Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 19

„Ertu laus eða ekki?“
„Laus sem stendur ... en ...“
„Þá er allt í lagi. Við skulum dansa."
„Þú gætir verið aðeins hæverskari", maldaði
hún í móinn, en hreifst þó bersýnilega af rudda-
skap hans.
„Eg get ekki séð neitt bvi til fýrirstöðu að við
eigum nótt saman", urraði Alain.
„Ekki ég heldur. Þetta er bara svo einkenni-
legt. Það er ekki ýkjalangt síðan Clo spurði mig
hvort ég hefði nokkurn tíma lagzt með þér, og
ég kvað það ekki vera“.
„Gott. Nú hef ég sjálfur ráð á rekkjunni, svo
við þurfum ekki að laumast upp í vinnukonu-
herbergið heima hjá þér. Hvenær spurði Clo þig
að þessu?“
„Daginn, sem þú komst með Bob hingað. Muna
má. Þú verður að viðurkenna, að hann lék á
okkur, þarna með Jagúarinn. Og þú, sem hélzt
að honum yrði aldrei treystandi...“
„Haltu þér saman!“ öskraði Alain. „Ég vil ekki
heyra á hann minnzt framar!“
„Hversvegna ekki?“ spurði hún undrandi. „Eruð
þið orðnir ósáttir?"
„Alls ekki".
„Hann er ómótstæðilegur!"
„Öldungis rétt", hreytti Alain út úr sér. „Hann
er ómótstæðilegur og Mic dásamleg, og við eigum
að vera hljóð og virðuleg vegna þess að Francoise
vesalingurinn var jörðuð í dag. Nú dönsum við ...“
Nicole leit á hann með undirgefni, hlýddi honum
og, þagði.
„Alain sýnist vera í essinu sínu,“ hvíslaði
Pierre að Sam. „Hann ætlar sér að leika einhvern
grátt núna“, bætti Daníel við. Og Alain dansaði
af tryllingi við Nicole, og það var auðséð á svip
hennar, að hún var staðráðin í að tæma bikar-
inn í botn.
Þegar dansinum lauk og Alain ætlaði að fá sér
aftur í glasið, hreyfði hún mótmælum. „Þú ert
búinn að drekka meir en nóg“, sagði hún.
Hann rak upp hlátur.
„Ég vil ekki að það fari fyrir mér eins og
Francoise", sagði hún lágt.
Hann þreif af henni glasið og fékk sér vænan
teyg.
„Nú veiztu hvað ég óttast", hvislaði hún.
En hann hlustaði ekki á hana, heyrði ekki til
hennar fyrir þessari dularrödd, sem stöðugt hljóm-
aði hið innra með honum og rændi hann öllu
sjálfræði. Hann fór höndum um mjaðmir Nicole,
og gerði sér í hugarlund að það væru mjaðmir
Mic, og hann þurfti aðeins að líta i aðra átt
til þess að geta ímyndað sér að það væri Mic,
sem sæti við hlið honum; sá fyrir sér nakið hörund
hennar, mjúk brjóstin og hvítan hálsinn. Hann
laut höfði, gripinn þeim grun, að ef til vill væri
hann sjálfur að bíða ósigur, verða herfang sinna
eigin tilfinninga, fýsna og óska, gremju og sakn-
aðar.
„Er nú siðsemispostulinn fallinn fyrir borð?“
varð Lou að orði.
„Þú hefur drukkið of mikið", sagði Nicole.
„Við skulum koma að dansa svo að þú hressist
við“.
Og enn einu sinni héldu þau út á gólfið. Hann
dansaði stirðlega, streittist gegn vímunni og starði
út I loftið. Nicole steig dansinn heit og æst og
þrýsti sér að honum.
„Eigum við ekki að korna?" hvíslaði hún í eyra
honum.
„Hvert ?**
„Út héðan ..." æpti hún.
„Þú þarft ekki að sprengja i mér hljóðhimn-
urnar...“
Hann dansaði enn. Nicole endurtók beiðni sína,
hásri, þyrstri röddu, og Alain leit skyndilega á
hana, eins og hann furðaði sig á því að það
skyldi vera hún.
„Allt í lagi svaraði hann, án þess að vita hverju
hann var að svara.
Hún losaði sig úr örmum hans og ruddi þeim
braut gegnum þvöguna. Hann veitti henni eftir-
för, ósjálfrátt.
„Ég hélt, að þú værir orðinn heyrnarlaus,"
mælti hún, leit til hans um öxl og hló. „Komdu ...“
„Ég kem — bara smáhressingu í leiðinni...“
Hann greip glasið um leið og hann kom auga
á það, án þess að hirða um hver það ætti. Það
hittist svo á að það var Yasmed.
„Er nú svona komið?" spurði Yasmed. „Ertu
farinn áð stela viskýinu frá munni félaga þinna?"
Framandlegur málhreimur hans og andlit
rumskaði við Alain. Hann minntist þess allt í einu,
að það hafði verið eitthvað mikilvægt, sem hann
þurfti að spyrja hann um.
Nicole beið hans og stappaði niður fótunum af
óþolinmæði. Loks mundi Alain hvað þetta var.
„Veiztu, hvort ... Mic ... fann Bob?"
„Hvernig ætti ég að vita það?“ spurði Yasmed
og yppti öxlum. „Ég fór þangað ekki aftur. Þau
geta sagt þér það sjálf á morgun. Ég geri ráð
fyrir að þau hafi öðru að sinna þessa stundina".
„Allt í lagi“, tautaði Alain og starði út í loftið.
Hann bar glasið enn að vörum sér og drakk í botn.
„Svínið þitt! “ hrópaði Yasmed.
Alain hneig niður á gólfið. Þar lá hann eins og
hann hefði verið rotaður.
Þeir í klíkunni brugðu skjótt við og drösluðu
honum út á gangstéttina. E'inhver gerðist til að
skvetta yfir hann köldu vatni. Nicole varð viti
sínu fjær af reiði og bölvaði honum niður fyrir
allar hellur, en þegar blótsyrðin þraut, sneri hún
sér að hinum, eins og hún vildi kalla þau til vitn-
is.“ Þarna liggur hann, sá mikli maður, foringinn
og leiðtoginn, sem ætlaði að njóta mín í nótt.
Það hefðu þá lika orðið ástaratlotin!"
Áheyrendur ráku upp hlátur, og margir buðust
til að bæta henni upp skaðann. Loks sneri hún
baki við hópnum. „Þetta skal ég segja Clo. Það
skal aldrei verða neitt úr því, að ég hafi nokkur
mök við hann . . .“
Alain komst smámsaman til sjálfs sín aftur.
Hann var holdvotur og skalf af kulda. Guy lán-
aði honum vasaklút svo hann gæti þurrkað fram-
an úr sér.
„Hvað gengur eiginlega að þér, kunningi? Þú
ert vanur að þola drykkjuna betur en þetta. Á
að ná i leigubifreið?"
„Þetta er allt í lagi“, tautaði Alain. „Mér líður
betur. Ég get hæglega gengið . . .“
„Ekkert, sem við getum . . .“
„Nei, þalcka ykkur fyrir. Bless . . ."
„Góða nótt!“
Alain hélt heim einn síns liðs. Hann slagaði
dálítið, beit á jaxlinn, og honum varð stöðugt
kaldara um hjartaræturnar, unz honum fannst
sem hann hefði isklump í barminum. „Skepnur,"
tautaði hann. Hann nam staðar við umferðarljós-
ið á krossgötunum. „Þetta er ekki nóg að gert“,
tautaði hann, „ekki nóg. Ég verð að hafa tal af
Bob, jafnvel þótt ég verði að fara heim til hans.
Hann skal verða feginn að forðast okkur fram-
vegis, þvi heiti ég . . .“
Hann veifaði leigubíl, settist inn. og nefndi göt-
una og númerið á húsinu, þar sem vinnustofa
Péturs var.
Svo hittist á, að þetta var sami bíllinn og þeir,
Bob og sá skeggjaði, óku með fyrr um daginn.
Hvað gengur eiginlega að þessum unglingum,
hugsaði bilstjórinn. Drekka eins og skepnur. Er
það nú kynslóð . . .
TUTTUGASTI OG ANNAR KAFLI.
Síðvetrarsólin skein á framhlið skólabyggingar-
innar, þegar Alain tók sér stöðu á stéttyinni hand-
an við götuna. Svipur hans bar vitni megnustu
andúð og fyrirlitningu, þegar hann virti fyrir sér
stúdentana, sem komu út í smáhópum og ræddu
saman, biðu eða gengu fram og aftur með bækur
sínar og skjalatöskur.

Bernard og Odetta námu staðar úti fyrir bygging-
unni og biðu eftir Bob. Þau leiddust, ræddust við
og litu öðru hverju upp í þrepin, ef Bob skyldi
koma.
Hávaxinn og limalangur piltur hallaði sér upp
að tré. „Heyrið mál mitt, þér ástföngnu ung-
menni“, kallaði hann. „Ég leyfi mér að snúa máli
minu til yðar. Hvert ykkar vill auðsýna mér það
göfuglyndi að lána mér minnisblöð sin? Það
voru nokkur atriði í fyrirlestri Bangsa gamla,
sem fóru fram hjá mér. . ."
„Og ætlarðu að láta tréð gjalda þess, Boltanski?"
spurði Bernard og hló.
„Ekki geta allir af oss notið þess unaðar að
leiða fagra jómfrú sér við arm. Hvað eigum við
að gera? Svala þrostanum?"
„Nei, þakka þér fyrir. Við erum að bíða eftir
Bob Letellier."
Tvær stúlkur, stuttklipptar með hornspanga-
gleraugu og í loðfóðruðum treyjum, gáfu Alain
hornauga, þegar þær gengu framhjá honum.
„Ætlarðu á Vivaldihljómleikana á morgun?"
„Nei, ég verð að fara í sundhöllina. Ég er að
æfa fyrir keppni í hundrað metra sundi...“
„Fékkstu aðgöngumiða?"
,,Ja ...
Bob kom ekki fram á þrepin. Limalangi ungl-
ingurinn yfirgaf tréð og gekk til Bernards, sem
fékk honum minnisblöð sin. Loks kom Bob. Hon-
um brá, þegar hann kom auga á Alain, og Alain
veitti því athygli.
Bernard gekk í veginn fyrir Bob. „Loksins kem-
urðu," sagði hann. „Við Odetta þurfum að ræða
við þig.“
Odetta virti Bob fyrir sér. Hún brosti blíðlega.
„Ertu eitthvað lasinn?" spurði hún.
„Nei, nei, ég er ekkert lasinn ... bara dálítið
þreyttur við próflesturinn. Hvað var það annars?"
Hann hafði ekki augun af Alain, sem stóð hin-
um megin við götuna og beið.
„Við Odetta ætlum að skreppa til Austurríkis.
I skíðaferð. Þú hefur verið eitthvað niðurdreg-
inn að undanförnu; það mundi hressa þig að koma
með okkur. Þú hefðir áreiðanlega gott af til-
breytingunni. Hvað segirðu um það?“
„Hver veit. Við sjáum til. Haldið þið áfram,
ég næ ykkur eftir svolitla stund og þá skulum
við ræða þetta nánar ... Það er að minnsta kosti
ákaflega vingjarnlegt af þér, Odetta ...
„Hvað heldurðu, að gangi að honum?" hvíslaði
Odetta, þegar þau voru komin spölkorn undan.
„Bara að ég vissi það ...“
Sástu náungann, sem beið hans hinum megin
við götuna? Einkennilegur náungi. Mætti segja
mér að það væri glæpamaður."
„Þú horfir helzt til mikið á sjónvarpið, ljúfan."
Bob hraðaði sér yfir götuna, til fundar við
Alain, sem gekk tafarlaust til atlögu.
Framhald í næsta blaði.
-----og hann þurfti aðeins að líta í aðra átt, til þess að geta ímyndað sér, að það væri Mic,
sem sæti við hlið honum; sá fyrir sér nakið hörund hennar, mjúk brjóstin og hvítan hálsinn.
VtKAN 1 9