Vikan - 07.04.1960, Síða 20

►
foringi, eins og faðir minn sálugi, eignast hóp
af andlega og líkamlega heiibrigðum krökkum,
eins og við vorum bæði, vinna af kappi og njóta
lífsins í starfi mínu. Er kannski eítthvað við það
að athuga? E'r það kannski eitthvað meira að
eiga fimmlita ijósaauglýsingu yfir Breiðstræti?
Mig langar að minnsta kosti ekki til þess . .
„f>ér er óþarft að sneiða að Hosmer frænda."
„Hosmer frændi," mælti Douglas lágt en með
þungri áherzlu, „er svindlari. Ég veit ekki í hverju
svindl hans er fólgið, en það er eitthvað hárugt
v*ð þann mann. Hann horfir í augu þér, þrýstir
hönd þína, beitir öllum sínum framkomutöfrum,
en meinar ekki neitt. Og hvað réði því, að hann
kom svona allt í einu fram á sjónarsviðið, eftir
að þú hafðir hvorki heyrt hann né séð um margra
ára skeið? Full tuttugu ár, ef ég man rétt ...“
„Hann hafði heyrt að ég stæði ein uppi og væri
aðstoðar þurfi. Það var allt og sumt. Þú hefur
ekki neina ástæðu til að tala þannig um hann.
Maður mætti helzt halda að þú værir afbrýði-
samur ...“
„Þú hefur þekkt mig frá því ég var barn. Hef-
urðu nokkurntíma orðið vör við að ég væri af-
brýðisamur?"
„Nei,“ hlaut hún að svara.
„Og ég fer ekki heldur að taka upp á því nú.
Þú ert fullvaxta kona. Þú verður sjálf að taka
þínar ákvarðanir. Og ef Hosmer frændi þinn
hefði ekki allt í einu komið til sögunnar, mundi
ég hafa haldið að þú hefðir þegar gert það. En
þegar ég sé þig búna öllum þessum skartklæðum,
og 'þegar ég heyri aðdáunina i röddinni þegar
þú ert að tala um umheiminn og framandi staði
og veit að auki hve óreynd þú ert, þá . . . Framandi
staðir eru skemmtilegir, Karen, en um leið eru
þeir þó flestir hver öðrum likir, og sama er að
segja um fólkið. Ég á ekki við sögu þess, ekki
heldur veðurfarið, tungutakið eða byggingarstil-
inn, heldur það, sem á sér dýpstar rætur, það sem
úr sker. Hér er efnt til hátíðar og leikin hljómlist
á stáltunnur. Heima efnum við til markaðshátiðar
og dönsum á torginu. Hér talar fólk yfirleitt
spænsku, en heima tölum við ensku. En á báðum
stöðum unna menn konum sínum og heimilum, geta
börn og ala þau upp. Það mikilvægasta er eins,
hvar sem við förum."
„En geturðu þá ekki heldur skilið það, Douglas,
að mér er í mun að vera ég sjálf. Ekki frú þetta
eða þetta."
Douglas glotti. „Þú mátt vera þú sjálf, mín
vegna. Ekki hef ég móti því. Þú getur sungið í
kirkjukórnum 'heima og gert hvað, seni þér sýnist.
Þú hefur laglega rödd."
„Jæja, er það? Hosmer f-ændi segir, að ef ég
fái nauðsynlega kennslu ...“
„Hosmer frændi 'hefur ekki meira vit á söng
eða tónlist en trjáfauskurinn þarna."
„Móðir mín var mjög fær slaghörpuleikari."
„En kom henni nokkurntima til hugar að iðr-
ast þess, að hún lagði listina á hilluna, til þess
eins að giftast föður þínum og vera eiginkona i
blíðu og stríðu?"
„Vitanlega ekki. E'n hún hafði þó notið kennslu
og vissi hvers hún var megnug. Vissi að henni
hefði staðið frægð og fé til boða, ef hún hefði
lagt út á þá braut. Þú verður að veita mér dá-
lítinn frest."
„Frest til að komast að raun um hvort ekki
verður einhver sá á vegi þínum, sem þér þykir
álitlegri. Ég held nú ekki, telpa mín. Annaðhvort
er maðurinn maður eða mús. Þú hefur haft nægan
tima til að átta þig á hlutunum, og 'búa þig undir
að taka þína endanlegu ákvörðun. Og annaðhvort
kemurðu heim með mér með flugvélinni í fyrra-
málið, eða ég fer heim einn míns liðs."
„Þú kannt svei mér að biðja þér konu . ..
Annaðhvort kemurðu með mér á stundinni, eða
við erum skilin að skiptum ...“
Douglas leit enn á hana, og tillitið var þrungið
einlægri alvöru. „Mér þykir íyrir þvi, en það má
vitanlega taka það þannig. En ég hef ekki nema
hálfsmánaðarleyfi, og ég hef þegar eytt miklum
hluta þess í ferðina. Og biðin gerir ekki heldur
neinn mun, Karen. Svar þitt yrði hið sama eftir
tvo daga eða að tveim vikum liðnnm. Þú verður
að velja á milli — annaðhvort velurðu Hosmer
frænda, skartklæðin, ferðalögin, óhófið, söngnám-
ið og allt það, eða þú kýst hitt, að verða konan
mín heima í Pawnee Falls. Hvern kostinn tek-
urðu?"
„Douglas ...“
Hann mælti lágt og stillilega. „Flugvélin leggur
af stað til meginlandsins klukkan sex í fyrra-
málið. Ég hef pantað tvö sæti. Við hittumst á
ílugvellinum, ef þú tekur þann kostinn .. .“
Hann horfði á hana, lengi og fast. Svo rétti
hann henni hendina, én dró hana að sér aftur.
Og án þess að snerta hana, snerist hann á hæl
og var farinn. Nokkru síðar sá Karen hvar hann
stóð uppi á hljómsveitarpallinum og sveiflaði sér
i samræmi við hrynjandi tónistarinnar. Einhver
-étt’ hnnnra bró?”skreyttan tónsprota, sem hann
sveiflaði fullkomlega eins og hinir ungu eyjar-
skeggjar. Plann virt'st eiga heima hér, eins og
allsstaðar annarsstaðar, öldungis eins og hann
átti heima i Pawnee Falls, og öllufti, sem kynnt-
ust honum, féll samstundis vel við hann Hljóm-
sveitarmennirnir brostu til hans og einn rétti
honum hendina og kippti honum upp á hljóm-
leikapallinn, áhorfendum til mikils fagnaðar.
Karen veitti honum nána athygli, og nú þurfti
hún ekki lengur að efast um hvern kostinn hún
ætti að taka Douglas. Það hafði alltaf verið hann
og enginn og ekkert annað en hann. Ef hann
hefði ekki verið með þessa þrákelkni, mundi hún
tafarlaust hafa sagt honum, að aldrei á ævi sinni
hefði hún orðið eins glöð og þegar hún hitti hann
éhr París og söngnámið og allt þessháttar var
henni minna en einskisvirði, samanborið við hann.
En hvað sem þvi og öllu öðru leið, máttu þau
ekki tefla hamingju sinni í hættu með þvi að
haga sér bæði eins og sauðþráir krakkakjánar.
Hún lagði a£ stað í áttina til hans til að segja
honum, að hún kæmi með honum, hvenær sem
væri og hvert sem væri.
Hún tók krók á sig til að komast framhjá þröng-
inni, þar sem hún var þéttust, en til þess varð
hún að ganga yfir torgið, þar sem ekki bar ljós
ó. Það var ekki nema skammur spölur, og hún
hraðaði för inni sem mest hún mátti.
Lágvaxinn og þrekinn, ungur maður veitti henni
eftirför og fór hraðara en hún. Hún sá hann
aldrei. Hún fann aðeins, að skyndilegá var þykku
klæði brugðið um höfuð henni, svo að hún gat
hvorki séð né gefið frá sér nokkurt hljóð. Hún
reyndi að veita viðnám, en hendurnar, sem héldu
henni, voru eins og stálklær. Hún sparkaði og
heyrði að maðurinn bölvaði lágt. Svo lyfti hann
henni á arma sér og bar hana á brott, léttilega
eins og hún væri brúða. Eftir nokkra stund varp-
aði hann henni niður, harkalega, svo að hún
kenndi sársauka. Hún þreifaði fyrir sér og þótt-
ist finna að hún lægi á gólfinu í jeppa, og um
leið 'heyrði hún að hreyfillinn var ræstur og fann
að jeppanum var ekið hratt á brott frá mann-
þrönginni. Þótt hún skylli til, tókst henni að sitj-
ast upp, og með nokkrum erfiðismunum gat hún
leyst klæðið af höfði sér. Hún var staðráðin í að
stökkva út úr jeppanum, enda þótt hratt væri
20
VIKAN