Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 21

LJÖéBERTNN
395
Kennari Rúnka hafði farið heim til foreldra sinna
og sagt peim alt um litia fátaska drenginn. Og svo
var keypt bæði kjöt og grjón, góðgæti og flík handa
hverjum krakka, svo að það gætu orðið jól í fátæka
héimilinu, án pess þó að nokkur vissi hvaðan gjaf-
irnar kæmu.
Móðirin varð hissa, er sendingin kom, án þess get-
ið væri, liver sendi; en hún hélt að það hlyti að
vera frá einhverjum þeim, sem hún vann fyrir. Börn-
in urðu frá sér numin af fögnuði. Ekki sist Rúnki.
Hann var sanufærður um, að sendingin væri frá Je-
sú. En ekki mintist hann þó á það við neinn, en
spurði mömmu sína einslega, hvort ómögulegt væri
að fá ofurlítið jólatré, með svo sem tveimur kertum.
Lofaði liún að reyna það, þegar hún kæmi frá vinnu
daginn eftir.
Svo kom aðfangadagurinn. Um morguninn fór móð-
irin til vinnu sinnar, og faðirinn i veitingaliúsið, eins
og hann var vanur. Hann sat þar löngum, þangað
til konan kom heim, og rambaði þá oftast heim á
eftir henni. — Pennan dag fanst honum það dragast
óvenju lengi, að hún kæmi, svo hann rölti lieim. Hún
var þá koinin, hafði farið aðra leið en vant var, svo
að liann sæi ekki jólatréð, sem hún kom með. Nu var
það komið inn undir gamla beddann, og var Rúnki í
sjöunda himni af gleði. En það dofnaði yfir honum,
þegar hann heyrði fótatak föður síns. Að hann skyldi
nú ekki geta verið ódrukkinn þetta heilaga kvöld!
------Pað var orðið framorðið, þegar jólainaturinn
var tilbúinn. Kennari Rúnka hafði verið í kirkju, og