Vikan - 04.05.1961, Blaðsíða 24

frnncoise d Eoubonne
Hann hló. Hún hallaði höfðinu aftur og spurði
nú með sinni eigin rödd: „Lék ég ekki vel?“
Bob skemmti sér betur en nokkru sinni fyrr.
Hann hló. Hvað hefur komið fyrir mig? Hvernig
fer þetta? Og til þess að dylja aðdáun sína aug-
Úm hennar, setti hann upp hörkusvip.
„Þú lékst prýðilega! Þú gætir orðið dásamleg
leikkona! Haltu áfram----------“
Og Mic tók aftur á sig svipgervi hinnar sak-
lausu, óspilltu meyjar og mælti lágum rómi: „Ég
skal bíða þín heima á hverju kvöldi og vaka yfir
börnunum okkar. Ég brenn af óþolinmæði eftir
að- verða eiginkonan þín! Ég veit að sambúðin
getur ekki orðið samfellt sólskin, en við munum
áreiðanlega eiga margar yndisstundir. Á sunnudög-
unum ökum við i Fólksvagninum okkar; heim-
sækjum frænku, sem segir okkur allar nýjustu
slúðursögurnar ------ — eða frænda, sem rifjar
upp afrek sín Þegar hann var i andspyrnuhreyf-
ingunni. Og á sumrin dveljumst við tíma og tima
á ódýrum baðstöðum, og ég fæ einhverja telpu
til að gæta barnanna. Hvílíkur dýrðardraumur,
ástin mín! Ég stend við hlið þér, í skugga þin-
um, auðmjúk og þolinmóð; fylli upp í bilið á
milli skrifstofunnar og vöggunnar, sem aldrei
stendur auð---------“
Hún fór að hlæja.
„Bob — þú ert Þó ekki draumsjúkur?“
„Nei, sem betur fer!“ svaraði hann og tók undir
hiátur hennar.
„Heldurðu ekki að ég ætti að skrifa fyrir eitt-
hvert af þessum fínni kvennablöðum?"
„Jú —- og svara bréfunum, prakkarinn þinn!“
Mic varð enn litið á þau, þar sem þau svifu í
sæludraumi sínum. Og hún hætti að hlæja.
„Nú hverf ég aftur að alvörunni," sagði hún
sinni þyrrkingslegu rödd. „Og við verðum sam-
an í allt kvöld.“
,,Hvað um stefnumótið?"
Hann hélt niðri í sér andanum á meðan hann
beið svarsins, og rómur hennar var þrunginn
galsa og fögnuði. „Sá náungi má fara til fjand-
ans! Þú varst óviðjafnanlegur, þegar þú rakst
M. Félix á stampinn. Og nú hef ég tekið á-
kvörðun!"
Bob reyndi að leyna gieði sinni. „Ég er ekkert
hissa á því,“ svaraði hann og leiddi hana út úr
salnum. „En — hvar getum við eytt nóttinni —
Qg þá á ég við að ég verði að vera kominn heim
rtðvtr en foreldrar minir fara á fætur!"
„Hafðu engar áhyggjur af því,“ svaraði hún.
„t>ú getur komið heim með mér. Kerlingin sefur
alltaf eins og steinn og heyrir ekki neitt!'-
Bob brá, en leyndi því. Það var eins og henni
væri gefin sérstakur hæfileiki til að gera alla
hluti hversdagslega og eyðileggja alla viðkvæmni.
Hann fylgdist með henni, reiður henni, en þó
reiðastur sjálfum sér, þvi að hann taldi viðbrögð
sín alltof borgaraleg. En birtan hafði dofnað hið
innra með. honum.
„Við skulum flýta okkur!" sagði hún. „Þessi
staður og þessir kunningjar þínir erp ekki við
mitt hæfi."
Þau settust á bak skellinöðrunni og þutu af
stað.
TÓLFTI KAFLI.
Bob hafði hraðann á. Hann hafði mælt sér
mót við Alain, sem vildi vera viðstaddur símtal
við M. Félix. Hann ók á rauðu ljósi yfir kross-
götur, en fór sér svo hægara; kom í hug, aS ef
lögreglan færi að skipta sér af honum, yrði það
eingöngu til að tefja för hans. Þegar ljósin leyfðu,
þaut hann hinsvegar af stað eins og kólfi væri
skotið, og hafði nærri ekið á lítinn dreng, sem
varð fullseinn að forða sér upp á gangstéttina.
„Gættu að þér, karlinn!" hrópaði hann.
„Barnamorðingi," heyrði hann sagt og kann-
aðist við röddina.
Það var Clo, sem kom út úr lyfjabúð. Bob
fannst útlit hennar eitthvað annarlegt, og fram-
koma hennar þá ekki siður, þegar hún lagði hönd-
ina ástúðlega á öxl litla drengnum og mælti:
„Svona, þú ert öruggari uppi á gangstéttinni!"
„Svo að þú ert orðin fóstra," sagði Bob ertnis-
lega. „Ekki vissi ég að þú hefðir gaman af
krökkum!"
„Allt getur gerzt!“
„Viltu setjast á bak? Ég er á leiðinni til
Mabillon!"
„Nei, þakka þér fyrir. Ég þarf að hitta Nicole
hjá Relai; hún hringdi til mín, það er eitthvað,
sem hún þarf að ræða við mig.“ Hún stamaði
og virtist annars hugar. „Það er eitthvað í sam-
bandi við Francoise."
„Jæja — vertu þá blessuð!"
Það leyndi sér svo sem ekki að hún var ver-
aldarvön, hugsaði hann, en um leið bar hún það
lika með sér, að hún var af góðum ættum. Það
var einkennilegt að hugsa til þess nú, að þau
skyldu hafa rekkjað saman, hann og þessi fallega
stúlka, og að hann skyldi engu að síður geta litið
á hana hlutlausum augum og jafnvel með nokkurri
gagnrýni. Nú þótti honum sem hann hefði aldrei
á ævi sinni kynnzt neinni stúlku náið, annarri
en Mic.
Þegar hann kom á ákvörðunarstaðinn, stökk •
hann af baki skellinöörunni.
„Sæll, Alain!“
„Sæll!“
Alain var allt að því glæsilegur í splunkunýju
leðurúlpunni og bros hans svo fjarrænt og annar-
legt, að helzt hefði mátt halda að hann væri
skemmdarverkamaður.
„Kem ég of seint?"
„Fiskurinn bíður á önglinum!"
„Jæja, þá er að draga hann.“
Þeir komust að símaklefanum, án þess að þurfa
að bíða.
„Ég skal velja númerið. Það er alltaf hagsýni
að skipta með sér verkum."
„Halló!"
Rómur M. Félix var þurr og geðvonzkulegur.
„Halló, M. Félix, Það er umboðsmaður Péturs,
sem talar — — —"
„Gott,“ svaraði M. Félix. Og svo varð andar-
taksþögn.
Alain glotti; þrýsti tengitalnemanum fastar að
eyranu.
„Ég bíð þín í kvöld klukkan tíu á sama stað,
ungi maður,“ mælti M. Félix. „Ég hef þá með-
ferðis það, sem krafist var."
Bob reyndi að leyna ánægju sinni.
„Klukkan tíu? Ég kysi heldur að það yrði ekki
fyrr en klukkan ellefu, ef yður stæði á sama.“
„Klukkan ellefu — það er í lagi, en ekki held-
ur seinna."
„Gott," svaraði Bob, og forðaðist alla hæversku,
vegna þess að Alain hlustaði á.
„Að sjálfsögðu hafið þér bréfin þá meðferðis
__lí
„Bréfin---------“
Alain kinkaði kolli til hans, eggjandi. En Bob
var brugðið.
„Já, að sjálfsögðu á ég við bréfin," endurtók
M. Félix og hækkaði röddina. „Heyrið þér ekki
til mín?“
„Jú, ég---------“
Bob leit örvæntingaraugum til Alains, sem
glotti út að eyrum. „Jú, auðvitað hef ég bréfin
meðferðis, en----------“
M. Félix hafði lagt talnemann á.
„Hvað nú?“ varð Bob að orði.
Hann strauk fingrunum um háls sár. Skyrtan
var rennvot af svita. „Hamingjan góða,“ tuldraði
hann. „Það hlaut að reka að þessu.“
Hann sneri sér að Alain, sem glotti enn. „Þetta
er ekki til að hlæja að,“ sagði hann gremjulega.
„Vesalings Mic. Ef til vill er þetta henni fyrir
beztu. Slíkt kann ekki góðri lukku að stýra."
„Ekki það?“ sagði Alain. „Að komast yfir
600.000 franka ... Og hvers vegna ekki?
Unglingsstúlka var orðin leið á biðinni og opn-
aði klefadyrnar. „Er umræðunum lokið?" spurði
hún ónotalega.
„Við erum farnir."
Stúlkan hvarf inn i símaklefann.- Þeir Bob og
Alain tóku sér sæti á bekk.
„Vesalings Mic. Hún verður fyrir hræðilegum
vonbrigðum."
„Þvi þá það?“ spurði Alain hæðnislega.
„Skilurðu þá ekki--------—“
„Nú — ætlarðu ekki að sækja peningana?"
„En hvaö um þessi bréf, sem hann krefst í
staðinn? Þú ætlast kannski til Þess að ég falsi
þau? Þar að auki hef ég fengið megnustu andúð
á þessu öllu saman.“
„Nei, þú þarft ekki að falsa þau,“ maalti Alain
hróðugur og dró innsiglaðan bréfaböggul upp úr
úlpuvasanum.
„Þú ert þá með þau?“ hrópaði Bob og gat ekki
leynt undrun sinni. Hann rétti hendina út, en
Alain stakk bréfabögglinum aftur í úlpuvasa
sinn.
„Já, ég hef haft þau undir höndum síðan í
gærdag."
„Hvernig stendur á þvi?“
„Pétur hafði gleymt þeim i flaustrinu. Hringdi
til min í mesta uppnámi og bað mig að brenna
þeim."
Bob greip harkalega um arm honum. „Og þú
lézt mig iara þetta, enda þótt þú vissir hvernig
allt var í pottinn búið?“
„Hlustaðu nú á mig, gamli minn,“ svaraöi
Alain. „Við tökum úthverfapilta ekki í klíkuna
íyrr en þeir hafa sýnt og sannað að Þeir hafi
einhvern manndóm í sér. Þetta er einskonar próf-
raun, skilurðu---------“
„Mér þykir þú —--------“
Nadina kom inn í þessu, tággrönn og eggjandi
í hreyfingum.
„Halló — þið hafið víst ekki séð hana Clo?“
„Nei,“ svaraði Alain. „Og við sitjum hér á tali,
svo ég hef því ekki neinn tíma til að bjarga kisu-
greyjum þessa stundina."
Nadina lét sem hún heyrði ekki orð hans, en
gekk yfir að borði þar sem ljóshærður piltur sat.
„Halló, Sam — ertu að bíða eftir honum Daníel?"
„Já, langar þig kannski til að hitta hann?“
„Ef þú hefur ekkert á móti þvi. Annars máttu
bjóða mér coca-cola.“
Bob var svo þungt hugsi, að hann veitti ekki
athygli neinu því, sem fram fór kringum hann.