Vikan - 04.05.1961, Blaðsíða 5

hæðina og i því bili sá ég lögreglu-
þjón í iskini billjósanna. Hann benti
mér að stanza.
Andartak datt mér í hug að ryðj-
ast fram hjá, en skynsemin réð
gerðum mínum. Ég kastaði skrúf-
lyklinum niður á góll'ið og setti á
mig hattinn, sem lá i sætinu. Þar
sem liann var mátulegur, gerði ég
ráð fyrir, að ég ætti liann, og ég
vildi siður að það sæist að ég hafði
verið sleginn.
Hávaxinn lögregluþjónn kom
hægra megin að hílnum og lýsti
með vasaljósi beint frarnan i mig.
Ég deplaði augunum í birtunni.
— Það er leitt að þurfa að ónáða
yður, en vegurinn er lokaður. Ég
geri ráð fyrir, að þér vitið hvers
vegna ?
Ég kinkaði kolli. — Já, ég heyrði
það í útvarpinu rétt áðan. Það var
sagt að liann væri á leið til Hunts-
ville.
— Það er ekki gott að segja hvar
hann stingur upp kollinum, sagði
lögregluþjónninn þungbúinn. Það
versta við þennan náunga er það,
að hann heíur svo venjulegt útlit,
að hann getur komizt í gegnum
hvaða vegatálmun sem er án þess
að þekkjast.
Ég dró upp ökuskirteinið.
— Hvers vegna er hann svona
liættulegur?
— Satt að segja vitum við ekki
livort hann er það. Hann var lok-
aður inni fyrir tíu árum fyrir
morð á eiginkonu sinni, og það átti
sér einhverja langa sögu. Jæja, þetta
virðist vera i lagi hjá yður, svo
við munum ekki tefja yður lengur.
— Það er vist hezt að flýta sér
heim — frúin verður sjálfsagt hrædd
ef ég kem ekki bráðum.
Ég ók af stað í átt að Huntsville
og ég var laus við lögregluna. Smám
saman byrjuðu áhyggjurnar vegna
fjölskyldu minnar að skyggja á
allt annað.
Ég hægði á ferðinni, þegar ég ók '
inn í Huntsville. Þetta var smábær,
með einni verzlunargötu. Ég stanz-
aði fyrir framan mjólkurbar.
Stúlkan stóð balc við afgreiðslu-
^ borðið og það leið nokkur stund
áður en hún sneri sér að mér. Hún
þekkti mig greinilega ekki.
— Fyrirgefið að ég ónáða yður,
en gelið þér sagt mér hvernig ég
kemst til Oliver Street?
— Hún leit dálítið undrandi á mig,
en svaraði svo: — Jú, það get ég,
mágur minn býr þar. Farið götuna
á enda og beygið til vinstri við
stóra, hvíta húsið og síðan til hægri
i næstu götu og þá fer ekki hjá því,
að þér finnið Oliver Street.
Ég gekk út að bílnum og stakk
lyklinum í. Vélin fór í gang, en það
drapst strax á henni aftur. Ég bölv-
aði. Billinn hafði ekið ágætlega til
þessa. Ég leit argur upp að mjólk-
urbarnum og um leið og ég kom
bílnum í gang tók ég eftir dálitlu
undarlegu.
Afgreiðslustúlkan stóð fast upp
við gluggann og þótt umhverfið
speglaðist í rúðunni, sá ég, að hún
var undrandi á svipinn. Þetta gerði
mig órólegan — ég gat ekki skilið
livers vegna hún horfði svona á
mig. En þá fór bíllinn af stað og
]iað síðasta sem ég sá af stúlkunni
var andlit hennar, sem hún þrýsti
upp að gluggarúðunni.
Kannski var það glerið, sem af-
skræmdi svona útlit hennar. En nú
fannst mér hún ekki lengur sérlega
vingjarnleg.
Þegar ég beygði inn götuna til
liægri, byrjaði ég að fá aftur kvalir
i höfuðið. Þær voru svo sárar, að
ég átti bágt með að finna númer
fimmtán.
En ég var feginn að vera kominn
heim, svo að ég gæti tekið eitthvað
til að lækna höfuðverkinn, og ef ég
fengi nægan svefn, mundi ég sjálf-
sagt fá minnið aftur.
í götuljósinu sýndist mér númer
fimmtán vera vinalegt litið hús,
með velhirtan garð. Ég ók bílnum
inn stiginn og stanzaði. Við úti-
dyrnar var ég að velta þvi fyrir
mér, hvort ég ætti að hringja á
mín eigin dyrabjöllu, eða bara
ganga inn. Hvernig var eiginlega
sambandið á milli mín og konu
minnar? — Vorum við hamingjusöm
eða þvert á móti? ^
Ég hikaði svolitla stund þarna á
tröppunum og þá heyrði ég símann
hringja í forstofunni. Hringingarnar
voru háar og skerandi. Ég stóð
þarna eins og þjófur og heyrði
livernig talneminn var tekinn upp
Ég reyndi af öllum mætti að heyra
orðaskil, en höggin í höfðinu á mér
létu of hátt og konan mín talaði of
lágt. Ég var argur yfir að fylgjast
ekki með samtalinu — en svo opn-
aði ég dyrnar og gekk inn.
Iíonan við símann var lítil og nett.
Hún var jafnfalleg og á myndinni.
Hún var hláeygð með svolítið úfið
hár, sem var tekið saman i hnút í
hnakkanum.
Hún sýndist alveg steinhissa,
jafnvel dauðhrædd, svo að ég gerði
ráð fyrir að hún hefði ekki búizt
við mér strax heim.
Ég lirosti og mundi eftir nafninu
aftan á myndinni og sagði: — Halló
Edna, þá er ég kominn. Ég breytti
áætlun minni, þegar ég heyrði um
strokumanninn. Ég gat ekki hugsað
mér, að þú værir ein heima með
drengina.
Ég hélt næstum, að það mundi
líða yfir hana, en svo datt mér í
hug, að henni hefði orðið svona bilt
við af þvi að sjá mig svona óyænt,
Andlit hennar var náfölt. Ég gekk
til hennar og ætlaði að styðja hana,
en liún náði sér og þvingaði fram
bros. Röddin var óstyrk, þegár hún
sagði: — Ég átti ekki von á þér fyrr
en á morgun.
— Ég lauk viðskiptunum fljótar
en ég bjóst við og strax og ég heyrði
tilkynninguna ók ég beint heim.
Reyndar dettur mér það í hug núna,
Framhald á bls. 34.
VIKAN 5