Ljósberinn - 01.10.1948, Síða 15

L JÓ SBERINN
143
Jieim orðum, |jví að „Angan“ var einka-
barnið þeirra og það hrýggði þau svo mjög
að þurfa að skilja við hana — missa liana.
Það var að mjög áliðnum tlegi, rökkrið
að detta yfir. Það var grafkyrrt á báðum
heimilunum er lágu örskammt livort frá öðru.
Það var auðsætt, að Jesú gat komið á bvaða
stundú sem var og sótt Utlu stúlkurnar.
Einu sinni rauf „Gleði“ þögnina og sagði:
,,„Angan“ litla, nú verðum við að fara héð-
an!“ Og litlu síðar sagði hún aftur: ,,„Angan“
litla, nú verðurri við að fara béðan‘!“ Og
sluttu síðar kallaði liún: „Komir þú ekki riú,
„Angan“, þá verð ég að fara ein nn'ns liðs,
ég get ekki beðið lengur“. Og að svo mæltu
tók litla stúlkan síðasta andtakið og sálin
bennar sveif inn til mikla bamavinarins,
Drottins vors Jesú. Tæpri klukkustundu síð-
ar varð „Angan“ benni samferða og þessar
tvær vinstúlkur voru eftir það saman í hinu
niikla beimili bið efra, þar sem syndin og
dauðinn verða alltaf að vera utan gátta.
Meðan þær dvöldu bér niðri liöfðu þær
unnað hvor annari liugástum og daglega leik-
ið sér saman og riú urðu þær samferða í dauð-
anum. Þær gengu til Jesú sjálfs sainan í
Þaradís og þar bíða þær nú eftir okkur.
Líkin þeirra Iivíla hlið við hlið inni í
kristna kirkjugarðinum langt, langt austur
í Kína. Allir smádrengir og stúlkur í kristni-
boðsskólanum fylgdu þeim lil grafar og í
kirkjugarðimun sungu þau sálminn um eilífa
landið, þar sem Jiessir litlu vinir þeirra nú
bvíldu og kristniboðarnir báðu þess inni-
lega, að bver einasti af þessum drengjum og
stúlkum mætti sem bráðast læra að elska
Jesiím, svo að þau gætu líka fengið að sjá
banu sjálfan og alla dvrð Guðs.
Á þessum litlu leiðum stendur nú lítill
steinn, sem biblíuorð eru rituð á.
Á steininum yfir leiði „Gleði“ standa jiessi
orð: „Leyfið smábörnunum að koma lil mín“
(Mark. 10, 14), en á leiði „Anganar“ þcssi orð
Jésaja spámanns: „Eins og liirðir mun hann
halda lijörð sinni til Iiaga“. (Jes. 40, 11).
Þessi orð stóðu þarna úti í stóra, dimma
landinu, þar sem svo fáir þekkja Jesúm og
JONAS DAHL
ÞJÓNA ÞÚ
Son GuSs var sendnr «ð þjóna
og sig fyrir oss hann gaf —
eilífa lífiS endur
spratt upp því frœi af.
Því hvorki vald né liugvit
í heiminum er mest,
lieldur hitt aS þjóna
af hjarta öSrum sem hczt.
ÞaS er ekki arnsúg aS þreyta
sem er í heimi m'est,
heldur meS hjartans vœngjum
aS lilúa aS öSrurn sern hezt.
Því elskan urn eilífS varir,
elskan GuS sjálfur er.
Vinn svo á lífsins vori,
þaS verk sem GuS œtlar þér.
Sú hlýlund er heill í lífi,
himinn GuSs jörSu á.
AS glata er gœfu' aS liljóta,
aS gefa er sarna og fá.
fí j a r n i J ó n s s o n
þýddi (1904).
vitna um smælíngjana tvo, sem rötuðu beint
í hirðisfaðminn, þar sem öllum er óliult að
búa. Við vitum, að ef litla „Gleöi“ og „Ang-
an“ gætu lalað, þá myndu þær vilja segja
til allra íslenzkra drengja og stúlkna, að
Jesús elskar þau og að þau megi flýta sér
að komast til hans áður en það er orðiö of
seint. En „Gleði“ og „Angan“ myndu vilja
segja meira. Þær myndu vilja biðja ykkur
að gleyma ekki litlu kínversku drengjtmum
og stúlkunum, sem aldrei liafa heyrt Jesú
getið. Við erum í skuld við þau og þeirn
viljum við nú vegna Jesú muna betur eftir
en áður í bæn vorri. B. J.