Vikan


Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 24

Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 24
Enn er tækifæri til að byrja að fylgjast með þessari spenn- andi framhaldssögu eftir Simenon, en kvikmynd eftir henni verður sýnd í Trípólíbíói að lokinni birtingu hér. FORSAGA Unga gleöikonan Yvette reynir aö fremja rán. Þaö mistek8t og hún leitar til þekkts lögmanns og bf/Öur sjálfa sig aö launum, ef honum takist aö fá liana sýknaöa. Hann tekur boöinu, leggur lögmannsferil sinn í hœttu, en fær hana dcemda sýkna saka. — SÍÖan er liöiö ár. Gobillot lögmaöur er aö skrifa niöur þaö sem boriö hefir viö, frá þvi aö hann kynntist Yvette. — Þaö er alls ekki óhugsandi aö einhvern tíma veröi þessi skýrsla mín aö gagni. Ég hikaöi meira en tíu minútur, áöur en ég skrifaöi fyrstu setninguna. t rauninni er þetta svipaö erföaskrá . .. Ætla ég aö halda því fram, aö ég hafi vitaö i tuttugu ár, aö þetta fengi illan endif ÞaÖ myndu vera ýkjur, en þó ekki meiri ýkjur en ef ég segöi, aö þaö heföi byrjaö meö Yvette fyrir einu ári .. . Gobillot lögmaöur heldur áfram, og skýrir frá fyrstu kynnum sínum af Yvette. Hún kemur til hans í slcrifstofuna og biöur hann ásjár. Hann er kuldalegur í fyrstu og lœtur hana segja sér alla málavöxtu, en loks fellst hann á aö verja Yvette og vinstúlku hennar fyrir réttinum. Sögunni víkur heim til kunningjakonu Gobillot-hjónanna, Corinu de-Langelle. Lögmaöurinn og eiginkona hans eru þar 8tödd l kaffiboöi ásamt fleira fólki. Kvöldiö er lengi aö liöa, finnst Gobillot. Hann hringir á veitingahús, þar sem Yvette venur kom- ur sínar. Hún er þar stödd og skömmu síöar biöur lögmaöurinn gestina í kaffiboöinu aö hafa sig af- sakaöan. Hann þurfi aö fara txl áríöandi fundar. Viviane, kona hans, spyr hvort hún eigi ekki aö aka honum, en íiann afþakkar. SiÖan héldur hann til fundar viö Yvette á veitingahúsinu. ÞaÖan halda þau heim til hennar eftir skamma dvöl. Sögunni víkur til fyrsta fundar þeirra Yvette l skrifstofu lögmannsins . . . Gobillot ver máliö fyrir rétti og tekst aö fá Yvette og vinstúlku hennar sýknaöar. Á eftir fara þau Gobillot og Viviane, kona hans út aö skemmta sér, eins og þau eru vön aö loknum erfiöum málaferlum. Þegar liöiö er á nótt, virö- ist Viviane gera sér Ijóst, aö Gobillot hafi í hyggju aö fara aö heimsækja skjólstœöing sinn. Hún vill aka 'honum til gistihússins, þar sem Yvette dvelur. ÞaÖ veröur úr, aö hann lœtur konu sína aka sér þangaö. Svo viröist, sem Yvette hafi gert ráö fyrir, aö hann kæmi. Hiin veröur ekkert undr- andi, en býöur honum blíöu sína skilyröislaust. — Faröu úr fötunum og leggstu hérna lijá mér. Mér er kalt, segir hún. Þá segir Gobillot lögmaöur frá bernsku sinni og uppeldi. FaÖir hans var Uka kunn-ur lögmaö- ur, en móöir hans dóttir þvottakonu og fastagest- ur á bjórstofunum viö Saint Michel breiöstræti. Hann segir frá því, þegar móöir hans kom meö hann sem ungan dreng, og afhenti hann fööurn- um til umsjár, en faöir hans réöi unga stúlku, Pauline, til aö gæta drengsins. SiÖan skýrir liann frá móttökunum, sem ungar ástmeyjar fööur hans fengu hjá Pauline, þegar pábbi hans lcom meö þœr heim ... 6. HLUTI Ég man eftir því, aO Pauline varpaOi einni stúlk- unni á dyr, auövitaO meðan pabbi var aO heiman. Hún hrópaöi á eftir stúlkunni aö hún væri of sóðaleg og ruddaleg í tali til þess aö dvelja svo miköi sem klukkutíma undir þaki sómasamlegs fólks. Var faðir minn óhamingjusamur? Ég minnist hans næstum alltaf brosandi, en brosið var snautt af kátínu. Hann var of hlédrægur til að kvarta, og samkvæmt góðum smekk sínum, skapaði hann i kring um sig létt og leikandi andrúmsloft, sem ég hef ekki búið við síðan. Þegar ég var að hefja laganámið, var hann um fimmtugt. Þá var hann enn myndarlegur maður, en farinn að þola vínið verr, og lá oft heilu dag- ana i rúminu. Honum var kunnugt um starf mitt hjá Andrieu lögmanni. Hann var líka viðstaddur brúðkaup okkar Viviane tveim árum seinna Enda þótt við byggjum báðir i sama húsinu, gat það átt sér stað, að við sæjumst ekki í allt að þrjá daga i röð. Samt er ég viss um, að honum leidd- ist, þegar ég fór að heiman. Pauline var farin að eldast og það hafði áhrif á skap hennar. Hún var hætt að umgangast hann sem húsbónda, en tók hann þess i stað eins og persónu. sem hún hefði yfir að segja, kom honum i matarkúr, sem hann hafði andstyggð á, leitaði uppi vínflöskurnar hans, sem hann neyddist til að fela f.vrir henni, og gekk jafnvel svo langt, að fara að leita hans á drykkjukrám í nágrenn- inu. Faðir minn og ég spuröum hvor annan einskis. Við ræddum aldrei saman um einkalif okkar, því síður um hugmyndir okkar eða skoðanir. Ennþá hef ég ekki hugmynd um, hvort Pauline var honum á einhverju tímabili meira en ráðs- kona. Hann lézt sjötíu og eins árs, nokkrum minút- um eftir að ég heimsótti hann, eins og harm hefði af ásettu ráði dregið andlátsstundina á lang- inn, þar til ég var farinn, til þess að losa mig v'ð óþægindin af Því að vera viðstaddur. Þetta varð ég að minnast á, ekki af sonariegri skvldurækni, heldur vegna þess, að íbúðin okkar í Viscontistræti hafði viss áhrif á smekk minn. I mínum augura var skrifstofa föður míns, með bókahillurnar á öllum veggjum, ímynd þess stað- ar, sem gott væri að búa á. Það var takmark mitt, þegar ég settist í laga- skólann, að eyða ævinni á lögfræð'skrifstofu, og þá ka'us ég miklu fremur að verða venjulegur lögfræðingur, en málafærslumaður við dómstól- ana. Ef til vill er þetta draumur minn enn i dag. Eg vil ekki ræða það atr!ði. Með ofvaxið höfuðið var ég imynd n^mshestsins. og þegar faðír minn kom heim á kvöldm. var næstum alltaf ljós hjá mér. Eg las oft allt til sólaruoprásar. Prófessorarnir mínir hafa áreiðanlega haft álit á þvi, að ég vrði mikill lögfræðingur, að minnsta kosti sögðu beir Andrieu lögmanni frá mér, án þess að ég hefði hugmynd um, en hann var þá miög hátt skrifaður sem lögmaður við Parisar- dó’v,stólinn. Ég sé fyrir mér spjaidið, sem ég fann einn mormminn í nóstinum mínum. listræna og netta skriftina undir prentuðum bréfhausnum: ROBERT ANDRIEU, LÖGMAÐUR æskir þess, að þér heimsækið hann einhvern næstu morgna milli klukkan tíu og hádegis í skrifstofu hans á Malesherbes breið- stræti 66. Ég hlýt að hafa geymt þetta kort, og það er scnnilega í skattholinu mínu ásamt fleiri gömlum minjum. Ég var tuttugu og fimm ára, þegar þetta gerðist. Andrieu lögmaður var ekki aðeins einn helzti lögmaðurinn í París, heldur einn glæsi- iegasti lögmaðurinn við réttinn, og lifði í vellyst- ingum. Ég hreifst af húsakynnum hans, sérstak- lega gríðarmikilli skrifstofunni. SiOar mátti ég til með að veita mér þann hlá- lega munað, að panta mér svart vesti, bryddað með silki, nákvæmlega eins og hann var í þennan morgunn. Ég flýti mér að bæta við, að ég fór aldrei í vestið, og kom því fyrir kattarnef áður en Viviane næði að sjá það, Andrieu lögmaður bauð mér að vinna reynslu- tíma minn hjá honum, og varð það því furðu- Icgra, sem hann hafði þrjá aðstoðarmenn, alla vel þekkta lögmenn. Ég ætla ekki að segja, að hann hafi líkst föður minum likamlega, en þó var með þeim svipur, e!ns og ættareinkenni, sem ef til vill voru aðeins einkenni þessarar kynslóðar. Smámunaleg kurt- eisi, til dæmis, í viðskiptum þeirra við aðra, og einnig viss virðing fyrir öllu fólki, sem gerði það að verkum, að þeir töluðu í sama tón við 'þjónustustúlku og þeir viðhöfðu í ávarpi til hefð- arkonu. Andrieu var ekki. aðeins í mjög góðu áliti sem lögmaður, heldur var hann í tízku, og meðal skjólstæðinga hans var margt frægs fólks, lista- manna, rithöfunda og óperusöngvara. Við vorum tveir í sömu skrifstofunni, ég og rauðhærður, ungur maður, sem síðan hefir snúið sér að stjórnmálum. Hið eina, sem við vissum um samkvæmislíf yfirmanns okkar, voru sögusagnir. í fyrstu leið heill mánuður án þess að ég sæi honum bregða fyrir, og þann tíma tók ég við skipunum af Mouchonnet nokkrum, hægri liönd Andrieu. Á kvöldin voru oft mikil kvöldverðarboð. Tvisvar eða þrisvar sá ég frú Andrieu í lyftunni. Hún var miklu yngri en maður hennai', og oft rætt um hana sem eina af fegurstu konum Paris- ar, enda var hún sem æðri vera í mínum augum. Ég get vel viðurkennt, að fyrstu minningar mínar um hana eru bundnar ilmvatnslyktinni af henni, sem ennþá loddi við lyftuna eitt sinn, er ég steig inn í hana og hún var nvgengin út. Ann- að skipti sá ég hana svartklædda, með slæðu fyr- ir augunum, ganga út í stóra vagninn, en bifreið- nrstjórinn hélt opinni hurðinni fyrir hana. Ekkert benti þá til þess, að hún ætti eftir að \ erða eiginkona mín. Hún kom ekki, eins og margar aðrar fagrar konur, frá undirheimum stórborgarinnar, eða leiksviðinu, heldur var hún af sterkríkri sveita- fjölskyldu. Faðir hennar var læknissonur frá Pepignan, og var um skeið kapteinn í hernum. Þau bjuggu víða I Frakklandi — fluttu í hvert sinn og hann var hækkaður í tign — en nú rækt- ar hann býflugur í fæðingarhéraði sínu, í Pyrenea- fjöllum. Við heimsóttum hann síðastliðið vor. Hann kemur líka endrum og eins til Parísar, og dvelur í nokkra daga, en sjaldnar síðan hann varð ekkju- maður. 1 fyrstu var mér ekki kunnugt um, að á tveggja mánaða fresti var Andrieu lögmaður vanur að hafa boð inni fyrir starfsfólk sitt, en það var við eitt slíkt tækifæri, sem ég var fyrst kynntur fyrir Viviane. Hún var þá tuttugu og átta ára, og hafði verið gift í sex ár. Andrieu var þá fimm- tugur, en hafði búið einn í mörg ár eftir fyrsta hjónaband sitt. I Því hjónabandi varð honum eins sonar auðið. Þessi sonur hans, tuttugu og fimm ára gamall, var á heilsuhæli í Sviss, og ég held að hann sé löngu dáinn. Ég er ófríður, eins og ég hef tekið fram, og ég geri ekki of lítið úr ófríðleika minum. Þetta veit- ir mér rétt til að koma því á framfæri, að ég hef til að bera viljakraft og lífsorku, sem ég ber utan á mér, ef svo mætti orða það. Þetta er ein mín sterkasta hlið fyrir réttinum, og blöðin hafa það oft rætt um dáleiðsluhæfileika mína, til að réttlæta það að ég minnist á þetta hér. Þessi samþjappaða lífsorka er eina frambæri- lega ástæðan, sem ég get fundið til þess áhuga, sem Viviana sýndi á mér frá þvi fyrsta, áhuga, 24

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.