Ljósberinn - 16.12.1933, Page 38

380
LJÖSBERINN
hreinu barnsaugunum og innilegu barns-
röddinni, sem sagði: Fer þú í sendiferð-
ir fyrir Jesúm? Mamma bað um svolítið
af mat - og' svo grét hún svo mikið
líka.« Uss, var ómögulegt að finna neinn
frið fyrir þessu?
Og svo rann aðfangadagurinn upp.
Ræðismaðurinn reyndi að borða morg-
unverð, en honum fanst hann ekki eins
gómsætur og vanalega. Þá hringdi hann
ofsalega á Kristjönu.
»Þekkið þér nokkuð ekkjuna, sem býr
þarna í bakhúsinu, Kristjana?«
»Öjá, veslinginn. Hún á í basli. Hún
reynir að hafa ofan af fyrir sér og börn-
unum með saumum; en hún hefir verið
svo oft veik í vetur og hún —.«
»Hafið mig afsakaðan, Kristjana,
þetta kemur mér þó varla við alt sam-
an?« tók ræðismaðurinn hryssingslega
fram í fyrir henni. Hum! — hum! hvað
var það sem ég ætlaði að segja —« hann
ræskti sig út úr hálfgerðum vandræð-
um »— heyrið, Kristjana, sendið þeim
þá eitthvað af mat — en sjáið um, að
það sé nóg — gætið þess —, og það væri
ef til vill rétt að senda þeim ofurlítið
annað sem þau vanhagar um,- Og svo
er bezt að biðja hann Jóhann um að
fara með eitt viðarhlass þangað líka.
Hum — Hum! svo vildi ég yður ekki
annað. Annars fæ ég hvorki frið né ró,«
bætti hann við með sjálfum sér.
Svo kom aðfangadagskvöldið. Lund
ræðismaður sat einmana í stofu sinni;
en þó merkilegt væri, þá hafði hann
gleðitilfinningu, sem hann hafði ekki
fundið til í mörg ár og honum varð það,
hvað eftir annað á, að gægjast út um
gluggann, til þess að líta eftir ljósinu hjá
fátæku ekkjunni. En það, sem þó var
enn einkennilegra, var, að Biblían hans,
sem ekki hafði verið handleikin árum
saman, lá á borðinu hjá honum. Hann
lauk henni ósjálfrátt upp og urðu þá
fyrir honum þessi orð: »Það, sem þér
hafið gert einum af þessum mínum
minstu bræðrum, það hafið þér gert
mér.« En hvað það var þó einkennilegt!
Þá leit nærri því svo út eins og eitthvert
samhengi og tilgangur væri í öllu þessu.
Hann mátti til að lesa dálítið meira um
þetta efnn
En í bakhúsinu ríkti fögnuður og gleði
í hjörtum litlu barnanna yfir litlu jóla-
tré, sem hin hugvitsama Kristjana hafði
útbúið fyrir þau. En mamma þeirra sat
með spentar greipar í þögulli undrun
yfir gæzku Guðs við hana og litlu börn-
in hennar, og yfir því, að hann skyldi
hafa getað notað hinn drambláta Lund
ræðismann, sem kunnur var að séxdyndi
og nízku, fyrir boðbera sinn. Þá gæti
hann notað flesta í sína þjónustu.
Kirkjuklukkurnar hljómuðu. Skýin
voru horfin og stjörnurnar tindruðu. Úr
öllum áttum, barst gleðiboðskapur jól-
anna: »Yður er í dag frelsari fæddur.
Dýrð sé Guði í upphæðum, friður á
jörðu með þeim mönnum, er hann hefir
velþóknun á.«
Sj- þýddi.
>
Jólakvöld Árna.
Það var aðfangadagskvöld. Það var
farið að hi’ingja jólaklukkunum; ómaði
klukknahljómurinn út yfir allan bæinn
og hjörtun fóru að berjast í brjósti af
löngun, bæði hjástórum og smáum. Fátt
var af fólki á götunum og þeir, sem úti
voru, flýttu sér heim, sem mest þeir
máttu; því að heima biðu þeirra tendr-
uð ljós á jólatrjám og glöð andlit.
Allir voru heima hjá Bergs og jóla-
tréð stóð skreytt og tendrað í stofunni
og eftirvæntingin var mikil. Börnin voru