Ljósberinn - 01.10.1948, Page 21

L JÓ SBERINN
149
gestum, og er þeir stigu út úr vögnum sín-
um settu þeir liáa skemmla fyrir framan vagn-
ana til þess að fyrirfólkið gæti gengið þurr-
um fótum yfir svaðið.
„Þú átt að byrja í kvöld“, sagði leikkon-
an, er liún liafði skýrt honum frá í liverju
starfið væri fólgið. Og um leið og hún gekk
út að glugganum og dró gluggatjöldin til
liliðar, sagði liún hlæjandi „Þú ert sami-
kallaður lukkunnar panfíll. Sjáðu, það er
hellirigning!“
Tommi þakkaði verndara sínum. Hann var
þó daufur í dálkinn, þegar hann fór af fundi
hennar. „Skemlari“, það var titill, sem lion-
um þótti lítill vegsauki í. En þegar hann
sýndi vini sínum, Hans, bréfið, þá óskaði
hann honum innilega til hamingju.
„Ja, hvað sé ég“, sagði liann, og hin stóru
augu hans urðu ennþá stærri. „Nii. ert þú
farinn að vinna við Franska leikhúsið“.
Um fimmleytið fór Tommi í leikliúsið. Hús-
vörðurinn tók honum vel, þegar liann hafði
séð bréf lians.
„Jæja, þú ert nýi „skemlarinn“. Eg vona
þú verðir heppnari en fyrirrennari þinn“.
„Hvernig fór fyrir honum?“
„Hann missti annan fótinn undir vagni
Guises greifa, er ók yfir hann“.
Eftir þessa skemmtilegu uppörvnn sýndi
húsvörðurinn Tomma, livar lionum hæri að
dvelja við starf sitt, en þar var löng fjöl og
nokkrir háir skemlar ásamt mergð af óhrein-
um })urrkum.
„Sjáðu, þarna er það, sem þú átt að nota
við starf þitt“.
Drengurinn tók fjölina og skemlana og
flýtti sér á þann stað, er honum liafði verið
vísað á.
Regnið hélt áfram að streyma úr loftinu,
og Tommi varð fljótlega gegnvotur. Hann
horfði yfir blautt og forugt svæðið og hugs-
aði raunamæddur: „Og þetta kalla menn
heppni!“
Hann gekk að innganginum og horfði á stóra
auglýsingu um leikritið, er sýna átti í kvöhl.
„Þeir áttu gotl, er fengu að sjá það!“ hugs-
aði Tommi litli og andvarpaði.
Nú byrjuðu áhorfeudurnir að koma. Marg-
ir, sem voru fótgangandi veifuðu til lians,
þégar þeir komu að forarsvaðinu. Hann flýtti
sér lil þeirra með fjölina og skemlana. Svo
reyndi hann að gera eins og lionum hafði
verið sagt. En lionum fórst verkið ekki vel
úr liendi. Sérliver vinna, jafnvel sú auðvirði-
legasta, verður að lærast.
1 stað þess að aðstoða leikliúsgestina var
hann í vegi fyrir þeim. Ungum herramanni,
sem sté á fjölina, varð fótaskortur, og féll
liann niður í forina. Hann stóð á fætur allur
forugur og jós ósviknum skammaryrðum yfir
vesalings Tonnna, sem roðnaði upp í luirs-
rætur af blygðun og skömm.
„Þetta fór illa“, lmgsaði drengurinn, þegar
ungi maðurinn var liorfinn inn í' leikhúsið.
„Vissulega má ég vera ungfrvi Klöru þakk-
látur fyrir þetta starf, er hún liefur útvegað
' ((
mer .
Það þyrptust að vagnar og burðarstólar,
og var kallað á liann tir öllum áttum.
Eftir slysið, sem henti unga manninn, varð
Tomina fullkomlega ljóst, hvernig hann átti
að vinna þetta starf sitt, enda gekk mi allt
að óskum.
Skildinguninn rigndi niður í lófa lians, liann
fékk jafnvel stóran silfurpening.
Flestir gáfu honum aðeins smápeninga, en
þeir urðu brátt svo margir, að þeir rúm-
uðust tæplega í vösum hans.
Þar sem stöðugt hélt áfram að rigna og
leikliúsgestirnir virtust allir komnir, ákvað
Tommi að leita skjóls undan illviðrinu.
Hann skildi semlana sína eftir við inngang-
inn og gekk inn í leikhúsið framlijá leik-
urunum. Enginn veitti lionum athygli. Að
lokum kom lvann að stórri tröppu, þar tyllti
lxann sér, liamingjusamur yfir því að vera
á þurrum stað. En allt í einu heyrði hann
hávaða. Hurð var hrundið upp og margar
raddir liljómuðu rétt hjá lionum. Það var
talað og hlegið. Það var hlé, og ungfrvx Ivlara
kom, umkringd af aðdáendum sínum. Leik-
konan kom strax auga á Tonnna, þrátt fyrir
allan aðdáendahópinn.
Framli.