Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 33

LJÓSBERINN
407
rúmi dóttur sinnar, og rétt í því er liann var þangað
kominn, lauk hún upp augunum og leit á pabba sinn
og gleðin skein úr augum hennar. „Ó, pabbi, ég liefi
verið að bíða eftir pér". Pá tók liann í höndina á
barninu sínu og klappaði á fölu, mögru kinnarnar.
Síðan sagði hún ógn rólega: »Pabbi, nú er ég glöð,
pví að nú kemur Jesús bráðum“. Nú stóðst faðir
hennar þetta ekki lengur. Hann fór að gráta, eins og
barn. Og pegar kona hans kom inn, sá hún hann
krjúpandi við rúm barnsins. Nú sá hún, að Jesús
hafði heyrt bæn litlu dótturinnar. Nú var kalda hjart-
að mannsins hennar orðið bljúgt, eins og barns hjarta.
Yið dánarbeð barnsins síns sameinuðust, pessir for-
eldrar frelsara sínum. Svo sátu þau hljóð og horfðu
bæði á barnið sitt langt fram á nótt.
Klukkan fjögur um morguninn lauk Rut litla enn
upp augunum. Pað var í síðasta sinni. Og pau heyrðu
hana segja hljóölega með bros á vörum: „Jesús, ég
pakka þér“, og leitaði uppi foreldra sína með augun-
um. Petta voru síðustu orðin, sem litla Rut sagði.
Jólin fékk hún að halda heima hjá Guði. En dauði
hennar varð til pess, að foreldrar hennar fundu frels-
arann og gátu fagnandi sagt:
»Við höfum fundið frelsarann,
vor friður, líf og gleði* er kann«
B. J.