Ljósberinn - 01.10.1948, Síða 24

152
LJ ÓSBERINN
boðin frá eiiium söfnuði jafngiltu 300 kristni-
boðum í beilt ár.
Var ]>að ekki rausnargjöf? Við gætum, ef
til vill, líka gefið kristniboðinu nokkuð af
tímanum okkar jafnframt því sem við biðj-
um fyrir því og gefum eittlivað af fjármun-
um okkar.
XLI.
Stjarnan eina.
Oft reynir alvarlega á þolinmæði kristni-
boðanna. Svo geta liðið langir tímar að vonir
þeirra rætist ekki. Það er liægt að Inigsa sér,
að það er þungt og þreytandi að prédika ár
eftir ár svo, að enginn vill trúa prédikuninni.
A. Judstm, postuli Burma á Austur-Ind-
landi, var einn í þeirra tölu, sem slíkt varð
að reyna; en bann var sönn fyrirmynd í lieil-
agri þolinmæði. Eftir tíu ára starf liafði
honum teki/l að koma upp smákirkju og
allur söfnuðurinn var 18 manns. Honum var
skrifað að lieiman (frá Ameríku) og spurð-
ur um horfurnar. Þá svaraði liann: Horfurn-
ar eru jafnbjartar og fyrirlieiti Guðs. En
75 árum síðar voru kristnir menn í Bunna
orðnir jafnmargir og þriðja bver sttmd af
öllum þessum árum. Judson gafst ekki upp.
Hann vissi, að kristnin mundi á sínum tíma
ryðja sér þar til rúms, eins og annars staðar,
ef haldið væri áfram í nafni Drottins. Og af
hverju? Af ])ví að liami vissi, að fyrirlieiti
Drottins geta ekki brugðist. Slarfið var Drott-
ins.
Þetta sama fengu þeir líka að reyna kristni-
boðar „Einu stjörnunnar“, en svo var kristni-
boðið meðal Telúgú-þjóðarinnar á Indlandi
kallað. í 40 ár störfuðu prédikarar og kenn-
arar meðal þjóðarinnar, en varð ekkert ágengt.
Smábörnin stálpuðust þar og urðu ungling-
ar, unglingarnir komust á efri ár, ungu kristni-
boðarnir urðu gamlir og margir þeirra dóu
á þessum árum, og aðrir komii í þeirra stað,
binum starfsmönnunum til aðstoðar, en allt
þetta virtist vera árangurslaust.
En tími Drottins kom. Þjóðin tók að snúa
sér til hins sanna, lifandi Guðs. Þá kom loks
svar frá Drottni við 40 ára starfi og bæn.
Á einum stað voru meira en 1000 skírðir
á einum degi. Og á því sama ári bættust eigi
færri en 10 000 við söfnuðinn og á rúmum
tíu árum var eigi færra en 50 000 af Telúgú-
þjóðinni orðnir meðlimir bins kristna safn-
aðar.
Og af einstökum kirkjusöfnuðum, þá er
ekki fjölmennasti söfnuður í beimi í Lund-
únum, né í New York, heldur í Ongole, meðal
Telúgú-þjóðarinnar, því að í honum eru milli
30—40 000 manna.
í Fuchow í Kína prédikaði kristniboði í
tíu ár og varð lítið ágengt, en nú era tugir
þúsunda orðnir kristnir í því fylki.
Minnir þetta okkur ekki á orð Páls postula:
„En þreytumst eigi að gera það, sem gotl
er, því á sínum tíma muntun vér uppskera,
ef vér gefumst ekki upp“. (Gal. 6, 9).
XLIl.
Kristniboð kvenna.
Nú er búið að segja svo margar sögur af
kristniboði karlmannanna, að þið, kæru les-
endur, farið ef til vill að lialda, að það séu
karlmemi einir, sem kristni boða. En því
er ekki svo varið. En nú er því svo varið,
að mikið af því, sem mestu varðar af kristni-
nóðinu, gætu karlmenn alls ekki innt af liendi.
Á Indlandi mega konur t. d. ekki vera á
gangi á götum úti, eins og hinar vestrænu
systur þeirra og auðvitað mega þær alls ekki
vera með karlmönnum. Allt kvenfólkið á ind-
verska beimilinu: ömmur, mæður og yngis-
meyjar búa í afbýsi einu, sem kallað er
kvennabúr (Zenana).
Þarna eyða þessar veslings fávísu konur
sínum ])ungbæru dögum. Og þungbærir ern
þeir, því að litlu stúlkurnar fá ekki að læra
að lesa. Eina skemmtunin þeirra er að masa
saman um alls konar hégóma.
Nú liggur það í augum uppi að aldrei lekst
að vinna Indland Kristi til lianda, nema
kristniboðar fái aðgang að kvennabúrunum.
En samt var lengi ekki annað fyrir að sjá,