Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 43

Guð vill það.
Framhald af bls. 15.
manns, sem stendur utan við hinar
harðsnúnu fylkingar, getur skoðana-
munurinn þó virzt smávægilegur.
Hinn snjalli háðfugl Jónatan
Swift bregður kímni sinni yfir
heimsskoðanaofstækið, þegar hann
lýsir tilefni styrjaldarinnar milli
Digurendinga og Mjóendinga hjá
Putum. Hans hátign hafði fyrirskip-
að nýjan sið í landinu: hver maður
átti að brjóta eggið í mjóa endann.
Nú voru nokkrir menn svo þverúð-
ugir, að þeir héldu fast við hinn
forna sið, að opna eggið í digra end-
ann. Af þessu tilefni upphófst hin
mannskæða og langa styrjöld.
Þetta er skopmynd af því hugar-
fari, sem grípur víða um sig á okkar
tið. Tilefni andstæðnanna er oft
smávægilegt, þó að upp af þvi megi
æsa mikið ofstækishál. Digurend-
ingar og Mjóendingar eiga sér sina
krossfarapredikara, sem bíða enga
ró, fyrr en fylkingar hinna sanntrú-
uðu krossfara standa striðsæstar,
þess albúnar að afmá villutrúar-
mennina af jörðunni. Menn kalla það
hervæðing hugarfarsins, og æfin-
lega er „Guð vill það,“ slcráð gullnu
letri á gunnfánann.
Samt væri óréttmætt að kenna
æsingapredikaranum einum þann
einstefnuakstur, sem hugsun manna
er nú að beánast í. Til þess þarf
ávalit tvo: annan sem áltveður um-
ferðamerkið, og hinn, sem fylgir því.
En við erum værukær og talhiýðin,
svo að auðvelt reynist að koma okk-
ur á brautina. Okkur þykir miklu
þægilegra að taka þá afstöðu, sem
okkur er boðið og bent á, en að
mynda okkur sjálfstæða skoðun. Hin
stóru deilumál nútímans virðast svo
flókin, að okkur þykir brotaminnst
að fella þau í fyrirfram ákveðið
skoðanaform, sem þau verða að laga
sig eftir, líkt og steypa eftir móti.
Sefjunarafl tízkunnar styður þessa
þróun. Hún þvingar okkur undir
merki sitt. Sama múgkenndin, sem
knýr okkur til að fylgja almennri
tízku í klæðaburði, veitir okkur við-
námslaust inn í straum skoðanatízk-
unnar. „Hver, sem ekki heilsar með
„Heil Hitler,“ er óvinur ættlands
sins.“ Oft sýnist ekki vera um neitt
annað að velja.
Með þessu móti fær hver maður
líka notið þeirrar þægilegu tilfinn-
ingar, að vita sjálfan sig í hópi frels-
aðra, í fylkingu réttlínumanna. Þá
er hann öruggur í skoðun sinni og
enginn vafi getur hrjáð hann lengur.
Hann þarf aðeins að gæta þess að
stiga í takt við hina. Því að í hvaða
hættu gæti sá maður verið, sem er
viðurkenndur í floklii hinna rétttrú-
uðu? Nægir honum ekki að hjúfra
sig niður í það skoðanahreiður, sem
lionum er svo haglega búið, svo að
næðingar efa og andstæðra skoðana
nái ekki að raska sálarfriði hans?
Glerfuglinn.
Framhald af bls. 11.
greip um mitti hennar.
Hann hjálpaði henni niður í
gondól, og þau runnu af stað
gegnum kvöldhljóð sikin. Hann var
mjög tillitssamur við hana, þvl að
hann var hræddur um, að henni
yrði kannski kalt, i þessum létta,
þunna kjól. En henni var ekki
vitund kalt. Kvöldið var svo heitt,
. .. og það var handleggur hans
einnig.
Þegar hann fylgdi henni heim í
gistihúsið, stóðu þau dálitla stund
fyrir framan blómskreytt hliðið,
sem hún hafði strax tekið eftir,
.. . . staðnum, þar sem elskendur
hittast og ... skiljast.
Hann kyssti hana, blítt og var-
lega. Hann tók svo gætilega utan
um liana, að það var eins og hann
væri hræddur um, að hún mundi
brotna' eins og lítill glerfugl.
— Buona notte, carissa! livislaði
hann.
Þær héldu áfram ferðinni dag-
inninn eftir. Troðfullur klefi, .—
þriðja farrými. Það var ódýrast.
— Við skulum skoða margt, er
við komum til Flórenz, Tove!
Uffizzi! Pitti! Pontc Vecchio! Og
Tove liugsaði um Roberto, sem
sennilega stóð nú undir litlu brúnni
og lauk við myndina sína.
Hjólin á lestinni sungu: Ro—ber—
to . ... Ro—ber—to . . .!
Einn góðan veðurdag voru það
hjólin i hraðlestinni frá Virum til
Kaupmannahafnar, sem sungu fyrir
hana.
Lyngby! Hún starði út um glugg-
ann. Þarna var skeggið og regn-
hlifin. Þarna var frúin með tenn-
urnar. Þarna voru allir að undan-
skildum. . . Jú, þarna kom hann
á harðahlaupum með trefilinn
flaksandi frá sér. Hann var heldur
seinn í því. Skyldi hann ná? Hún
sá það ekki. Hann hvarf henni í
mannmergðinni. Flautan kvað við,
og lestin lagði af stað.
Þegar hún gekk upp tröppurnar
við Nörreport, heyrði hún rödd
hans:
— Buon giorno, signoria!
Hún nam staðar og horfði á
hann.
—- Ég hélt að þér hefðuð ekki
náð lestinni! hvíslaði hún.
— Hún var lika að renna af stað!
sagði hann móður til útskýringar.
— Ég varð seinn fyrir vegna
þess, að það var dálitið, sem ég
þurfti að pakka inn. Gerið svo
vel.. . Þetta er handa yður!
Hann tók bréfið utan af og rétti
henni mynd. Það var fullkomin
mynd af brúnni þeirra
— Þakka yður kærlega fyrir!
hvíslaði hún hrærð. — Er hún i
raun og veru handa mér?
•— Auðvitað.
— Þökk ... Roberto!
Og með sjálfri sér bætti liún við:
Þökk fyrir litla leikinn okkar.
Hann rétti úr sér, hneigði sig,
hló og sagði:
— Robert Carlsen!
Hún brosti. Ráðhússklukkurnar
hljómuðu gegnum þokuloft Kaup-
mannahafnar.
— Ég verð að flýta mér, sagði
hún lágt.
— Ég lika, en .. . Það er verið
að sýna mynd i kvöld... Þeir
eru aftur farnir að sýna myndina
af Catherine Hepburn í Feneyj-
um ... Eigum við að sjá hana sam-
an?
— Já,. . . það væri dásamlegt!
Það var erfitt fyrir þau að
skilja hvort annað. Að lokum tókst
það þó. Húnva r mjög hamingju-
söm.
Litli fuglinn hafði komizt óbrot-
inn heim.
IBÚÐARHUS
n

verksmi-ðjuhus
J
SAMKOMÚHUS
FRVSTIHÚS
Gnangrið óetur
GEGN HITA
OG KULDA
+20°
Þér fáið einangrunarkostnaðinn endurgreiddan á fáum ár-
um í spöruðu eldsneyti. Það borgar sig bæði fyrir yður
síálfa og þjóðfélagið í heild að spara eldsneyti svo sem unnt
er, og þar að auki er hlýtt hús (vel einangrað) mun nota-
legri vistarvera en hálfkalt (illa einangrað).
Lœkjargötu . Hafnarfiröi . Sími 50975.