Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 18

Bob vissi ekki sitt rjúkandi ráð og leit ýmist
á föður sinn eða talnemann. M. Letellier gerðist
óþolinmóður. „Taktu ákvörðun ...“
Bob tók til máis, en orðin slitnuðu úr samhengi.
„Ég veit að ég verð að taka mig á .. . eins og
þú segir, pabbi ... en til þess að mér takist
Það ..."
Og hann bætti við af skyndilegri ákefð, líkt og
þegar drukknandi maður grípur eftir hálmstrái:
„Til þess að mér takist Það, verð ég vitanlega
að slita kunningsskap við ýmsa ... þú hlýtur
að skilja þaö, pabbi ... segðu henni að ég sé
ekki kominn heim ..
„En ég hef þegar sagt henni hið gagnstæða,"
sagði faðir hans og hélt fyrir talnemann.
Það brá fyrir gráthreimi í rödd Bobs: „Hún
er ekki þess háttar stúlka, að þaö geri neinn mis-
mun!“
Hann hraðaði sér út úr skrifstofunni, en faðir
hans svaraöi í talnemann: „Mér þykir fyrir því,
ungfrú, en mér hefur víst misheyrzt; hann mun
ekki vera kominn heim enn ...“
Hann lagöi talnemann á, laut fram yfir skrif-
borðið og horfði á eftir syni sínum fram gang-
inn. Svo var hurð skellt að stöfum, hurðinni í
svefnherbergi Bobs. M. Letellier hallaði sér aft-
ur á bak i stólnum, kveikti sér í sigarettu, starði
hugsi fram undan sér, þungbúinn á svipinn. Það
er eins og drengurinn hafi verið vængstýfður,
tautaði hann.
Roger leit spyrjandi á Mic, þegar hún lagði
talnemann á.
„Vill hann ekki tala við þig?“
Mic svaraði ekki, hristi bara höfuðið. Hún var
svo náföl, að augun virtust sem kolsvartir dílar
i andlitinu. Hún reikaði, svo að bróðir hennar
varð að styðja hana.
„Það sannar, að hann tekur sér þetta ákaflega
nærri,“ sagði Roger, nánast tii þess að segja eitt-
hvað.
Og þegar hún svaraði engu, bætti hann við:
„Það er einmitt góðs viti. Hann þarf nokkurn
tíma til að fyrirgefa þér. Ef honum þætti ekkert
vænt um þig, mundi hann ekki taka sér þetta
svo nærri."
Mic hvislaði svo lágt, að vart heyrðist:
„Þetta er enn alvarlegra, en þú getur gert þér
í hugarlund ...“
„Hamingjan góða!“ varð Linu að orði, sem
kom inn í þéssu. „Skelfing er að sjá hvað blessað
barnið þjáist ..
„Fljót, Lina!" mælti Roger í fáti. „Það er víst
að líða yfir hana ...“
TUTTUGASTI OG ANNAR KAFLI.
Alain sat og hlustaði á básúnuleikinn.
Allir virtust hlusta í einskonar leiðslu. I gegn
um þykkan reykjarmökkinn grillti i áheyrend-
urna, sem iutu fram, sumir með iokuð augun,
aðrir með augun sperrt upp og starandi en svip-
urinn steinrunninn, svo minnti á andlit marmara-
mynda. Piitur, klæddur bláum gallabuxum og svo
síðhærður að vel mátti haida að þetta væri kven-
maður sló hrynjanda lagsins með fingurgómun-
um á borðplötuna. Rauðhærð hnáka engdist sund-
ur og saman eftir hljómfailinu, eins og hún hefði
fæðingarhríðir. Piltur nokkur, náfölur i andliti,
sleikti út um i ergi og gríö.
Alair, sat alltaf í þessu sama horni, þegar hann
hlustaði á jazztóniist; þaðan var honum auövelt
að virða fyrir sér áheyrendurna og svipast um
eftir væntanlegum lærisveinum úr hópi Þeirra.
Tónlistin hljóðnaði eitt andartak. Peter sló á
öxlina á Alain um leið og hann bar að.
„Hvernig gengur?“
„Ágætlega."
„Sama sefjunaraðferðin, heyri ég er.“
Alain rýmdi til, svo Peter gæti fengið sæti.
„Að mínum dómi,“ mælti Peter enn, „er of oft
skipt um plötur. Það ætti að leika sömu hljóm-
plötuna upp aftur og aftur, eða endurtaka sama
básúnustefið að minnsta kosti tuttugu sinnum,
þá fyrst næðist verulegur árangur."
„Algerlega gagnstætt því, sem gildir um kven-
fólkið," svaraði Alain glettnislega.
„Þú hefur lög að mæla. Þar er maður oftast
búinn að fá leiða á plötunni áður en hún er leik-
in á enda.“
„Þannig er það með okkur að minnsta kosti,
okkur, sem unnum frjálsræðinu." Og Alain gretti
sig svo svipur hans varð furðu grimmúðlegur.
„En svo eru til þeir vesalingar ...“
„Ekki í okkar hópi,“ andmælti Peter.
„Sælir strákar!" hrópaði Sam, sem gekk fram-
hjá með glas i hendi og tók sér sæti hjá Daniel.
„E’r Clo ekki hérna, Pierre?"
„Nei, hún fór heim eftir jarðarförina. Ég veitti
henni ofanígjöf, en það virtist aðeins gera illt
verra. Að vera viðstaddur jarðarför — hugsa sér
annað eins ...“
„Auðvitað er það leiðinlegt að svona skyldi fara
fyrir Francoise," mælti Alain kaldranalega. „En
ekki get ég haft neina samúð með henni. Eg
hef enga samúð með sigruðum, og sízt þeim, sem
eru dauðir í þokkabót."
„Að hugsa sér að nokkur kvenmaður skyldi
geta látið Gérard ná tökum á sér.“
„Þess væri óskandi að sú mannskepna fremdi
sjálfsmorð."
„Hann lætur okkur þó að minnsta kosti afskipta-
laus héðan af. Þetta með Francoise hefur fengið
talsvert á hann. Persónulega skiptir það mig ekki
neinu. En ég aumka hann, að hann skuli vera
slíkur ræfill — að hanga yfir köttunum og kerl-
ingunni og bölsótast svo yfir spillingu æskunnar,
sem hann sækist þó eftir að leggja lag sitt við“.
„Ég er þér sammála. Veiztu hvað er enn verra
en að vera haldinn siðgæðisáráttu?"
„Nel”.
„Að vera haldinn siögæðisáráttu og þjást um
leið af sektartilfinningu".
Jazzhijómarnir flæddu nú aftur út yfir salinn.
Sú rauðhærða fól andlitið i höndum sér, en
herðar hennar og axlir kipptust til eins og í
icrampaflogum. Alain starði á hvítan, feitan háls
hennar og reykti án þess að mæla orð frá vörum.
Svipur hans var sem steinrunninn.
Hugsanir hans sveimuðu eins og fiðrildi út i
nóttina, svört fiðrildi, fæld á flug af þeirri dular-
rödd, sem sífellt knúði hann til að svívirða og
tortíma öllu, sem á vegi hans varð. „Manstu?
Manstu?" Hann þráði það eitt að mega gleyma.
Ástin var lionum ímynd móður, sem strauk að
heiman frá manni sínum og sex ára gömlum
dreng; fjölskyldulifið var honum ímynd föður,
sem lagði hatur á son sinn fyrir það, að hann
viidi ekki feta i fótspor hans og verða geðlaus
væskill; tryggðin var honum ímynd fimmtugrar
„Þú hefur lög að mæla“, endurtóku málmgjöllin.
„Þú hefur lög að mæla!“ hrópaði básúnan.
Hann sá Mic fyrir hugskotssjónum sínum, þar
sem hún sat uppi á legubekknum og nakið hörund
hennar myndaði andstæðu við abstraktmálverkið
á veggnum hjá henni, þar sem hárauðu litbrigðin
háðu orrustu við þau skærgulu. „Því miður, hef
ekki neinn is“. Það er ágætt svona“. Alain hristi
höfuðið, fremur undrandi en reiður, og hrakti
sýnina á brott.
Var hann farinn að finna á sér? Piefrfe var
horfinn í hóp dansendanna. Þegar hljómplatan var
leikin á enda, ruddist Alain að skenkiborðinu,
gerði sér allt far um að rekast á gestina og troða
þá um tær og krafðist þess að vera afgreiddur
áður en kom að honum í röðinni. Hann rak öxl-
ina í stúlku, sem leit við og sagði: „Gættu að
þér maður“. Það var Nicole.
„Nei, ert þú komin, Nicole. Þú hefur misst af
skemmtuninni. öll klíkan hefur verið úti að aka
með Mic i nýja Jagúarnum".
„Ertu drukkinn?" spurði Nicole og virtist
hneyksluð.
„Því skyldi ég vera það?“
Hann lyfti viskýglasinu að vörum sér og fékk
sér vænan teyg.
„Við Clo vorum við jarðarförina", sagði Nicole.
„Það hefðuð þið ekki átt að gera. Við höfum
enga löngun til að heyra frá því sagt. Komdu að
dansa ...“
„Ekki við þig“, svaraði Nicole og yppti öxlum.
„Þú slagar".
„Segirðu að ég slagi. Það skal ég muna þér".
Hún gekk frá vínskenkinum og hann veitti
henni eftirför, án þess að vera viss um hvort hann
var reiður eða ekki. og allt í einu rak hann upp
hlátur.
„Við verðum að virða erfðavenjurnar. Dýrð sé
þeim dauðu .. . En annars sé ég ekki betur en
þú sért kominn hingað samt ...“
„Hvar er Mic?“ spurði Nicole og svipaðist um
meðal dansendanna.
Hún er hér ekki. Hún er fífl!“ rumdi Alain.
„Ég fyrirlít alla þessa aumingja. E^iginn þeirra
stenzt prófraunina.”
„Þú getur talað, það vantar ekki“.
„Þetta er ekkert drykkjumas skepnan þín. Það
skaltU' fá að sanna. Svona komdu að skaka
skrokkinn . .."
Hann greip um arm henni. Hún veitti ekki
neina mótstöðu, virtist jafnvel meir en viljug.
Þegar dansinum lauk, greip hún glas hans og
tæmdi það. Hann hreyfði ekki mótmælum, spurði
aðeins: „Verðurðu þyrst eftir jarðarfarir?”
Hún leit á hann og brosti. Honum varð enn
litið þangað, sem sú rauðhærða sat, svo feit og
hnellin, að dökkur kjóllinn virtist að því kominn
að springa um saumana. Rauðir lokkarnir brunnu
við mjallhvitt hörundið á hálsi hennar. Og Alain
strauk Nicole um hálsinn.
„Ertu ekki laus og liðug í nótt?" spurði hann.
„Hvað gengur að þér?" spurði hún undrandi.
„Er það kannski vorið, eins og þegar þú varst
gripinn löngun til að komast yfir Mic?“
„Nefndu hana ekki á nafn í mín eyru“.
í Hann var sjálfur hissa á hve opinskár hann
* gerðist. Sumir litu til þeirra spyrjandi augnaráði.
kerlingar, sem á sínum tima hafði sturlazt af ást
á einhverjum náunga, sem hún kynntist 1 svip. : ‘iHann gætti að sér og brosti.
Þeim, sem þannig rangfærðu lifið fyrir sjálfumtójg „Við skulum dansa!"
sér og öðrum, var engin refsing nógu grimmúð-*™ „Þá það“, svaraði hún og brosti á mótl.
leg. „Þú hefur lög að mæla,“ tuldruðu trumburnar. llkur hrotti!"
„Hvl-
1B yiKAH