpoka sínum. Arthur horíði
á eftir honum með hlýju og
ástúð vígbróðurins. Hann bar
djúpa virðingu fyrir hæfileikum
vinar síns.
„Hagnýta okkur þá hvernig?"
„Ég fékk hugmyndina fyrir
mörgum vikum," sagði liðþjálf-
inn. „Ég var að hugsa um flokksí-
söguna, sem við vorum einU
sinni neyddir til að lesa. Manstu
eftir henni?“
„Það er nú líkast til. Ég las
mína án þess að skera bókina
upp!“ Liðþjálfinn brosti.
„Þú hefur misst af mikils-
verðum atriðum, undirliðþjá’fi.
Nú skaltu sjá mitt eintak." Hann
kveikti sér í vindli. „Ég held að
innan skamms munum við geta
breytzt frá þvi að vera aðeins
hermenn, í það að vera efnaðir
hermenn!"
„Það var alveg ótrúlega ein-
falt,“ sagði Arthur. „Liðþjálf-
FALKINN
33