Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 11

GLEemuMi
s M Á S A G A
og það kom Tove til að hugsa um
elskendur, sem hittust og skildust.
Þegar þær komu inn i herbergið,
varð liún strax að fara að gluggan-
um og lialla sér út. Alls staðar
annars staðar hefði útsýnið verið
þröng gata. Hér var það þröngur
skurður, .... því að þetta voru
Feneyjar. Fyrir neðan var gondóli
á ieið fram hjá.
— Ég veit nú ekki, sagði frú
Mortensen fyrir aftan hana, — en
mér finnst, að svona ghlutir veki
ekki sérlega mikið traust.
Tove hlustaði naumast á það.
Hún hlustaði á ósýnilega tenórinn,
sem barst henni til eyrna úr kaffi-
húsinu á horninu:
Venite allagile
bardhette mie.
Santa Lucial
Santa Lucia 1
— Já, sagði frú Mortensen þurr-
lega, — hér búa þeir til tenóra
á færibandi. £ln nú skuium við
taka upp úr töskunum og fá okkur
eitthvað að borða. Ég legg til, að
við förum snemma í háttinn i
kvöld, þvi að við þurfum margt
að gera á morgun: San Marco,
Dogehöllina og glergerðina í Mur-
ano þurfum við að skoða. Við þurf-
um að fara snemma á fætur, því
að við verðum ekki lengi hér i
Feneyjum.
Tove kinkaði ósjálfrátt kolli og
kæfði um leið andvarp. Auðvitað
áttu þær að skoða sig um á morgun,
eins og sómdi sér á ferðalagi sið-
prúðra kvenna. Og auðvitað áttu
þær að fara áfram til annarra
frægra borga. Ferðin var mjög vel
skipulögð af frú Mortensen, ....
og hún var alltaf á undan áætlun.
Þær voru varla komnar til einnar
borgar, er hún hóf að tala um þá
næstu og allt það, sem þær ættu
að skoða þar. Þær áttu gjarnan
að geta komið heim og sagt, að
þær hefðu haldið áfram og séð allt
saman. Tove fannst aðeins, að
það hefði verið svo yndislegt að
láta tímann standa i stað, þann
stutta tíma, sem var áætlaður fyrir
Feneyjar. Og i kvöld yrðu gondól-
arnir upplýstir, og loftið yrði fullt
af tónlist og ást. En hún átti að
fara snemma að hátta og safna
kröftum fyrir rannsókn merkis-
staðanna.
Morguninn eftir gekk allt sam-
kvæmt áætlun: Markúsarkirkjan
og Palazzo Ducale. Því næst fóru
þær og fengu sér kaffi í kaffihúsi
hjá Piazzettunni. Frú Mortensen
liélt því fram, að það hefði verið
allt of dýrt. í kringum sig heyrðu
þær raddir, sem töluðu ensku,
þýzku, frönsku, sænsku og dönsku,
— allt of mikla dönsku, fannst
Tove.
— Við skulum Ijúka úr bollunum,
sagði frú Mortensen.
-—- Við getum séð Della Salute
fyrir hádegisverð. Loftið þar er
málað af Tizian.
Mig langar alls ckkert til þess að
sjá þetta loft. hugsaði Tove, en
liún beit á vörina. Mig langar miklu
meira til þess að sigla á gondólum
á kyrrlátum síkjum fram hjá höll-
lim, sem ég þarf ekki að skoða.
-— Þú ert vonandi ekki lasin?
spurði ferðafélagi hennar og sendi
henni rannsakandi augnaráð. —
Það er betra að gæta sín hérna
suður frá þrátt fyrir allar hólu-
setningar. Maturinn er ekki eins
og heima. Ég kenni jafnvel sjálf
ógleði og höfuðverkjar.
— Eigum við kannski að fara
svolitið hægara i sakirnar, stakk
Tove varlega upp á.
— Já, það er rétt hjá þér. Við
skulum fara heim og leggja okkur.
Það er betra að eiga ekki neitt
á hættu.
Þær fóru heim i gislihúsið. Frú
Mortensen tók inn nokkrar höl'uð-
verkjatöfiur og háttaði. Það leið
ekki á löngu, þangað til hún var
solnuö. En .... Tove var alls
ekkert syfjuð. Litli, órólegi fuglinn
i hrjósti hennar hélt henni vak-
andi. Hann viidi fara út. Og hún
fór út með liann.
Hún iét berast með straumnum
gegnuin miðhorgina, en þar var
urmull af þröngum, krókóttum göt-
um og götustígum. Ef til vill fengi
hún ákúrur fyrir það, en henni
stóð á sama. Hún var ekki vitund
hrædd, og hún talaði ágæta ensku,
en alls staðar voru ierðamenn.
Húu virti fyrir sér glæsilega búðar-
giuggana með perlum, kristallsvör-
um og Feneyja-knipplingum. Þvi
næst ieitaði liún á brott frá mann-
mergðinni og íann dálitinu stað,
sem var kyrrlátur, og þaðan lá
bogabrú yf'ir siki nokkurt. Hún
gekk út á hrúna og leit i kringum
sig. Hún kom auga á hvitan kött,
sem lá á marmarakellu og sleikti
sólskinið. Hún var viss um, að
hann kunni að njóta Feneyja, og
hún vildi gjarnan vera í hans spor-
um og láta sólina baka sig. Reyndar
hafði frú Mortensen sagt, að hún
ætti að vara sig á siðdegissólinni
á ítaliu.... á sama hátt og hún
ætti að vara sig á ókunnum, nær-
göngulum karlmönnum. Þetta sið-
astnefnda hafði Catherine Hepburn
reyndar alls ekki gert i kvikmynd-
inni, og af því hafði spunnizt
yndislegt ævintýri.
Hún fór hinum megin á brúna.
Nýtt útsýni! og jafntöfrandi! Og
þarna niðri við breiðu steintröpp-
urnar, en neðsta þrepið var undir
vatnsborði síkisins, stóð ungur
maður. Fyrir framan hann voru
trönur með hálfunninni mynd.
Ilún skildi vel, að hann hafði þörf
fyrir að mála þessa fyrirmynd, af
þvi að þetta var kjarni Feneyja.
Hann var ungur og brúnn af suð-
rænni sól. Skyndilega leit hann
upp til lienar og brosti.
— Góðan dag, signorina! sagði
liann.
Þótt undarlegt megi virðast, var
hún ekki vilund feimin. Þetta
virtist svo eðlilegt og sjálísagt. Það
var uinhverfið, sem hreytti öllu.
liún brosti til lians, og allar við-
varanir fuku út i veður og vind.
— Buon giorno! svaraði hún.
•— Og svo hætti liún við: ■—■ Góðan
dag!
Það gat vel verið, að hann kynni
ensku. Já, þaö var rétt. Hann hróp-
aði tii hennar á ensku, sem að
minnsta kosti var jafngóð hennar:
— Eg sá yður i morgun ... Þér
sátuð og drukkuð kai'fi á Piazzetta.
— Hvað hafið þér verið hér
lengi?
— Við komum í gærkvöldi, og
við förum aítur á morgun.
— Hann hristi höfuðið bros-
andi, og liúu gat sér til um, hvað
Uann væn að hugsa: Allt of stuttur
timi til þess að skoða Feneyjarl
Hann tindi saman áliöld sin og
tók i hönd hennar formálalaust.
Hjartað Oarðist i brjósti hennar.
I raun og veru var svona lagað
víst alis ekki til, en hann brosti
vingjarnlega til hennar, og þá hugs-
aði hún með sjálfri sér: Já, en
þetta er alls' ekki raunverulegt.
Þetta er draumur. Ég hef haft svo
litinn tima tii að láta mig dreyma.
— Ég veit ekki einu sinni hvað
þér lieitið. Henni fannst endilega,
að hún þyrfti að spyrja.
— Roberto, svaraði hann. —
Roberto Garlozzi!
Hún sagði til sin, og nú brostu
þau óþvingað, og skömmu síðar
röltu þau aí stað og leiddust. Þetta
var allt saman leikur — yndislegur
leikur. Þau borðuðu spaghetti á
veitingahúsi við Ganale Grande,
og á eftir settust þau inn i svalan
slcugga gamallar kirkju. Og i búð
við Rialto-brúna keypti hann dá-
lítið handa henni, — litinn fugl
úr lituðu gleri. Hún tók hann var-
lega upp og varð hugsað til fugls-
ins i sinu eigin brjósti. Hún skyldi
gæta hans vel.
Þegar hún kom heim á gisti-
húsið, lá frú Mortensen enn þá i
rúminu. — Hvernig liður þér,
Anna? spurði Tove vingjarnlega.
— Ekki vei, stúlka min! Ég held,
að ég ætti að liggja áfram. Fékkstu
hádegisverð niðri í veitingasaln-
um? Gaztu bjargað þér?
— Ég borðaði spaghetti niðri
á Ganale Grande, sagði Tove.
— Ilumm, — ég vona sannar-
lega, að þú hafir verið mjög var-
kár. Og spaghetti, ■— talaðu ekki
um það!
Tove flýtti sér að sýna henni
glerfuglinn.
Sérðu, er liann ekki indæll?
— Jú, hann er íallegur, en hefð-
ir þú ekki átt að kaupa eitthvað
sterkara? Svona hlut getur þú ekki
fiutt með þér heim, án þess að
hann brotni í mola.
Það var ótrúlegt, hvað margt
gat orðið að dauðum hiutum í
inunni frú Mortenseu — bæði gond-
oiar og gierfugiar.
Tove sneri ser undan, lokaði aug-
unuin og þrýsti fuglinum variega
ao brjósu sér. Já, .... liugsaði liun,
nann er íallegur, vióitvæmur og
brotbættur eins og draumur. En
eg ætia að ílytja bann lieiin með
mer óbrotinn.
Hún vaiöi bann varlega mn i
silKipappir og setti banu mður.
Siöan battaði bun og bviidi sig
ualiuð. Stundu siöai' sagói tru
ivxortensen:
— Þú verður að fá þér eittlivað
að borða, Tove. Eg neyöist vist til
að iiggja hér áfram. En vertu nú
varkar. ivlundu að ég ber ábyrgð á
þer. i guðs bænum íarðu ekiu að
mia viö neina ókunnuga.
— Þú getur verið afveg ólirædd,
fullvissaði Tove hana, og hún iann
ekki tii miunsta samvizkubits, því
að Roberto Gaidozzi var ekki ó-
kunnugur .... ekki lengur. — Mér
þykir ieitt, að þú skulir ekki geta
koirnð meö, bætti hún við og roðn-
aði dáhtið.
— Hugsaðu ekki um það. Ég
verð áreiöaniega búin að jafna mig
á morgun, svo að við getum haldið
áfram íerðinni.
Afram á morgun! hugsaði Tove.
Afram ... áíram ... burt frá sikj-
um og brúm og ... Roberto. En
kvöldið var hennar, og Roberto
ætlaði að liitta hana við San Marco.
Henui lannst engin nauðsyn að
segja íerðafélaga sinum frá þvi.
Þetta var aðeins leikur, sem hún
átti sjálf, ... og honum var lokið
á morgun.
Rella signorina! sagði hann, þeg-
ar hún kom á móti honum í fal-
legasta kjólnum, sem hún hafði með
ser. Hana liafði fram að þessu ekki
iangað til að fara i hann. — Að-
eins sautján ára, — er það ekki?
hætti hann spyrjandi við á ensku.
— Nitján! svaraði hún.
Hversu gamall skyldi hann vera?
Tuttugu og þriggja, .... kannski
tuttugu og fjögra? Áreiðanlega ekki
meira.
Hann tók hönd hennar í sina,
og henni sýndist, að hún hlyti að
eig'a þar heima.
Þau gengu niður að Canale
Grande, þar sem voru hlómum
skreyttir gondólar með mislitum
lömpum, og þaðan harst söngur
og tónlist, sem ómaði um stjörnum
prýddan, fjóluhláan himininn.
— Bella, bella! hló hann og
Framhaid á hls. 43.
VIKAN 11