Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 17

LJÓSBERINN
359
Jólagjöf Dodda.
Ég bregd mér á ferd rneð bílinn minn;
hann Binni mér á hann kendi;
margnn daginn út og inn
á honum mér ég rendi.
Pegar vetur uti er
meb ís og snjóa sina
jafnan hefi ég meb mér
jólagjöfina mína.
sá kraftur - - til að velta yfir sig stóra
ölkerinu. I gegn um sponsgatið gat hann
bæði fengið birtu og loft. Þarna lá hann
nú um stund á grúfu, og í hálfgerðum
svima, þangað til hann komst til fullr-
ar meðvitundar um það, hve hann væri
háskalega staddur. Hann heyrði nú úlf-
ana hvæsa alt í kringum barmana á
kerinu og' brátt tóku þeir að klóra og
krafsa með hvössum klónum, svo að
glamraði í ísmölinni. Krass! Krass! - -
Hú! þarna sá hann löpp koma inn fyrir
barminn og þarna trýni, og klær enn
að nýju. I ofboði þreif hann þá hníf-
inn sinn að nýju og brá honum og skar
og hjó og sneið í snatri. Þá fyltist loftið
af ógurlegu ýlfri, því að jafnskjótt, sem
illdýri þessi fundu lyktina af heitu blóði,
þá réðust þeir hver á annan, af því að
önnur bráð var ekki fyrir hendi, með
stjórnlausu æði. Þessi leikur hófst aftur
og aftur að nýju — hann sneið af og
hjó með hnífnum. En ógeðslegur var sá
leikur. Aftur rifu þeir og slitu feldinn
hver af öðrum með sínum hvössu víg-
tönnum.
Loksins barst sú fregn til kaupstað-
arins, að ógurleg úlfaglíma heyrðist þar
álengdar úti á ísnum. Menn hlupu þá
af stað með hvað eina, sem þeir gátu
fundið til að hafa að vopni: axir og
broddstafi.
En sá valur, þegar að var komið! Tveir
úlfar dauðir og blóðferillinn um allan ís
eftir hina, sem flýðu náttúrlega, þegar
þeir heyrðu menn nálgast. En hvar var
hann, sem dregið hafði sleðann?
»Lyftið upp bruggunarkerinu!« Þarna
lá þá Karl litli Gústaf meðvitundarlaus
með stirða hönd um skaftið á blóðuga
hnífnum! Þrjár lappir af úlfum, hár-
tuttlur og blóð voru ljós vottur um, hvað
hann hafði gert.
Honum var lyft upp varlega á sterka
arma; en unga fólkið, sem. var með í för-
inni gat ekki á sér setið að hrópa húrra
svo undir tók í ásunum og herti á úlfa-
hyskinu á flóttanum.
Gústaf lauk upp augunum forviða. Og
bjart var brosið á fölvu vörunum hans
þegar hann mælti í hálfum hljóðum.
»Guði sé lof! Það eru menn að hrópa.
Eg hélt ég væri enn á meðal úlfanna!«
Hann fékk hina beztu hjúkrun hjá
kaupmanninum. Kerin voru seld með
yfirverði, og daginn eftir hélt hann heim
með fríðu fylgdarliði. Alt, sem hann
hafði keypt til jólanna, og þar á meðal