Vikan - 07.04.1960, Qupperneq 15

Saga úr daglega lífinu
Aífáaháím
feokuhhi
Scnni
fyrir þá sök, að það veitti mér tæki-
færi til a'ð reyna eitthvað nýtt. Þó
að ég væri niður brotinn í byrjun,
var ég það eliki lengur, og það var
Sonju að þakka.
Til að fagna nú f.rama mínum og
einnig til að gleðja Sonju bauð ég
henni með mér út að dansa. Sonja
hafði mjög gaman af að dansa. Ég
hafði hugsað mér að spara ekki neitt
til kvöldsins, því að mér fannst,
að við bæði hefðum unnið til hátíða-
slundar. Sonja var bæði þakklát og
hamingjusöm vfir þessu boði minu.
Kvöldið byrjaði lika ljómandi vel,
— við dönsuðum, borðuðum og
skemmtum okkur ljómandi vel.
— Ég hef aldrei séð þig eins og
i kvöld, sagði liún. — Hvað hefur
komið fyrir? Við sáluin þétt liiið
við lilið í litla sófanum. Ljósin voru
dauf, og danslögin bárust inn til
okkar úr salnum. Við voruin að
drekka kaffið, þegar ég sá, að kom-
ínn var tími til að segja henni hin
miklu tíðindi. Hreykinn sagði ég
henni frá framtíðarhorfuin mínum
og var svo upptekinn af frásögn
minni, að ég veitti andlitsdráttum
hennar ekki atliygli, — ekki fyrr
en ég hafði lokið frásögninni. Þá
leit ég á hana. Hún líktist tólf ára
gamalli skólastúlku með stór, ótta-
slegin augu. ^
— Ó, Chris, hrökk út úr henni.S,
— Þá ferðu frá mér. Ég mun sakna*
þín hræðilega. Það var Sonja, sem
byrjaði að kalla mig Chris. Það fór
í taugarnar á mér, — mér fannst
það hljóma svo ómerkilega. Vera
kallaði mig aldrei öðru en mínu
rétta nafni, — Christian.
— Já, en góða inin, ég kem við
og við lil höfuðborgarinnar, sagði
ég kalt. — Ég missi ekki sambandið
við mitt gamla fyrirtæki.
— Já, en þó ...
Hún dró sig frá mér og sat þarna
lítil og aumkunarleg úti i sófahorni.
Skyndilega sá ég, að þetta var synd
gagnvart íienni, því að ég skildi,
hve illa henni féll það og livað ég
var orðinn henni mikils virði. Þarna
sat ég og fann, að ég hafði hegðað
mér eins og þorpari. f raun og veru
hafði ég aðeins notfært mér vináttu
hennar og ætlaði siðan að yfirgefa
hana.
— Ég hafði þó aldrei þorað að
vona, að þú mundir giftast mér,
heyrði ég hana segja lágri röddu.
— Hvers vegna ekki? spurði ég
þrjózkur, þvi að mér datt skyndi-
lega í hug: Hvernig væri, að við
giftumstl Það var staðreynd, að
okkur leið vel saman, og þar fyrir
utan þarfnaðist ég einhvers til að
annast húshald fyrir inig. Ég hafði
ekki gleymt hinum hræðilega tima,
meðan ég þvældist aleinn um. Það
var korninn annar bragur á tilveru
inína, eftir að ég kynntist Sonju.
Þegar ég giftist Veru, h'afði ég gert
það af ást og rómantík. Þetta hjóna-
band yrði aftur á móti grundvallað
af lieiðarlegum og góðum félags-
skap, — og var það ekki alveg jafn-
inikilvægt? Þar fyrir utan hafði ég
aldrei séð Sonju jafnsnortna og
þokkalega og þetta kvöld. Hún var
í nýjum kjól, sem fór lienni vel og
þar að auki féll mér vel i geð. Það
voru auðvitað ótal hlutir, sem þurfti
að framkvæma, áður en við færum.
Yfirmaður minn hjálpaði mér við
að fá húsnæði nálægt nýja vinnu-
staðnum, litla þriggja herbergja
ibúð í nýbyggingu. Og tveimur
mánuðum seinna vorum við Sonja
gefin saman i hjónaband. Það var
ekki svipmikið og glæsilegt kirkju-
brúðkaup, eins og jiað hafði verið,
er við Vera giftumst. Nei, nánast
sagt var ég' úti á þekju á brúðkaups-
dag okkar Sonju, og hamingja henn-
ar fór í taugarnar á mér. Til allrar
hamingju urðum við að fara strax
og koma okkur fyrir á nýja heim-
ilinu og ég að venjast mínum vinnu
aðstæðum. Það mundi fanga hug
minn allan. Án þess að hugsa nánar
úl i það fól ég Sonju að annast
allan útbúnað heimilisins, af þvi
að timi minn lirökk ekki til. Og
nú fyrst kymitist ég smekk hennar.
Það kom fljótl í ljós, að litasam-
setningin og hlutirnir, sem hún
valdi, voru mér mjög á móti skapi.
hún keypti, en annað var hún þegar
búin að kaupa og komin ineð það
heim. Ekki bætti það úr, að hún
Sumt gat ég komið i veg fyrir, að
var hrifin sem barn. Ég gat ekki
dulið gremju mina, en það leiddi
aftur til rifrildis. Það er að segja,
það var ég, sem skammaðist og
setti út á hana. Sonja var óham-
ingjusöm og örvæntingarfull, þegar
ég var reiður.
— Ég liéll, að þér niundi lika
þetta, Chris, sagði hún aumkunar-
lega og leit á mig bænaraugum. —
Ég keypti þetta aðeins, af því, að
mér fannst það fallegt.
— Já, en þú verður að afsaka mig,
sagði ég gramar, - en smekkur
b'ramhald á bls. 28.