Vikan - 30.04.1959, Qupperneq 25

BARNÆ GAMÆN

Einu sinni var auðugur bóndi,
sem látið hafði landeign sína af
hendi við óðalsbóndann. Hann
átti þrjá sonu uppkomna, sem
hétu Pétur, Páll og Ásbjörn í
öskustónni. Þeir Pétur og Páll
voru svo latir, að þeir nenntu
engu og þótti öll verk sér ósam-
boðin, en ekkert var svo full-
komið, að þeim fyndist það sér
hann maturinn, og kóngur lof-
ar honum miklum launum og
dóttur sinni í kaupbæti ef hann
gæti vel héranna. En ef hann
týni hérunum, þótt ekki væri
nema einum þeirra, þá skuli
hann rista þrjár lengjur af
hryggnum á honum og fleygja
honum síðan í ormagarðinn.
Meðan Pétur var með hérana
Hérarnir kóngsins.
l\iorskt ævintýri
við hæfi. Svo voru þeir dramb-
samir, sem ómennmn er títt.
Loks barst Pétri það til eyrna,
að kónginn vantaði mann til
þess að gæta héra sinna. Þá fer
hann til föður síns og segist
ætla heim í kóngsríki til að gæta
liéranna kóngsins, því að hann
vildi engum ótignari manni
þjóna. Faðir hans hélt, að sá
starfi myndi varla vera við hans
hæfi, því að sá, sem héranna
ætti að gæta, yrði að vera létt-
ur upp á fótinn og mætti ekki
vera neinn hjassi. Myndi hon-
um finnast það annað, að elta
hérana um holt og hæðir en að
ganga um gólf heima með hend-
ur í vösum. En Pétur hafði það
að engu, sem faðir hans sagði,
og kvaðst mundu fara ferða
sinna, hvað sem hann segði.
Leggur Pétur nú af stað með
nesti og nýja skó. Þegar hann
er búinn að ganga lengi, lengi,
kemur hann þar að, sem kerling
ein gömul og örvasa sendur við
viðarkubb og hefur fest nefið
á sér í rifu á honum og streitist
af alefli við að losa sig. Þegar
Pétur sér hana, fer hann að
flissa og hlægja.
„Stattu ekki þarna til að
hlæja og flissa, komdu heldur
og hjálpaðu örvasa gamal-
menni,“ segir kerling. „Eg var
að reyna að kuta sundur þenn-
an viðarkubb, en festi nefið hér
í rifunni, og er nú búin að streit-
ast við í hundrað ár að losa mig,
og ekki hef ég bragðað matar-
bita allan þann tíma.“
En Pétur hló enn þá meira og
þótti þetta hin bezta skemmt-
un.
„Fyrst þú ert búin að vera
hér í heila öld, þá held ég að
þú getir tórt í önnur hundrað ár-
in,“ segir strákur. Heldur hann
svo leiðar sinnar og lætur kerl-
ingu eiga sig.
Þegar hann kemur heim í
kóngsríki, tekur kóngur hann
undir eins til þess að gæta héra
sinna. Ekki er sparaður við
í heimahaganum, gat hann
haldið þeim í einum hóp, en
þegar leið á daginn og þeir
komu í skóginn, tóku þeir allir
á rás, sinn í hverja áttina, svo
að hann réð ekkert við þá. Hann
hleypur nú og hleypur undir
spreng og eltir hérana, meðan
hann sér nokkuð til þeirra, en
seinast er hann búinn að missa
þá alla og er þá nærri sprung-
inn af mæði.
Þegar komið var undir kvöld,
abbar strákur heim á leið og
rýnir og skimar í allar áttir,
hvort hérarnir komi ekki heim
á kvíabólið, en ekki koma þeir
að heldur. Gengur hann þá
heim. Stendur kóngur úti með
hnífbusa í hendi og grípur
strákinn glóðvolgan, þegar
hann kemur héralaus, og sker
þrjár lengjur af hryggnum á
honum, stráir pipar og salti í
sárin og fleygir honum síðan í
ormagarðinn.
Nú vill Páll fara heim í
kóngsríki og takast á hendur
hérageymsluna. Faðir hans tek-
ur því ekki nærri og segir hið
sama við hann, sem hann hafði
sagt við Pétur, og bætir langri
romsu við. En stráknum héldu
engin bönd, og fer hann, hvað
sem karl segir. Það fór alveg á
sömu leið fyrir honum og Pétri.
Hann hitti kerlingu með nefið í
viðarkubbunum og hló dátt að
því, hvernig hún rykkti í og
stimpaðist við af öllum kröft-
um til þess að losna, en fór fram
hjá, án þess að hjálpa henni.
Ekki var honum synjað vistar-
innar, og tók hann við hérun-
um daginn eftir. En þegar hér-
arnir koma í skóginn, hlaupa
þeir sinn í hvora áttina yfir holt
og hálsa, svo að strákur ræður
ekkert við þá, hvernig sem hann
hleypur og hleypur. Seinast
var hann orðinn svo móður, að
hann gapti eins og hundur í hita,
og voru þá allir hérarnir horfn-
ir. Þegar hann kemur heim 'um
kvöldið, stendur kóngur tilbúinn
að taka á móti honum, og er
ekki að sökum að spyrja, að
hann fer með hann á sama hátt
og Pétur og er hann úr sögunni.
Að litlum tíma liðnum vill Ás-
björn í öskustónni fara heim í
kóngsríki og bjóða kóngi að
gæta héranna hans. Hann sagði,
að það væri nú vinna, sem sér
líkaði, að ganga út um engi og
skóga innan um jarðarberja-
flákana og sitja þar dálitinn
hérahóp, liggja svo og sofa á
milli þess, sem hann baðaði sig
í sólskininu.
Karl faðir hans hélt, að ann-
að myndi honum nú hentara en
að gæta héranna kóngsins, og
ekki myndi fara betur fyrir
honum en bræðrum hans. Sagði
hann, að sá, sem héranna ætti
að gæta, mætti ekki vera neinn
silakeppur, það væri verra að
eltast við hérana út um holt og
móa en að taka flær með vett-
lingum. Sá, sem ætti að sleppa
þaðan með heila hrygglengju,
yrði að vera léttur upp á fótinn,
og meira en það, hann yrði að
hendast eins og hart skinn í
roki og fljúga eins og dúnfjöð-
ur.
„Ójá, ekki set ég þetta fyrir
mig,“ sagði Ásbjöm í ösku-
stónni. Hann sagðist vilja fara
heim í kóngsgarð, því að eng-
um vildi hann ótignara manni
þjóna en kónginum, og ekki
sagðist hann vera hræddur um,
að hann gæti ekki hamið hér-
ana, þeir mundu varla vera
verri en geitin og kálfurinn.
Síðan tók hann nestispoka sinn
og lagði af stað.
Framhald í næsta blaöi
Klippið myndirnar út og fellið síðan saman.

Galdrakarlinn Simson er að kasta á milli sín níu tölum.
Það er hægt að stöðva leik hans, og það getið þér gert
með því að taka tölurnar og setja í reitina, þannig að hver
röð, lóðrétt, lárétt eða á ská fær summuna 33. Getið þið
gert þetta á tveimur mínútum? — Sjá svör á bls. 24.
VIKAN
25