Ljósberinn - 19.12.1925, Blaðsíða 32

406
LJÓSBERINN
I>ví að ég fæ bráðum að komast til Jesú«. Mamma
hennar laut niður að henni og kysti á ennið á henni
með tár á kinnum. En livað henni fanst pungt að
missa litlu Rut sína, þvi að henni pótti svo undur-
vænt um liana. Pá bað Rut litla: „Góði Jesús, pú
vefður að lijálpa pabba, áður en pú tekur mig til
pín, til pess, að hann geti líka trúað á pig og elskað
pig“. Mamma hennar varð að syngja fyrir hana uppá-
haldssálminn hennar:
íHeim, heim«.
Og síðan varð grafkyrð í stofunni. Skuggi dauðans
færðist óðum yfir.
Þetta var á Þorláksmessukvöld. Klukkan sló sjö.
Pabbi var ekki kominn enn. Rut litla var að berjast,
síðustu baráttunni. Hún opnaði augun og leit í kring-
um sig með spyrjandi augnaráði. „Mamma, er pabbi
ekki kominn? Mamma hennar sat ógn kvíðafull og
hlustaði eftir hverju fótataki. Ætli hann komi nú ekki,
áður en blessað barnið deyr? Hún varpaði sér á kné
fyrir frainan rúmið barnsins og búð Guð að láta mann
sinn koma, barnsins vegna. Tvær stundir liðu, en livað
pær stundir voru langar. Pá heyrði hún hægt fóta-
tak úti á ganginum. Hurðinni var lokið upp, og mað-
ur hennar kom inn kyrlátur og með hneigðu liöfði.
Og hún varð svo fegin, af pví að hún sá, að hann
var ódrukkinn. „Hvar liefir pú verið?“ spurði hún.
En liann svaraði engu. Pá sagði hún honum, hve Rut
litla væri veik og að hi'in hefi i aftur og aftur spurt
eftir pabba. Hún gekk nú fram i eldhúsið til að mat-
búa handa honum. En á meðan gekk hann inn að