Vikan - 07.04.1960, Síða 17

Maja, Maja, Maja,
Hún heitir Maria Einarsdóttir og segist
vera ættnð frá Upsum i Svarvaðardal.
Við hittum liana í anddyri samkomuhúss
liér í hænum, en þar vinnur hún á kvöld-
in við fatageymslu og sælgætissölu.
— Kanntu vel við þetta starf? spyrjum
vi'ð.
— Já, já, þetta er eklcert verra en hvað
annaS, — dálítiS mikið að gera stundum.
— Hvað gerir þú helst aðra tíma sólar-
liringsins?
— Ja, á nóttinni sofa víst flestir, er
það ekki? — Á daginn er ég húsmóðir
og gæti bús og barna, — og svo gerir
maður svona hitt og annað.
— Við höfum heyrt, að þú hafir feng-
izt dálítiS við músík?
— Það er nú ekki i frásögur færandi.
Ég var í Tónlistarskólanum nokkra vetur
við nám i píanóleik, og svo hef ég stund-
um sungið með Frikirkjukórnum og
Pólyfónkórnum.
— Og þú dansar heilmikið, er það ekki?
— Ég lærði svolitið í ballet, þegar ég
var smástelpa, — en þaS varð ekkert
meira úr því. Nú dansar maður bara þetta
venjulega.
— Hvað þykir þér mest gaman að
dansa?
— Ég veit ekki, — kannski gömlu dans-
ana, alls konar þjóðdansa, vikivaka og
svoleiðis.
— Ferðu mikið út að skemmta þér?
— Nei, •— hvernig heldurðu að maður
hafi efni á þvi?
■— Ég hélt nú, að stúlkur slyppu nú oft-
ast ódýrt, -—• þær létu bara herrana
„splæsa".
— Já, ég þarf eiginlega að fara að at-
liuga það!
— Seigðu okkur, Maria, ertu ánægð
með lífið svona yfirleitt?
•— Ég veit ekki, — kannski mundi ég
vilja lifa upp aftur siðustu fimm órin, ef
ég gæti.
— Heldurðu, að þú spilir ekki fyrir
okkur smásónötu á píanó einhvern tíma?
—■ Nei, blessaður, ég kann ekkert að
spila.
Olíupappírar og ástarbréf
Margir halda, að ástabréf séu að
miklu leyti úr sögunni og að nú á
dögum hafi ungt og ástfangið fólk sam-
band hvert við annað með öðru
móti. Við höldum því fram, að þetta
sé sagt af ónógri þekkingu og þrátt
fyrir síma og greiðar samgöngur muni
ástarbréfin vera í fullu gengi.
Það hefur alltaf sinn sérstaka
„sjarma“ að fá þess háttar pappír í
hendur, og kvenfólkið hefur lag á því
að lesa sitt af hverju milli línanna,
sem stendur ekki beinlínis skýrum
stöfum.
Við náðum — eða öllu heldur stálum
— þessari mynd af ungri blómarós,
þar sem sat við að lesa ástarbréf.
Okkur sýndist hún einmitt vera að
lesa það, sem stendur milli lín-
anna, og svipurinn er heldur óráðinn;
það er ekki gott að vita, hvað
„gæjinn“ hefur verið að fara. Uppsögn,
nei, nei, það kemur ekki til nokkurra
mála. Það segir enginn svona dömu
upp, sem einu sinni nær sér á
strik. Líklega hefur hann verið að
segja henni, að loksins hafi hann
náð í frumsýningarmiða í Þjóðleik-
húsið, eða eitthvað þaðan af betra,
því að eiginlega er hún sæl á
svipinn, þegar alls er gætt.
Nú viljið þið auðvitað vita, hvað stúlkan
heitir, og við getum ekki verið að
halda því leyndu, enda tilgangs-
laust, því að þig munduð bara spyrj-
ast fyrir um hana, þangað til það yrði
ljóst. Hún heitir Þórdís Sig-
tryggsdóttir, — kölluð einungis Dídí,
— og á heima, — ja, ætli það sé
ekki í lagi að segja, hvar hún á heima.
Jæja, við hættum á það, en þið megið
engum segja það, þvf að það er
ekki víst, að hún fái nokkurn frið,
Framhald á bls. 34,
17