Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 43

LJÖSBERINN
385
drengnum uppi á loftinu; en ég mátti
ieng'i bíða eftir svefninum. Það' var nú
alt annað en að vera heima. Mér datt þá
í hug það, sem ég hafði heyrt mömmu
segja. Þegar alstaðar er í eynt, er heima
bezt. Daginn eftir fór gamli karlinn
með mér út um alla Stóruhlíðina og
sýndi mér beitilönd, landamerki og göt-
ur.
Nú hófst smalamenskan, þetta sífelda
þramm í kringum fé bónda; það voru
langir og daprir dagar fyrir Knút; að
honum sótti hungur og kuldi í einver-
unni og um fram alt hehnþrá. Svona
voru kjör smaladrengsins. Ó, hve miklu
sælla var að vera heima. En ekki vildi
hann gefast upp.
Haustið leið og veturinn gekk í garð.
Á jólunum átti ég að fá að vera heima.
Ég taldi vikur og daga.
Stóruhlíðar-öldungurinn efndi orð sín.
Hann færði Knúti kaupið á Þorláks-
messukvöld. Það var ný treyja, buxur
og skór, og ennfremur það, sem var
jafn kærkomið. Daginn eftir, aðfanga-
daginn, átti ég að fá að fara heim og
eiga frí til fjórða í jólum. Kvöldið fyrir
stóð skreppan altilbúin hjá rúminu
mínu, troðfull af nýju fötunum, og
ferðahugurinn brann í mér. Heiðin gat
verið ill yfirferðar á vetrardegi og nú
hafði enginn tíma til að fylgja mér yfir
heiðina; en ég hugsaði, að ég myndi
hafa það af, ef veðrið héldist bjart og
stilt.
Þegar ég gægðist út morguninn eftir,
þá var kargadrífa. Ó, það var svo dimt
og dapurt úti! Hvers vegna kom nú
þetta veður einmitt á þessum degi?
Vonbrigðin urðu nærri óyfirstíganleg,
þegar gamli maðurinn sagði, að enginn
hefði sig yfir heiðina í slíku veðri.
Vinnupilturinn, sem átti heima á fjalla-
bæ gegnt heiðinni, hafði líka fengið
heimfararleyfi. Sjálfur gat gamli mað-
urinn ekki fylgt Knúti. Og þar að auki
gat heiðin verið fullill yfirferðar fyrir
fullorðna menn á vetrardegi; ég varð
því að kúra þar, sem ég kominn var
og glápa út í veðrið. Ég laumaðist út
í eldiviðarbyrgið og stóð þar og hékk
niður svo ósköp lítilmótlegur og dapur
í bragði.
»Eg kem heim á jólunum, mamma.«
Þessu hafði ég lofað, þetta hafði verið
minn dagdraumur og mín von svo
marga þungbæra daga og langar, svefn-
litlar nætur. Og svo — nei, mér fanst
ég mundi ekki geta afborið það. Og svo
leið hver stundin af annari. Óttalega
voru þær langar. Altaf hlóð niður úr
grásvörtum skýjabólstrinum.
En um hádegisbilið rofaði til og þá
birti líka yfir mér. Loks varð sjálfur
öldungurinn að fara út og gá til veð-
urs. Eg leit á hann með spyrjandi
augnaráði. Hann leit at’tur upp, klór-
aði sér í skegginu, flutti tóbakstöluna
til í munni sér, spýtti mórauðu og sagði:
»Værir það ekki þú, Knútur, þá mundi
ég aftaka það með öllu, en útlitið er nú
ekki verra en það, að ég held að þú
hafir það af. Og ætlirðu að fara, þá
skaltu fara sem fyrst. En þú verður að
fara inn fyrst og fá þér matarbita og
—.« Eg heyrði ekki meira. Ég
var í einu vetfanginu hlaupinn inn. Og
eftir fimm mínútur kom ég út aftur
með skreppuna mína á bakinu. Stóð þá
öldungurinn fyrir dyrum úti með lítil
skíði í höndum og afhenti mér.
»Hafðu þessi skíði með þér; það get-
ur orðið þungt fyrir fæti hið efra. Þú
ratar víst. Heilsaðu heim!« Síðan rétti
hann mér höndina og sagði: »Gleðileg
jól og velkominn hingað aftur!«
»Ég þakka og óska þér hins sama.«
Að svo mæltu hljóp ég af stað, léttur
og glaður, eins og fuglinn fljúgandi. En
brátt fór að þyngjast fyrir fæti. Snjór-
inn dýpkaði miklu meira til fjalla en
við héldum. Ég fór þá á skíðin, en það