Ljósberinn - 01.12.1946, Page 9

LJÓSBERINN
221
þá og þefaði af stígvélunum þeirra mjög tor-
tryggnislega. Ingiríður þreif í handlegginn á
Kjeld.
„Æ, vertu ekki að þessu“, nöldraði hann
í gremju. „Hvað gengur að þér?“
„Æ, ég er svo lirædd“, livíslaði hún. „Ég
vildi óska, að þeir gerðu okkur ekkert mein“.
„Yertu ekki þessi ógerð“, sagði Kjeld og
var ekkert bróðurlegur. En í raun og veru
var honum allt annað innanbrjósts.
1 sama bili stóð Bodil upp og settí^bauna-
fatið til hliðar.
„Hvert ætlar þú að fara, Bodil?“ sagði
Ingiríður, þreif í kjólinn hennar og hélt
henni aftur.
„Þey“, mælti Bodil í hljóði. ,JÉg kem
undir eins aftur. Ég ætla að ganga inn til að
taka lykilinn úr silfurskápnum“.
Mennirnir borðuðu af beztu lyst vatns-
grautinn og steikta fiskinn, sem borinn var
fyrir þá. Þeir fóru sér ekki óðslega að neinu
og var ekki á þeim að sjá, að þeir veittu því
eftirtekt, að nokkur ótti stæði af þeim þar á
heimilinu. Það var líka meiri ró komin yfir-
alla. Bodil var komin aftur og tekin til vinnu
sinnar og Molly var hættur að halda vörð,
lagstur aftur í körfuna og sofnaður. Anna
og Kjeld fóru að tala við mennina. Ingi-
ríður ein sat enn litverp og setti upp stór
augu og einblíndi á þessa óboðnu gesti. Þeir
líta út eins og reglulegir flakkarar, liugsaði
hún með sér, — einkum sá rauðliærði með
vörtuna á kinninni.
Loksins var þó máltíðinni lokið fyrir þeim.
Þeir stóðu upp, þökkuðu fyrir sig og fóru
leiðar sinnar. Öllum var það hinn mesti léttir
og fró að losna við þá. Nú hófst fjörug sam-
ræða með börnunum og stúlkunum, en auð-
vitað töluðu þau mest um liúsbrot og sögðu
hvert ööru þjófasögur. Regnið liélt börnun-
um allt af inni. Þegar fór að dimma um
kvöldið af þokinini og myrkrinu, þá varð
Ingiríður svo lirædd, að hún gægðist út í
livert horn og lirökk saman við hvert hljóð,
sem hún heyrði, live lítið sem það var.
Um náttmálaskeið fóru börnin að liátta.
Þegar Ingiríður var búin að sofa svo sem tvo
tíma, þá vaknaði hún með andfælum og sett-
ist upp í rúminu. Henni hafði heyrst eitt-
hvað þungt detta niður til jarðar, og — nú —.
Var ekki einliver að læðast inn í garðstofuna?
Anna liafði víst gleymt að loka glugganum,
sem var neðst niðri við jörðina. Mennirnir
voru ef til vill komnir aftur, — sá rauðhærði
með vörtuna. — Æ, ég vildi óska, að pabbi og
mamma liefðu verið heima!