Ljósberinn - 01.12.1946, Blaðsíða 10

222
L JÓ SBERINN
Hún drap nú hendinni á vegginn til hróður
eíns; hann svaf í stofu við hliðina.
„Já, livað er það?“ sagði hann með svefn-
þrungnum rómi.
„Ó, flýttu þér á fætur, Jí jeld! Það er einhver
að fara inn í garðstofuna!“ Kjeld tautaði eitt-
hvað, sem enginn skildi, en samt kom liann
rétt á'éftir berfættur, í treyju og buxum, með
rjúkandi kerti í hendinni. Ingiríður var
sprottin fram úr rúminu og var í síða og livíta
náttkjólnum sínum. Hún greip ósjálfrátt litla
ketlinginn, hann Svarta-Pétur, sem legið hafði
í körfunni fyrir framan rúmið hennar, og
þrýsti honum að sér til að vemda hann.
Skjálfandi af hræðslu og kulda læddust
systkinin að dyrunúm, sem lágu inn í garð-
stofuna.
Það var komin uppstytta úti og inn um
stóra gluggann féll dauf ljósglæta. Það hlaut
að vera komið tunglsljós. — 1 horninu var