Vikan - 04.05.1961, Qupperneq 25

„Um hvað snýst þetta eiginlega?" spurSi hann
loks. „Ærukaupaþvingun-------------“
„Já, og það af verstu tegund."
Og Alain var álíka lireykinn og veiðimaður, sem
gortar af fiskidrœtti.
„Hvað má bjóða ykkur, herrar minir?“ spurði
Þjónninn.
„Tvö glös af gini, svona til tilbreytingar," svar-
aði Alain. Hann krosslagði arma á brjósti.
„Eiginkona eins af okkar helztu stjórnmála-
mönnum,“ sagði hann við Bob með illgirnislegri
kæti. „Sama sagan og vant er; svolítil upplyfting,
og Pétur félck sína 5000 franka, eins og samið
var um fyrirfram. Heiðarleg viðskipti. Skilurðu
hvað ég á við?“
„Þetta virðist ósköp hversdagslegt," tuldraði
Bob og kveikti sér í sígarettu. „Hvaö svo--------“
„Þessi kirtlastarfsemistruflun, sem almennt er
kölluð ást. Gjafir ... stefnumót ... dvöl I skíða-
hóteli------- —
„Já, nú man ég það.“
„Það er satt. Pétur kom aftur þaðan, einmitt
sama daginn og við hittumst fyrst. Sagði okkur,
að hann væri að koma ofan úr fjöllunum . .
„Og hún hefur auðvitað skrifað honum. . .“
„Það er nú fyrir sig, samanborið við hitt —
hvað hún skrifaði." Alain hló og rétti Bob bréf-
in. „Betri heimildir um kynferðislega brjálun yfir-
stéttanna er varla hægt að gera sér í hugar-
lund.“
„Er það svo afleitt?"
„Lengra verður ekki gengið." Hann lækkaði
röddina. „Leiðinlegt að þú skuhr ekki hafa neinn
áhuga á shkri lostasýki ... raunar hef ég það
ekki heldur,“ flýtti hann sér að bæta við.
Daníel hratt opnum dyrunum og hélt rakleitt
að borðinu þar sem þau sátu, Nadina og Sam.
„Hahó,“ kailaði hann, um leið og hann gekk
framhjá.
„Hahó“, svöruðu þeir Alain og Bob, báðir í
senn.
„Það fer allt vel i þetta skiptið," sagði Alain
og saup á glasinu. „Og Pétur lætur sér það eflaust
til varnaðar verða. Hann fær skömmina — og
Mic Jagúarinn! Þarna verður þvi um einskonar
viðskiptajöfnuð að ræða.“
„Mér finnst það ailt viðurstyggilegt," mælti
Bob, án þess að nokkurrar reiði gætti í röddinni.
,Þetta heilaga siðgæöi!" Hann hló hæðnislega,
en varð brátt alvarlegur aftur. „Satt bezt að
segja, þá er þetta ekki vitund hlægilegt. Sé nokk-
uð viðurstyggilegt í þessu méhi, þá er það ein-
mitt þessi siðgæðishræsni. . . þessi þvæla um ást
og hamingju, sem eldri kynslóðin hefur eitrað
með allt okkar líf. Þessi svin verða aldrei neydd
til að gjalda glópsku sína of dýru verði.“
Bob virti hann fyrir sér; vissi ekki fyrir víst
hvað hann var að fara.
„En við erum komin yfir það,“ mælti Alain
enn.
„Vitanlega," svaraði Bob, án þess Þó að hann
skildi meininguna til hlítar. „Það segir sig sjálft."
Alain brosti sama illkvittnislega brosinu, og
þegar hann horfði á eftir þeim Bob og Mic kvöld-
ið áður.
„Að nokkur einstaklingur skuli vilja gera kröf-
ur til þess að ná einkarétti á öðrum einstakl-
ingi. . . .“
Guy, sem sat við að lesa í dagblaði, leit nú upp.
„Brjálæði, og ekkert annað," sagði hann.
„Við krefjumst frelsi,“ mælti Alain og hækkaði
röddina, eins og hann beindi orðum sínum að öil-
um viðstöddum. „Frelsið er hið eina, sem mann-
inum er nokkurs virði. Óskorað frelsi á öllum
sviðum . . .“
„Og þó sér I lagi kynferðismálum,“ tók Muriel
undir við hann.
Alain sneri sér að Bob. „Ertu Því ekki samþykk-
ur?“ spurði hann hranalega.
Bob kom sú spurning í hug hvort Nadina mundi
enn vera hálfmey, þar sem hún virtist samþykkja
skoðun Muriel með hrifningarbrosi.
„Því skyldi ég ekki vera það?“
„Svei mér ef ég veit. . .“ Alain glotti ,og lækk-
aði róminn. „Sjáðu nú til. Ef ég segði þér, að
ég vildi gjarna komast yfir Mic, þá er ég viss
um að þú mundir verða þvi mótfallinn!"
Bob fölnaði við. Guy leit aftur upp frá blaðinu
og spurði kæruleysislega!" Hvað nú? Eru Þau
farin að vera saman?“
Bob leit í kringum sig. Svipur hans varð tví-
ræður. „Hvernig í ósköpunum dettur ykkur slíkt
í hug?“ spurði hann. „Við erum góðir kunningjar,
það er allt og sumt!“
„Jæja, þá það!“ maldaði Alain í móinn.
Bob slökkti í sigarettunni; kramdi stubbinn á.
öskubakkanum. Hamingjan sanna, hugsaði hann;
ég má ekki koma upp um mig-------------hafa vand-
lega stjórn á svipbrigðum mínum, og þó einkum
röddinni. Þau veita mér athygli.
„Ég mundi því segja sem svo, að þið réðuð
slíku sjálf," svaraöi Bob.
Nadina, sem staðin var á fætur og gluggaðl i
blaði yfir öxl Guys, sneri sér nú að Alain.
„Kærir þú þig um að ég orðfæri það við hana?“
spurði hún. „Það væri reyndar heppilegra að þú
fengir Clo til að annast milligönguna; þær eru
nánar vinkonur. En þar sem hún er ekki hérna
stödd —--------“
„Hvar í fjáranum skyldi hún eiginlega haldaf
sig?“ spurði Daníel. ^
„Já, þú ættir að færa það i tal við hana,“ svar-
aði Alain. „Að því tilskildu, að það komi ekki
alltof óþægilega við hinar viðkvæmu hjartataugar
Bobs kunningja mins!“
Bob stóð á öndinni. Hann fann að þau störðu
öll á hann og biðu átekta.
„Þið farið algerlega villur vegar," sagði hann og
neyddi sig til að brosa. „Hvern fjandann sjálfan
skyldi mig varða um það! E'rum við ekki öll
frjáls gerða okkar, eða hvað?“
Alain starði enn á hann og svaraði kæruleysis-
lega: „Jæja, þá það!“
Bob reis á fætur. Stakk bréfabögglinum í vasa
sinn og fann augu Alains stöðugt hvíla á sér. Guy,
sem virtist hafa misst allan áhuga á málinu,
spratt nú á fætur og veifaði dagblaðinu. ,.Stór-
kostlegar fréttir!“ hrópaði hann.
„Hvað?“
„Hvar?“
„Þú skilur eftir í glasinu," mælti Alain við
Bob.
„Eg er ekkert þyrstur."
„Ætlið þið bæði að fara á fund M. Félix?"
spurði Alain, og var nú mjúkur í máli.
„Veit ekki,“ svaraði Bob og hneppti að sér
frakkanum. Honum var mjög i mun að komast
á brott sem fyrst, áður en hann lenti í einhverri
gildrunni. „Við ætlum að hittast 'í kvikmynda-
húsinu klukkan átta. Þá afráðum við hvernig
við högum því.“
„Það er einkennilegt þetta,“ mælti Alain sein-
lega og hafði ekki augun af Bob. „Ég á við þetta
með Mic — skrítið, finnst þér ekki? Þetta kom
allt í einu yfir mig síðastliðna nótt-------þessi
hneigð til hennar. Nú er ekki eins og ég sé kven-
samur að eðlisfari, ef þú skilur hvað ég á við.“
Það vafðist einhvern veginn fyrir Boh að hneppa
rétt að sér frakkanum. Hann mætti starandi
augnaráði Alains og fann varir sínar titra.
„Ég fór og sat fyrir henni við hljómplötuverzl-
unina," hélt kvalari hans áfram, „en enginn hafði
séð þar til ferða hennar, enda þótt ég vissi að
hún hafði ákveðið stefnumót þar!“
„Ég veit ekkert um það," svaraði Bob og leit
nú undan. „Leiðir okkar skildu, þegar við komum
út úr veitingahúsinu. Jæja, verið þið sæl!“
Hann bjóst til að halda á brott, en Alain greip
i frakkaermi hans og hélt honum föstum.
„Ertu nú viss um að þetta skipti þig ekki meiru
máli en þú lætur?" spurði hann.
Bob var nú orðinn rólegur aftur. Endurminn-
ingin um nóttina, sem hann hafði átt með Mic
vakti honum bros á vör, og hann svaraði eins og
ekkert væri: „Vitanlega. Hafi hún ánægju af því,
þá sé ég ekki neitt því til fyrirstöðu! Og fyrst
þig langar til þess, þá skáltu bara reyna!"
Hann gekk á brott. Alain horfði á eftir honum,
log það var auðséð á augnatilliti hans að hann
hugsaði margt.
„Alain! Heyrðu, Alain! Veiztu hvað er um að
vera?“ hrópuðu klikusystkinin.
„Nei,“ svaraði hann og yppti öxlum, eins og
hann kynni illa trufluninni. „Eru þeir komnir
til tunglsins?'
„Merkilegra en það!“ mjálmaði Nadina.
„Gillespie heldur hljómieika í Olympia!"
Það var einmitt í sömu andrá, að Clo kom inn.
Hún var náföl og svipur hennar slíkur að allt
datt í dúnalogn um leið og hún rétti upp hend-
ina, og öll störðu þau á hana og biðu þess í of-
væni, að hún tæki til máls. Meira að segja Alain
reis til hálfs úr sæti sínu. En hún gekk teinrétt
inn á mitt gólfið og leit hvorki til hægri né
vinstri.
Og þegar þögnin var orðin nærri óbærileg, lét
hún fallast niður á bekk, og æpti eins og hún væri
að missa alla stjórn á sér. „Ó, krakkar, krakk-
ar---------"
„Hvað er að?“ spirrði Alain, og Það leyndi sér
ekki i rödd hans, að honum var brugðið.
Clo fól andlitið í höndum sér.
„Francoise liggur fyrir dauðanum!" stundi hún.
ÞRETTÁNDI KAFLI.
Tveimur stórum auglýsingaspjöldum var komið
fyrir sitt hvoru meginn við anddyri kvikmynda-
hússins. 1 skærum ljósbjarmanum til vinstri gat
að líta mynd af Valentino með bogadregnar auga-
brúnir og löng hvarmhár, en til hægri mynd af
James Dean í röndóttri peysu, eins og þeirri, sem
Nadina var jafnan klædd.
Og yfir myndunum stóð skráð stóru ljósletri:
TVÆR KYNSLÓÐIR — TVÆR HETJUR
RUDOLPH VALENTINO — JAME.S DEAN.
Tveir unglingspiltar i leðurúlpum og tvær ungl-
ingsstúlkur á gallabuxum störðu dreymnum aug-
um á hetjurnar. Eldri pilturinn blístraði hvellt.
„Guð almáttugur — að kvenfólk skuli hafa
framið sjálfsmorð vegna þessa bjálfa!“
„Hann var samnefnari sinnar kynslóðar," sagði
önnur stúlkan og setti stút á varirnar. „Hann
hlýtur að hafa dansað tangó eins og engill!"
Eftir nokkra þögn varð hinum piltinum að orði:
„Hver veit nema James Dean verði ekki síður
kominn úr tizku eftir nokkur ár? En furðulegt
mætti það heita!"
Framhald i næsta blaði.
■Ml
,$g fór og aat fyrir henni viO hljómplötuvaralun ina,“ hHt kvalari hana áfram
VIKAN 25