Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 8

350
LJÖSBERINN
og farg. Hann hefði feginn viljað gefa
þúsund-króna-seðil til að bæta úr þessu.
En nú var það of seint. ----------
Vemundur fór að blaða í Biblíunni.
Það var enginn hægðarleikur að finna
jólaguðspjallið. Magða fann það svo
fljótt; en hann fletti og fletti.
Svitinn stóð í dropum á enni hans.
Biblían var honum alveg ókunn. Hann
byrjaði fremst, en þar fann hann ekk-
ert um fæðingu,Jesú. Það hlaut að vera
aftar. Já, auðvitað, nú mundi hann það.
Það var í Nýjatestamentinu. Þar er eitt-
hvað sem heitir »guðspjöllin«, Matteus-
ar, Markúsar, Jóhannesar og Pá-l-s. Nei,
það er víst ekkert Pálsguöspjall. Það var
eitthvað annað nafn, en hann gat ekki
áttað sig á því í svipinn.
Jú, þarna fann hann efnisyfirlit
Nýjatestamentisins. Nú skyldi hann
finna það. Þarna stóðu reyndar öll fjög-
ur guðspjöllin, hvort á eftir öðru. Já,
Lúkas hét hann. — En þar stóð ekk-
ert um það, hvaða blaðsíðu ætti að fletta
upp til að finna frásögnina ;um fæð-
ingu Jesú. »Humm — Biblían er erfið
bók. Það ætti að-standa í efnisskránni,
hvar frásagnir um frelsarann er að
finna,« sagði hann við sjálfan sig. Hann
fór enn að fletta. Magða hafði víða sett
rauð strik í Biblíuna sína, en blýant-
inn hans var ekki rauður. Iíann mundi
ekki betur en það hefði verið blekblý-
ant, sem sem hann lánaði henni. Hann
varð að leita, þangað til hann fyndi það.
Áhuginn óx jafnhliða gremjunni yfir
því, að vera svona ókunnugur »Bók bók-
anna«.
Hann stanzaði. Bókin var rétt að segja
dottin ,úr höndunum á honum, því að
nú fann hann það.
Það var nafnið hans, sem hún hafði
skrifað í Biblíuna, og versið þar hjá
hafði hún undirstrikað. Það kom kökk-
ur í hálsinn á honum er hann las versið;
»— Sjá, ég boða yður mikinn fögnuð,
sem veitast mun öllum lýðnumx »Einn-
ig minum elskaða Vemundi,« var bætt
við á spássíunni.
Iíann starði og las aftur og aftur.
Það var alveg eins og Magða hefði skrif-
að honum jólabréf frá himnum og full-
yrt það við hann, að hann ætti að öðl-
ast hjálpræði Krists. Og það var sann-
arlega góður jólaboðskapur. En hvern-
ig voru orðin, sem hann hafði lesið?
Hafði hann tekið rétt eftir? Já, það
stóð svona: »sem veitast mun öllum lýðn-
um.« , ,
»Öllum! öllum!« endurtók hann hvað
eftir annað. Veitist öUum lýðnum! Hér
stendur það greinilega, að hjálpræðið
sé handa öllum. Það sé gjöf Guðs til
allra manna. Það sé ekkert annað, en
að taka á móti því. Magða hafði líka
talað um J^etta, að maður yrði að veita
hjálpræðinu viðtöku. Hann, hafði ekki
veitt því athygli þá eða skilið það. En
nú var honum það Ijóst.
Gjöfin var fyrirfram tilbúin. Það var
ekkert annað en að taka á móti henni,
tileinka sér hana, án endurgjalds. Þeg-
ar hann svo væri búinn að taka á móti
gjöfinni, mundi hann sanna, hvílíkur
kraftur fylgdi henni. Já,, á þessa leið
hafði Magða lýst þessu fyrir honum,
og hún hafði óefað reynt það sjálf og
vissi, að þannig var það.
En var ekki þetta ,óeðlilega auðsótt
leið til himinsins? Gat það komið til
mála, að maður öðlaðist fyrirgefningu
syndanna á þennan hátt? Mundi Guð
fyrirgefa honum ^yndir hans, ef hann
bæði hann þess? — Iiann varð nú mjög
óstyrkur. Það var öðru máli að gegna
um hann, en aðra, —- hann var svo
miklu verri. Tíeyringurinn, sem hann
hafði gefið Mögðu, kom enn upp í huga
hans, og ljótu orðin, §em hann hafði
haft við hana, og nú var honum það
ljóst, að þetta voru argar syndir. Hann
sannfærðist um það að lokum, að liann