Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 22
AUGU Meg Fanners ljómuðu eins og dökkar
stjörnur, þegar hún snerist í hring fyrir
framan stóra spegilinn í vinnustofunni niðri,
dymar á þeirri stofu vissu út að grasvellinum.
Brúðarkjóllinn, sem sveipaði bjúglínur Megs,
hafði getað látið hvað konu sem var líta út sem
drottningu, en Meg þurfti þess ekki með. Hún
var sjálf drottningarleg í útliti, fasi og fram-
göngu.
Hún var alein. öll fjölskyldan var hinum
megin við stóra húsið að horfa á sjónvarp.
,,Laumusýning“ tautaði Meg. — Brúðurin, sem
faðir hennar, George Mytes Tanner, hafði veitt
leyfi til giftingar, var hávaxin í hvítum silki-
kjól, sem gerði hana háa og granna um mitt-
ið . . .
Meg stirðnaði upp, varð eins og ævintýra-
prinsessa og horfði stórum augum í spegilinn,
þegar hún sá hávaxna, unga sjómanninn með
tryllingslega augnaráðið, sem kom inn um
frönsku dyrnar úr rökkrinu utan af grasflöt-
inni.
Stundarkorn stóð hún hreyfingarlaus, mælti
ekki orð af vörum og hætti nærri því að anda.
Því næst sagði hún, hvíslandi rödd: — Mike.
Mike Hallovan!
— Já! Hann gekk hægt inn í herbergið. Hann
beit saman tönnunum. Skeggrótin var svört og
hinn annars góðlátlegi ítalski svipur hans var
stormýfður eins og öldur hafsins. Gamli, tryggi
Mike var kominn aftur úr stríðinu og hún, ást-
mey hans . . . — og þú, þú, svikaherfan þín . . .
Svört sjáöldur hennar þrengdust. Hún var
skapmikil eins og hann. Þau höfðu þekkzt og
átt I ýmsum brösum síðan á skólaárunum.
— Ég er enginn svikari, Mike Hallovan, að
þú veizt það og þú verður að kj'ngja þessum
ljótu lygum þínum aftur ....
— Engin svik? Þú ert min stúlka. Þú hefur
alltaf verið stúlkan mín. Og svo kem ég heim
eftir að hafa verið árlangt í styrjöldinni og þá
ert þú að því komin að gifta þig. Þú ert komin
í brúðarkjólinn og ætlar að ganga að eiga annan
mann.
— Ég er frjáls að því að gera hvað sem ég
vil, herra Hallovan. Þú skildir þannig við mig.
Kvöldið, sem þú lagðir af stað til Kína — eða
hvar sem þú hefur nú verið — sagðir þú. —
Ég ætla ekki að biðja þig að giftast mér, Meg,
og verða svo ef til vill orðin ekkja eftir mán-
aðartíma eða svo. Það væri ekki fallega gert
gagnvart þér, ástin mín. Og svo sagðir þú mér,
að ef ég kærði mig um, væri ég frjáls að þvi að
giftast öðrum. Þetta sagðirðu, og þú veizt að
það er satt.
— En fjandinn hafi það! Mér datt ekki i hug,
að þú tryðir mér. Að þú, að minnsta kosti tækir
ekki orð mín svona bókstaflega. — Hver er þessi
náungi, ef ég mætti spyrja. Ég kom ekki heim
fyrr en seinnipartinn í dag, tók bílinn minn og
ók í loftköstum — aðeins til að finna þig ■—
einu manneskjuna í veröldinni, sem ég þrái. Ég
stanzaði á einum stað til að fá benzín á bílinn
og frétti þá um trúlofun þína. Og þegar ég kem
hingað, stendurðu hér í brúðarskartinu ....
— Já, ég er búin að heyra nóg, Miehael. ,,Ná-
unginn" heitir Rowland Bennet . . .
— Ég hefði svo sem átt að vita það. „Romeo"
Bennet. Maður, sem elskar allar konur. Jæja,
það sem þú gerir, er þetta: Þú ferð úr brúðar-
kjólnum: I snatri og snarar þér i ferðaföt ....
— Ég: . . . hvað áttu við?
— Þú kemur með mér. Augu hávaxna manns-
ins voru heiftarleg og munnsvipurinn hörkulegur.
— Þú elskar ekki Bennet. Það veiztu. Þú ert
stúlkan mín og hefur alltaf verið það. Og í
.Ærlh ur Gummgham
fli'iíðriiTíiniV)
kvöld ætla ég að aka þér yfir landamærin og
þar göngum við í hjónaband . . .
— Hvað áttu við. Augu Megs leiftruðu aftur.
t— Hvað áttu við Lochinvar Hallovan.
— Hvað er nú að? spurði Mike og var fullur
grunsemda á svipinn.
— En hváð þetta er rómantískt! Manstu eftir
kvæðinu, sem við urðum að læra í bekk ungfrú
22
Kellys í skólanum. Það var um Lochinvar hinn
unga, sem kom úr Vesturríkjunum og rændi ást-
mey sinni, sem var á leið upp að altarinu með
brúðguma sinum.
—■ Ég er kominn, hreytti Mike út úr sér. —
Flýttu þér nú og gerðu eins og ég segi þér.
— Sá er góður, sagði Meg. — En hvernig
dettur þér í hug að ég snúist eins og skoppara-
VIKAN