Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 30

372
LJÖSBERINN
»Hefir þú meitt þig?«
»Ég er viltur,« svaraði Magnús.
»Nú, það ert þú, Magnús! Vertu kyr,
þar sem þú ert, þá finn ég þig.«
Það leið ekki á löngu, þar til Magnús
gat grilt lifandi skugga rétt hjá sér,
og Jón vefari greip í handlegg hans og
dró hann með sér.
»Það var heppni, a ðég skyldi standa
úti við húsgaflinn, einmitt á þessu
augnabliki,« sagði Jón. »Það er bezt að
þú komir inn og hitir þér svolítið.«
Magnús fylgdist með þegjandi. Hann
var svo örmagna, að hann riðaði á fót-
unum, og þegar hann kom inn í stof-
una, hneig hann niður á bekkinn, án
þess að heilsa — enda sá hann ekkert,
er hann kom í ljósið utan úr myrkrinu.
Kona Jóns stóð upp frá rokknum og
setti upp ketilinn.
»Þetta hefir sannarlega verið erfið för
hjá þér — Guði sé lof, að það fór ekki
ver. Nú færðu bráðlega kaffisopa til að
hressa þig á.«
Magnús vaknaði sem af draumi, er
hann heyrði rödd hennar, og það fyrsta
sem hann sá, voru tvö barnsandlit —
þau þekti hann. Og samstundis mintist
hann orðanna, sem hann hafði heyrt fyr
um daginn, er hann var að fara upp
úr bygðinni.
»Eg get vel bjargað mér heim,« taut-
aði hann og reyndi að rísa á fætur.
»Ekkert mas um þetta,« sagði Jón
vefari, »vertu nú rólegur, meðan þú ert
að jafna þig. »Það er við svona tæki-
færi, sem við eigum að njóta aðstoðar
hver annars, og ég veit, að við erum
í þakkarskyni við þann stað.«
Magnúsi fanst hulinn broddur vera í
orðum Jóns vefara. Heiðurinn var hinna
látnu — smánin hans. Já, á þessu augna-
bliki óskaði hann, að alt væri eins og
áður. Hér sat hann og gat varla litið
upp á fólkið, vegna þess, að hann hafði
rofið traust þess á Lindarbæjarheimil-
Konan bar kaffi og hveitikökur á
borðið, og rak hann til þess að drekka.
Bros hennar var svo blítt og hjartan-
legt, að Magnús fann aftur sviða smán-
artilfinningarinnar, sem hann gat varla
lengur leynt, svo honum lá við að ýta
bollanum frá sér, en hann gerði það þó
ekki.
»Þér er þessa vel unt, Magnús.«
Magnús drakk kaffið, án þess að mæla
orð. Hann hrestist svo, að hann fékk
þrótt til þess að halda áfram.
Hann stóð á fætur að svo búnu.
Jón vefari vildi fylgja honum, en
Magnús færðist undan því. Hann var
þess fullviss, að nú gæti hann komist
ferða sinna. Svo bauð hann góða nótt
og »gleðilega hátíð«.
Magnús flýtti sér svo mikið út, að
hann var nær horfinn út í myrkrið, þeg-
ar Jón komst fram í dyrnar.
»Hann er víst einfær,« tautaði Jón
og lét dyrnar standa opnar um stund,
svo að ljósið lýsti út á veginn.
Þegar Magnús kom heim, hafði hann
hrist af sér alt þetta, sem dróg hann
niður, og nú fann hann ekki til neins
ótta við að mæta augnaráði móður sinn-
ar. Því það sem ógert var í dag, mátti
bæta upp á morgun. Jólasendingarnar
frá Lindarbæ gátu enn þá komið í
hreysi fátæklinganna, áður en hátíðin
byrjaði. .Já, þannig skvldi það verða!
Honum létti fyrir hjarta, er hann hugs-
aði um það, að hægt væri að koma öllu
í hið gamla horf. Hann fann nú glögt,
hvað mikla þýðingu gamli siðurinn
hafði fyrir jólin heima á Lindarbæ. Það
hafði svo lengi- verið tvinnað saman, að
það varð ekki aðskilið, án þess að skaða
Lindarbæjarheimilið sjálft.
Móðir hans og Katrín. sátu inni í stof-
unni. Elín stóð upp, er Magnús kom inn
í dyrnar. Hún ætlaði að segja eitthvað
strax, en þagði undrandi, er hún sá
svipinn á andliti sonar síns.