Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 23

LJÖSBERINN
397
»Friður á jörðu og velpóknun Guðs yfir mönnunum«,
hafði svo mikil áhrif á (lrykkjumanninn, að honum
komu tár í augu. Síðan bað kennarinn innilega bæn
fyrir litla heimilinu bg heimilisfólkinu. En [)að varð
föður Rúnka um megn. Tárin streymdu niður kinnar
lians. Mótþrói hans gegn Guði var að engu orðinn.
í viðburðum þessarar jólanætur talaði Guð við hann
um f)ann ó"étt, sem hann hafði gert heimilinu. kouu
og börnum.
Pegar kennarinn kvaddi og þakkaði fyrir, að hafa
fengið að halda jól með peim, tók faðir Rúnka til
imáls: »í kvöld hefi eg komist að raun um tilveru
Guðs og mátt hans. Eg heiti því, bæði Guði og ykkur
öllum, að frá þessari stundu skal alt vera öðruvísi
en verið hefir. Góður Guð gefi mér mátt til að bæta
eitthvað af því, sem eg hefl brotiðL
Pannig urðu jól — ekki að eins hið ytra, heldur
einnig í hjörtunum. — — —
Pað var komið langt fram á nótt, þegar Rúnki
sofnaði. Hann hafði svo mikið að þakka Guði fyrir.
Og hann gleymdi ekki að þakka Guði fyrir það, að
desús hafði komið og haldið jól á heimilinu hans.
Foreldrar Rúnka höfðu líka margt að þakka og
biðja fyrirgefningar á mörgu. Að lokutn varð alt
hljótt i litlu herbergjunum. En englar Guðs sungu
sönginn sinn:
»Dýrð sé Guði i upphæðum, friður á jörðu og vel-
þóknun Guðs yfír mönnunum!«
./. Fr. H. Árni Jóhannsson.