Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 28

402
LJÓSBERINjNT
kalla, og því var það, að henni fanst hún aldrei vera
eininana. Yinurinn hennar bezti var alt af með henni,
Hún prarnmaði nú heim eftir öll Idaupin, preytt og
svöng, en vel lá á henni. En hvað pá var kalt úti.
Hún skalf af kulda, pví að kápan hennar var svo
punn og slitin. Henni varð gengið fram hjá drykkju-
kránni, par sem faðir hennar sat, eins og hann ætti
par heima. Henni kom til hugar, Iivort liún ætti að
fara inn til hans, og hafa hann heim með sér. En
hún porði pað ekki. Hún hafði svo oft farið pangað
inn til hans og reynt að fá hann heim með sér, en
ekki getað fengið hann til pess. Og svo stóð henni
stuggur af drykkjubræðrum hans.
»Eg verð að flýta mér heim til mömmu, pví að
hún bíður eftír mér«, sagði hún við sjálfa sig. Og pó
að faðir hennar væri sjaldan eða aldrei góður við
hana, pá pótti henni pó svo undur vænt um hann.
Ilún reyndi líka að segja lionum frá frelsaranum oft
og inörgum sinnum á sinn barnslega liátt. En hann
tók pví svo illa, að hún gafst upp við pað; hann
kvaðst alls ekki vílja heyra pað rugl. En hvað hún
grét pá sárt, — grét sig í svefn á kvöldin. Iíenni
var pað óskiljanlegt, að pabbi hennar skyldi ekkert
vilja heyra um Jesúm.
Pegar hún loks kom heiin, pá drap hún ógn hægt
á hurðina. Mamina hennar lauk upp fyrir henni. »Pað
ert pú, elsku barnið mitt, en Iivað pú kemur seint,
klukkan er orðin tíu, væna mín. Nú hlýtnr pú að
vera orðin hæði preytt og svöng. vesalingurinn Iitli«.
Og svo vernuli hún litlu köldu hendurnar milli handa