Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 5

• •-
:• •í-'-ií;-:-:-:-:

>+.*<♦***$ x
+£> *<■<•¥<■.&*
••>»x->:-:«4w<-x«- ■:■ f ■■■£ ■: r'"
Hershel Johnson, þáverandi ambassador
Bandaríkjanna í Stokkhólmi, er fékk
Wallenberg til þess að hefja starf í Ung-
verjalandi.
Búdapest er í rauninni tvær borgir, Búda og Pest, sem standa sín hvorum megin Dónár. Hér sést
frá Várhegy yfir ána til Pest. í baksýn sést hið stílfagra hvolfþak dómkirkjunnar.
Kjölturakkinn lézt ekki
skilja, en fylgdi húsbónda
sínum á hinni þungu
göngu.
úðarstarf. Roosevelt forseti væntir þess, að þér
takist þetta á hendur!
— Hver er tilgangurinn með þessu öllu sam-
an? spuröi Wallenberg. — Og hvað þekkir
Roosevelt forseti til mín?
— Hann kannast við yður eftir lýsingu minni.
Og um erindi yðar er þetta að segja: Þér hafið
heyrt harmsögu Gyðinga í Ungverjalandi. Á
þriggja mánaða tíma þýzkrar hersetu hefur fjöldi
þeirra verið fluttur til Þýzkalands, og þar bíða
þeirra hræðileg örlög. Þeir Gyðingar, sem enn
dveljast i Ungverjalandi, eru í stöðugri hættu.
Heima í Bandarikjunum höfðum við skipulagt
flóttamannahjálp, sem á að aðstoða Þá, sem orðið
hafa fyrir barðinu á styrjöldinni. Efn því miður
stöndum við ráðalausir gagnvart Mið-Evrópu-
löndunum, sér í lagi Ungverjalandi.
Framhald á bls. 30.
um á þessu mikla torgi, þar sem gulir strætis-
vagnar óku fram hjá í glaða sólskini.
— Maður gæti haldið, að hér væru friðartímar,
sagði hann. — Ég hafði búizt við allt öðru.
— Ytra borðið villir sýn, svaraði maðurinn frá
sendiráðinu. — Sendiherrann mun vafalaust segja
yður frá því. Hann biður eftir yður.
Komu Wallenbergs hafði verið beðið með eftir-
væntingu, því að enginn hafði séð hann fyrr,
þótt allir þekktu nafn hans. Maðurinn var kominn
af hinni kunnu, sænsku bankastjóraætt. Hann
hafði lesið lög í París, og síðar stjórnaði hann
stóru útflutningsfyrirtæki í Stokkhólmi.
Og það var einmitt vegna þessarar verzlunar,
sem hann komst inn í starf sitt í þágu stjórnar-
innar, en slíkt hafði verið önnur sérgrein ættar
hans. Fyrirtæki Wallenbergs hafði sem sé skrif-
stofur í sama húsi og sumar deildir bandaríska
sendiráðsins. Hér kynntist Hershel Johnson
ambassador hinum unga Svía með sínar mannúð-
legu lífsskoðanir.
Dag nokkurn bauð ambassadorinn Wallenberg
inn í skrifstofu sína og spurði hann blátt áfram:
— Viljið þér gera mér mikinn greiða?
— Sjálfsagt, — ef ég get.
— Ég ætia að biðja yður að takast ferð á
hendur til Ungverjalands, svo fljótt sem verða má.
Wallenberg vannst ekki tími til að lýsa undrun
sinni, því að ambassadorinn hélt áfram: — Það
er meira en að þér gerið mér persónulegan greiða,
því að samtímis innið þér af höndum mikið mann-