Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 7

og augun skær og blá. Hann heyrði i
lítið illa, en leit út fyrir aS vera skarpur
iðru leyti. Hann heilsaSi lögregluforingjan
íurteislega.
— Þér hafiS séS tvo menn koma hingaS
fara einhvern tíma á milli tvö og þrjú
— Ég fór til bæjarins klukkan tvo til aS — Gott. Töluí
verzla. ÁSur en ég fór, talaSi ég við hr. Clcnck manna, eSa heilsi
um hluti þá, sem þurfti aS kaupa, og þá virtist Gamli maSurini
ekkert vera óvenjulegt. Hr. Clenck minntist aS þeir sáu mig e
ckkert á þaS, að hann þyrfti aS hitta einhvern og þar stóS ég k?
eSa byggist viS heimsókn. Nákvæmlega klukkan aS ég kæri mig t
þrjú kom ég aftur, og vegna þess aS ég hafSi kunnugum, þegar
ekki fengiS þá vindla, sem hr. Clenck hafSi Colmann brosti
beSiS um, fór ég beint til skrifstofunnar, til ur ágætlega aS ti
aS tala viS hann um þessa vindla. Og þá lá mér annars, heyr
hr. Clenck svona, eins og hann er núna. inu, þegar þessir
— Er þetta allt, sem þér vitiS hr. Levan? — Nei, ég hej
Þjónninn hristi höfuSiS. Ég veit ekki ann- ekkert‘
aS. En garðyrkjumaSuririn, Georg Omar, sem
hefur veriS úti i garSinum allan seinni hluta
dagsins, sá tvo menn koma og fara einhvern
tima á milli tvö og þrjú.
— Það er athyglisvert. BiSjiS Georg Omar &
aS koma hingaS inn. J
MAR garSyrkjumaSur var um þaS bil /
/ 1 hálfsjötugur, lítill maSur og saman m /
1. w rekinn. Hár hans var þunnt og hvitt M/

er
stofunni fyrir innan ytri dyrnar
veggir skreyttir vopnum, burtstöngi
um, byssum og öSru eins. Frá fors
langur gangur aS skrifstofu Símonar C1
viS þennan gang stóS riddarabrynja eins'
vakur varSmaSur. _ . .
Þjónninn, Max Levan, fylgdi lögreglumönipR*
unum eftir ganginum aS dyrum skrifstofunna:
Þar stanzaSi hann og leit á Kurt Colmann. — Fyrst kom
— Hann liggur þarna inni. „King“ er hjá
honum.
Lögregluforinginn ætlaSi aS opna hurSina.
En þá greip þjónninn í hönd honum, og andlit
hans var fölt af hræðslu.
verS fyrst aS
lifshættulegur
— Nei, nei, hr. Colmann.
fjarlægja King. Hundurinn
öSrum en mér.
Colmann yppti öxlum, eins og honum fyndist
aS Max Levan væri einum of varkár. En þegar
hann sá hundinn, þakkaSi hann guSi fyrir, að
þessi skepna þurfti ekki aS koma of náíægt
honum.
Hundurinn var svartur og hreinræktaSur
blóðhundur. Hann var eins stór og kálfur og
virtist vera ein froSufellandi hrúga af vöSvum
og grimmd. Augu hans voru illileg, eyrun lítil
og afturstrokin, tennurnar hvassar og ógnar-
legar og hann urraSi grimmdarlega, þegar Max
Levan setti múlbindi meS sterkum ólum á hann.
ung gengin í þrji
eftir hér ;
síSar kom a MSr"herra, lítill ög
eg kannaSist ekkert viS. Hann var hér
a lengi og hinn, aS minnsta kosti kom hr.
Levan heim frá bænum stuttu eftir aS hann
var farinn.
Kurt Colmann var undrandi. Svona nákvæmt
vitni sem þennan gamla mann hitti hann
sjaldan fyrir. Hann skrifaSi þetta niSur í flýti
og spurði svo nákvæmar:
— Hver er þessi Edward Helmann, og hvað-
an þekkið þér hann?
— Edward Helmann er vist persónulegur
kunningi hr. Clencks. Hann kemur hingaS aS
minnsta kosti reglulega og hefur gert þaS i
mörg ár. Hr. Levan veit áreiSanlega, hvar hann
býr.
— Ágætt. Og hinn, sá sem þér vitiS ekki hvað
heitir?
IMON CLENCK lá endilangur á gólftepp-
inu. DauSaorsökin lá í augum uppi. Þessi
gamli peningapúki hafSi fengið höfuS-
högg meS einni af þessum gömlu striSs-
öxum sínum. Vopnið lá enn í herberginu, en
þaS kom i ljós aS engin fingraför voru á þvi.
Eftir stutta rannsókn sneri Kurt Colmann sér
að þjóninum:
— HvaS hafið þér gert af villidýrinu?
— Hann er lokaður inni í herbergi niSri í
kjallara, sem viS notum til þess.
— Ágætt, sjáið um, aS kvikindið verSi þar
áfram. Og svo verð ég aS heyra lýsingu ySar.
Max Levan var maSur um fertugt. Hann leit
út fyrir aS vera heilsteyptur og traustur. Hann
hafði veriS 1 þjónuslu Símonar Clencks i sex ár
og hafSi aldrei vakið athygli á sér að fyrra
bragSi. Hann byrjaði nú aS segja frá og auS-
heyrt var, að hann var enn í mikilli geðshrær-
ingu:
Sá gamli hristi höfuSiS. — Ég held ég hafi
ekki séS hann fyrr. Nei, þaS hef ég áreiSanlega
ekki. En þaS kom oft fólk til hr. Clencks, sem
ég hafði aldrei séS áSur.
— Já, einmitt þaS. GetiS þér lýst þessum
manni fyrir mér. Þér sögSuð áSan, að hann
hefSi verið litill og feitur. HvaS meira?
— Hvað hafið þér gert af villidýrinu?
ræðu athyglisgáfu. Hann lýsti fyrir þeim ná-
kvæmlega þessum litla feita, manni, bæði klæðn-
aSi hans, andlitsdráttum og göngulagi. Kurt
Colmann gat meS réttu dáSst aS athyglisgáfu
gamla mannsins.
— Hr. Omar, sagði yfirlögregluþjónninn, þeg-
ar hann hafSi skrifaS þetta allt nákvæmlega
niSur, eruð þér viss um, að þessir tveir menn
hafi verið þeir einu, sem komu hingaS, meSan
Max Levan var í burtu?
— Já, algjörlega. Ég var allan timann niSri
viS hliðiS á milli runnanna þar. Ég sá allt sem
fór fram.
— Ekki einu sinni í hundinum, ef hann byrj-
ar að gelta?
— Nei, hr. Colmann, þaS geri ég ekki.
URT COLMANN rannsakaSi staSinn
nokkru nánar. SiSan ók hann þang-
að, sem Edward Helmann bjó, en
Max Levan hafði gefiS honum heimilis-
fangiS. Helmann lifði á þvi aS sjá um fjárhags-
hlið kaupmála fyrir fólk, hann var því nokk-
urs konar starfsbróðir Clencks heitins.
Edward Helmann virtist bregða mikið, þegar
hann heyrði, hvað komið hafði fyrir Clenck.
Hann sagði i samræmi viS þaS sem garðyrkju-
maSurinn hafSi sagt, aS hann hefði komiS til
Clencks rúmlega tvö og farið þaðan eftir tiu
til fimmtán minútur.
— Tókuð þér eftir nokkru óvenjulegu, spurði
Colmann. Framhald á bls. 36.
MKAN 7