Ljósberinn - 16.12.1933, Blaðsíða 35

LJÖSBERINN
377
ur til þess að minna Jesú enn einu sinni
á, hve mikla þörf hann hefði fyrir þessa
skó, og nú lægi svo mikið á þessu, því
aðfangadagur jóla væri á morgun.
En því miður var hjarta móður hans
ekki rólegt og örugt; það lá nærri að
trú hennar og von brysti, því hvaðan
•••••••••••
áttu þessir skór svo að koma? Og henni
óaði við tilhugsuninni um það, ef trú
og traust litla drengsins hennar yrði til
skammar. En þá var eins og' hvíslað væri
að henni: »Hann sem ekki þyrmdi sín-
um eigin syni, heldur gaf hann í dauð-
ann fyrir oss, hví skyldi hann þá ekki
gefa oss alt með honum?«
»Þarna stendur cdt, og hún hafði efast
um að hinn himneski faðir gæti gefið
litla drengnum hennar eina einustu skó.
— Nei, það var ekkert að óttast um það.
Hann mundi gefa Karli skóna og ef til
vill treyju líka. Hver veit nema hann
gæfi Tullu litlu kjól og ofurlitla mat-
björg líka. Alt — yðar himneski faðir
veit að þér þurfið alls þessa við. Hún
spenti greipar í gleði sinni og þakkaði
Guði, -— þakkaði honum fyrir jólin og
fagnaðarboðskap þeirra um gjöfina
mestu af öllum g'jöfum.
Þá var barið að dyrum og inn kom
Kristjana, eldhússtúlkan hjá Lund ræð-
ismanni. Hún átti að spyrja frá ræðis-
manninum, hvort Karl litli mundi ekki
geta notað skó, sem hún kom með. Ræð-
ismaðurinn hafði hlotið þá í jólahapp-
drætti verzlunarmannafélagsins, en
hafði þeirra engin not sjálfur.
»Ö, ertu að koma með skóna mína?
Eg hefi alt af verið að vonast eftir þeim.