Ljósberinn - 01.04.1947, Qupperneq 21

LJÓSBERlNN
61
ar, þann er hlynnt gæti að veikri trú kon-
ungsins og prédikað orð Guðs löndum
lians. En enginn hinna ritningarfróðu
klerka lians bar áræði til að fara för þessa.
Ef þeir hefðu átt að sækja um hring eða
bagal, kastala eða lén, þá Jiefðu að líkind-
um tíu fyrir einn gefið sig fram; en við
kórónu píslarvættisins vildi enginn taka.
En loks gekk Vale ábóti fram og kvaðst
þekkja munk einn guðrækinn og lærð-
an, er hefði mikinn áhuga á kristniboðs-
málum og langaði hjartanlega til að þola
illt vegna Krists. Sá hinn sami mundi
að öllu leyti vera vel hæfur til þessa hlut-
verks, ef hann væri annars fús til að tak-
ast það á hendur.
Ansgar svaraði óðara, að liann væri
viðbúinn að þjóna Drottni í öllu, sem sér
væri á hendur falið. Var honum þá sagt,
að þetta væri aðeins beiðni, en ekki skip-
un. En liann sat fastur við sinn keip eins
fyrir því. Hann kvaðst hafa kosið sér
lilutverk þetta af fúsum og frjálsum vilja,
og skyldi liann á allan hátt kosta kapps
um að framkvæma það.
Flesta klausturbræður hans furðaði á
þessum ásetningi hans og létu því mis-
þóknun sína í Ijós, bæði í orði og æði,
þar sem hann vildi hverfa frá starfi, sem
lionum væri kært, til þess að eiga mök
við heiðna óþjóð. Gerðu munkarnir sér
þær hugmyndir um víkingana ,að næsta
líklegt væri, að kristniboði ætti lijá þeim
é
vísar pyndingar og dauða. En Ansgar bar
engan ótta fyrir slíku. Það þokaði lionum
ekki eina hársbreidd frá settu marki.
Ásetningur lians var óbifanlegur. Hann
dró sig út úr og hafðist við í afskekktum
víngarði og var þar stöðugt á bæn og las
Biblíuna, til þess að hann mætti verða
hæfur til starfsins, sem hann átti fyrir
höndrnn.
Hann þráði hjartanlega að þola píslar-
vættisdauða vegna fagnaðarerindisins.
Síðan fór liann með Haraldi konungi til
Danmerkur og Aubert klausturbróðir
hans með honum.
IX.
Kristni bóðuð í Danmorku.
Þegar Ansgar og Aubert komu að landa-
mærum Danmerkur ,féllu þeir á kné og
báðu Guð að blessa þessa sendiför sina.
Þeir Ansgar hófu nú kristniboð þegar
í stað og hrýndu fyrir hverjum þeim, er
þeir náðu til, að þeir skyldu ganga á vegi
sannleikans. Margir tóku trú fyrir orð
þeirra og fagran lifnað, og fjölgaði þeim
dag frá degi, sem veittu fagnaðarerind-
inu viðtöku.
Þeir Ansgar lögðu þegar kapp á að
safna að sér smádrengjum, til þess að
þeir gætu alið þá upp til þjónustu við
Drottin; keyptu þeir svo nokkra ambátt-
arsonu. Það var kærleiki þeirra til kristni-
boðsins, sem knúði þá til þess. Harald-
ur konungur fékk þeim líka nokkra af
sveinum sínum til kennslu og umönnun-
ar. Með þessu móti fengu þeir stofnað
skóla á skömmum tíma lianda 12 drengj-
um. Þar að auki fengu þeir þjóna að
liéðan og handan og aðstoðarmenn. Orð-
rómurinn af þeim félögum og guðrækni
þeirra barst nú víðar og víðar og Guð
blessaði starf þeirra, svo að það tók að
bera ávöxt.
Svo hamramir sem hinir norrænu vík-
ingar gátu verið, þá leyfðu þeir Ansgar
að boða kristni í 40 ár (825—865); eng-