Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 15

siðar virtist ég tiu órum eldri en ég var. Hend-
urnar voru stifar og kræklóttar og andlitið
afskræmt af brunanum. Ég var eignalaus að
undanskilinni fimm þúsund króna innstæðu i
banka, en ég var staðráðin í að gefast ekki
upp. Ég bafði þegar kannað bið bezta, sem
til var í iífinu, og það var mitt að gjalda. En
það virtist erfitt að útvega sér vinnu. Ég gat
ekki saumað, þó að ég hefði fegin viljað róða
mig á saumastofu. Ég reyndi árangurslaust
að leita mér að vinnukonustöðu, en börnin
urðu hrædd við ógeðfellt andlit mitt, svo að
ég hrökklaðist jafnan i burtu frá vorkunnsöm-
um mæðrum, sem sögðu mér kurteislega, að
þær hefðu ekki not fyrir mig. Loks eftir mikið
þjark fékk ég vinnu við að bera út póst i ein-
um hluta bæjarins. Það var illa launað, en
að örorkustyrknum viðbættum var það nóg
fyrir helztu þörfum mínum.
Á björtum júlidegi í steikjandi sólarhita,
tuttugu árum eftir að ég sá Pétur í fyrsta sinn,
var ég á gangi eftir malbikaðri, þrifalegri götu
í vesturbænum. Ég var klædd þykkri, gamal-
dags kápu, sem ég vissi, að stakk mjög i stúf
við nýmóðins sumardragtir og kápur kvenn-
anna, sem fram lijó mér gengu. Ég hafði vanið
mig á að ganga álút, svo að fólk fengi siður
tækifæri til að virða fyrir sér andlit mitt.
Gamla pósttaskan hékk ó annarri öxlinni. Það
var eins og hún væri gerð fyrir mig: gömul,
ljót og þung — og i jjetta skipti óvenjuþung.
Hún var í fullu samræmi við skarið, sem hún
liékk á. Ég tók nokkur bréf upp úr töskunni
minni og leit hugsunarlaust yfir nöfnin, en
festi götunúmerin ó minnið. „Það er eitt bréf
á númer sautján,“ muldraði ég. Ég gekk þung-
lamalega upp tröppurnar. Þær voru mér alltaf
svo erfiðar, sérstaklega þegar ég var slæm af
gigtinni. Næsta bréf átti að fara á númer tutt-
ugu. „Smekklegt hús,“ lnigsaði ég og gekk
upp tröppurnar, sem mér virtust en erfiðari en
þessar á númer sautján. Ég hinkraði við and-
artak til að kasta mæðinni, áður en ég gekk
inn i forstofuna. Ég lagði bréfið í neðsta þrep-
ið á breiðum stiganum og bjóst til að fara út
aftur, en þó heyrði ég skyndilega gremjulega
karlmannsrödd, sem ávarpaði mig.
„Heyrið mig, kona góð, það er nóg komið
af svona trassaskap. Hvað haldið þér, að mörg
áríðandi bréf liafi glatazt, vegna þess að þið
nennið ekki að koma þeim á leiðarenda?“
„Við hver? Það er bara ég, sem ber bréfin
i þetta....“ Það var likt og einhver ósýnileg
hönd tæki fyrir munn mér og varnaði mér
máls, þegar ég leit inn i stór, Ijósblá augu,
sem voru einu sinni augu Iitils, yndislegs dreng-
hnokka, en nú hrokafulls karlmanns.
„Þvi plánið þér svona á mig?“ sagði hann
bátt. „Skiljið þér ekki, hvað ég er að reyna að
koma yður i skilning um? Það er að koma
bréfunúm hingað upp, en ekki kasta þeim i
forstofuna. Og standið þér bara og glápið og
revnið ekki að koma með skýringu á þessu
báttalagi?"
„Þér eruð búinn að koma með skýringu á
því, af hverju ég kem ekki með bréfin upp
til yðar. Þér sögðuð, að það kæmi af leti og
ttrassaskap, eða var ekki svo?“ spurði ég i
geðshræringu, sem ég reyndi af öllum mætti
að dylja.
Hann muldraði eitthvað óskiljanlegt.
„Ég geri ekki ráð fyrir, að þér skiptið um
skoðun, þó að ég segi yður, að ég eigi bágt
með að fara upp stigana, vegna þess að ég
er fótaveik. Nei, það er ekki við þvi að búast,
að þér skiljið það. Þér eruð svo ungur og
hraustlegur, þér hafið sjálfsagt aldrei verið
fótaveikur."
Framhald á bls. 33.