Vikan - 04.05.1961, Blaðsíða 12

Það byrjaði allt á mánu-
degi, reglulega andstyggi-
legum mánudegi, rigning-
arsömum og súldarlegum.
Kaldur raki seytlaði inn
um alla ibúðina og vafðist
eins og kyrkjandi hönd að
hjarta mínu.
Ég verð að viðurkenna,
að óg var þreytt og útslit-
in þann daginn. Frá þvi
snemma um morguninn og
lengi l'ram eftir degi hafði
ég staðið i stórþvotti í
kjallaranum. Allt hafði
verið mér andstætt. í
fyrsta lagi vildi vatnið
ekki hitna. Svo varð hús-
vörðurinn að senda eftir
pípulagiiingamanni til þess
að laga vatnsrör, og þar
fór hálftími af naumlega
skömmtúðum þvottatíma
minum. Ég tvísté á köldu
steingólfinu og hugleiddi,
hvort hann mundi nokk-
urn tíma finna bilunina.
Þegar ég loks var byrjuð
að þvo aftur, kom ná-
grannakona mín niður í
kjallara.
— Drengurinn yðar datt
og meiddi sig, sagði hún
á sinn venjulega, hraða
hátt.
Það voru litlar fréttir,
að Þór dytti og meiddi sig.
Það var daglegur við-
burður, enda engin furða
með hans lund. Samt varð
ég hrædd og flýtti mér út
úr þvottakjallaranum og
upp til Þórs, sem sat
ánægður og át bollu við
útidyrnar. Hann hafði
fleiðrazt, og andlit hans
sýndi greinilega merki
ofsagráts. Ég huggaði hann
með því að gefa honum
tvær krónur fyrir sælgæti.
Þegar ég komst loks aftur
í þvottinn, var önnur ná-
grannakona min í kjallar-
anum.
— Tengdamóðir mín
kemur í heimsókn á morg-
un, bunaði upp úr henni,
og þá er það því miður
þvottadagur minn. Ég hélt,
að við hefðum kannski get-
að skipt um dag, en ég sé,
að þér eruð þegar byrjuð.
Iíún leit á mig ásökunar-
augnaráði, eins og þetta
væri allt mér að kenna og
að mér bæri sérstök
skömm fyrir það, að
tengdamamma hennar
kæmi i heimsókn. Lars
segir, að ég taki mér allt
of nærri svona athuga-
semdir og sé allt of fljót
að draga ályktanir af þeim.
Það kann að vera. A. m. k.
sárnaði mér framkoma
hennar.
Ég ætla eklci að fara út
i smáatriði. Ég ætla bara
að bregða upp mynd af,
hvílíkur dagur þetta var.
Miðdegisverðurinn fór
auðvitað lika allur í handa-
skolum. Að minnsta kosti
smakkaðist hann hvorki
feðgunum né mér. Ég tók
eftir því, að Lars horfði
á mig rannsakandi augna-
ráði. — Mér finnst, að þú
ætlir að fá þér hjálp við
erfiðari verkin, sagði hann,
þar sem við sátum og
drukkum kaffi inni i stofu.
Ég var enn í ljóta og
slitna vinnukjólnum mín-
um, sem ég hefði átt að
vera búin að fleygja fyrir
löngu. Mér fannst hann
horfa sérstaklega rannsak-
andi á kjólinn og fór næst-
um því hjá mér. Það var
reyndar rangt af mér að
Af tilviijun rakst ég á miða til mannsins míns með undirskriftinni:
- Þín Jórunn. - Og ég ímyndaði mér allt mögulegt.
klæða mig ekki smekklegar fyrir manninn
miiin. Kn á hinn bóginn var ég ekki sérstaklega
iyrirköbuð tii þess aö snyrta mig og punta
þennan einstakiega ieiöiniega dag.
— iig verð aö íara aítur á skrbsLoiuna, bélt
hann áiram, þegar ég anzaði ekki. Við vorum
neiniiega áður buin að ræða möguiega búsbjáip
og noiöum komizt að þeirri niöurstoðu, að við
belöiim eiiki eini á þvi. iin Lars baiði kannski
iengro samvizjiunn ai þvi, aö eg þræiaöi á
þennan batt. kg lét aidrei tækiiæri irá mér
iara að ræða það út i æsar, bvað ég ynni mikið
a bverjuin degi.
— Þú skait bara fara, sagði ég ioks og fór
úr skónum. — Mér er iiit i iótunum, kvartaði
ég. itg get nú oröið ekki einu sinni verið í
ínniskóm.
— bg veit ekki, bvað ég þarf að vinna lengi
í kvöid, anzaði bann. — hg er með böiuðverk
og ætti i raun og veru ekki að fara, en verk-
emin sainast saman. iiann iagöi áberziu á orð
siu með bandabi eyiingu og ieit á mig eins og
hann vonaðist lii, að eg sýndi bonum samúð.
Ln ég gat engum vorkeunt nema sjáiiri mér
þá stundina.
'Sknmmn seinna var bann farinn, og ég var
einsömui. Strákarnir böfðu farið tii kunningja
sinna.
bvona er það þá komið, bugsaði ég brygg.
Eg strita og amstra irá morgni til kvöids, og
Lars vinnur og stritar irá morgni tii kvöids
beimihsins vegna. Og samt sem áður skiijum
við ekki bvort annað. Lg er svo altekin af minu
og bann af sínu. Og fyrir bverju þræiuðum
við svonaV Við befðum átt að bafa ódýrari
ibúð, sem við befðuin iika getað fengið, en
okkur var ahtaf efst i buga að búa eins og við
gerðurn — sóma okkar vegna. Út af þvi varð
Lars að vinna aukavinnu og ég að vera vinnu-
konuiaus. Eg varð útshhn, og Lars og dreng-
irnir urðu að gjaida þess, að ég væri i vondu
skapi og taugaveikiuð.
Meðan ég sat og lét iíða úr mér og bugsaði
máhð, vaknaði aiit i einu löngunin. Ég þráði
bros Lars og smitandi blátur, — glaðvært
augnaráð bans frá fyrri tíð, striðni og spaug,
— allt það, sem áður var bluti af Ufi okkar.
Mig sveið i augun, og á næsta augnabiiki var
ég farin að bágráta.
Bezta ráð við þunglyndi, sem ég þekki, er
vinnubarka. Það var ástæðan fyrir því, að ég
tókst á bendur að loknu þreytandi dagsverki
að taka til i skáp, sem lengi bafði valdið sam-
vizku minni óþægindum. Hefði mig rennt grun
í, bvað þar væri að finna, er ekki vist, að
ég befði gengið eins bart að verki. Ég trúði
varla eigin augum, þar sem ég stóð með þvæld-
an bréfmiðann og starði á þau fáu orð, sem
þar voru bripuð með barnslegri bendi.
Elsku, elsku Lars.
Mér verður aldrei unnt að þakka þér allt,
sem þú hefur gert fyrir mig, — allt, sem þú
hefur verið mér og verður mér í framtiðinni.
Það er þér að þakka, að heimurinn er bjart-
ari, betri og hamingjusamari verustaður
fyrir konu, sem hafði gefið upp alla von,
konu sem héft að lífinu væri lokið . . .
Bréfið var undirritað Þín Jórunn.
Hendur mínar skulfu svo mikið, að miðinn
féll á gólfið. Ég varð máttlaus í hnjáhðunum,
og mér varð þungt um andardrátt. „Þín Jór-
unn“, — það voru þessi tvö orð, sem höfðu
langverst áhrif á mig. „Þín Jórunn.“ Hann var
þá ekki 1 yfirvinnu eftir allt saman. Hann hélt
þá fram hjá mér með konu, sem var nógu bjána-
leg að skrifa honum og hann nógu mikill bjáni
að geyma bréfin hennar. Það var kannski full-
mikið að tala um bréf, — það var nú ekki nema
bréfsnepill, og hann hafði ég fundið i vaðstig-
vélinu hans, — þeim, sem hann notaði í göngú-
ferðir. Hversu lengi miðinn hafði legið þarna
og hvers vegna hann hafði lagt hann þarna,
vissi ég ekki. En aðalatriðið var, að hann hafði
geymt hann á stað, þar sem hann var öruggur
um, að ég mundi aldrei leita. Börnin, hugsaði
ég. Og hvað um mig? Það gátu einungis orðið
ein endalok á þessu: skilnaður.
Framh. á bls. 27.
12 VIKAN