Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 12

jSmásnga
ÞÚ
MÍTT
AK*
E L$H-
m
t>EGAR Charity Tisdal sagði manni sinum,
að hún ætlaði að læra á bíl, vissi hún, að
hann mundi krrfjast þess að fá að kenna
henni sjálfur, — ekki til þess, að hún fengi
sem bezta kennslu, heldur til þess að spara
peninga. Georg Tisdal var aurasál, — reglu-
legur nízkupúki. Að minnsta kosti hefði Char-
ity sagt svo, hefði hún verið spurð.
Og það varð úr, að hann kenndi henni, eða
að minnsta kosti reyndi að kenna henni. Það
var ekki auðvelt verk, því að Charity var
bæði löt og heimsk, — í stuttu máli sagt,
reglulegur hænuhaus. Það hefði Georg áreið-
anlega sagt, ef hann hefði verið spurður.
Hann sagði það reyndar oft við Charity, án
þess að hann hefði verið spurður.
Af þessu getum við dregið þá ályktun að
sætleiki ástarinnar væri horfinn úr hjóna-
bandi þeirra og fullur fjandskairur kominn i
staðinn. En þrátt fyrir það, að þau hrópuðu
oft til hvers annars í rifrildi: Ég gæti myrt
þig! — þá er ósennilegt, að þeim hafi verið
nokkur alvara með því.
En kvöld nokkurt kom tækifærið upp í
hendurnar á Charity, svo að hún gat naumast
látið það fram hjá sér fara. Þau höfðu verið
i veizlu i nálægum bæ, og Georg hafði drukk-
ið meira en góðu hófi gegndi. Áður fyrr
þurfti hann alltaf að aka bilnum heim, og
það hafði liann heldur viljað. En þar sem
Charity iiafði nú fengið ökuleyfi, hafði hann
sleppí fram af sér taumunum, því að hann
vissi, að hún gat gripið i stýrið, ef þörf
krefði. Þstta kvöld var mikil þörf fyrir það.
Þegar þau fóru úr húsi vinarins, gat Georg
naumast gengið, hvað þá ekið bíl.
Á bugðóítum veginum yfir South Hills fór
Georg að finna til ónota. Hann bað konu sina
að aka strax að vegarbrúninni og stanza.
Þetta var alis ekki heppilegur staður til
þess að stanza á. Vegurinn var mjög brattur,
og það var ekkert handrið á þeirri hliðinni,
sem sneri að dalnum.
Bjart tunglsljós lýsti upp allan dalinn, en
þetta fagra útsýni fór alveg fram hjá Georg,
þar sem hann stóð og studdist við hættu-
merkið á veginum og kastaði upp. Jafnvel
kona hans tók ekki eftir fegurð náttúrunnar,
er henni varð litið á mann sinn með viðbjóði.
Skyndilega rann það upp fyrir henni, að
ekki þurfti nema rétt að koma við hann, svo
að hann hrapaði fram af brúnni niður í djúp-
ið fyrir neðan. Hrifin af hugmyndinni fór
hún út úr bilnum og hrinti honum — dálitið
harkalega fyrir öryggissakir. Georg hvarf of-
an í djúpið með skelfingarópi.
Engir ljóskastarar sáust i nánd, svo að
ekki var þörf að flýta sér. Charity hugsaði
með sér, að henni væri alveg óhætt að gægjast
fram ó brúnina og sjá, hvernig farið hefði
fýrir Georg. Varlega, — þar sem hún var
lofthrædd, nálgaðist hún brúnina og kíkti
niður. Jú, jrarna lá hann, og eftir stöðu hans
að dæma var ekki nokkur vafi á því, að
henni hafði orðið að ósk sinni. Hvorki trjá-
greinar né runnar höfðu stöðvað fail hans
niður þrjátíu mrfra hátt bergið Dauðinn
hlaut að hafa komið skyndilega. Charity
horfði iengi á líkamann fyrir neðan og
minnti sjálfa sig á allar misgerðir hans, sem
höfðu orðið til þess, að hann átti þennan
dauðdaga fyililega skilið.
Systir Charity, Sara, hellti í bollann hjá
Rouke ieynilögreglumanni. Hún hafði verið
að drekka te, er hann kom.
— Sjálfsagt, sagði hún, þér getið spurt mig
eins og þér viljið. Ég skal svara eftir beztu
getu. Ég skil þó ekki, að hvaða liði ég get
orðið, en þér eruð frá lögreglunni, svo að
þér skuluð bara spyrja.
— Þannig er mál með vexti, að við erum
að reyna að finna einhverja orsök, sagði
leynilögreglumaðurinn þolinmóður. Ef mað-
ur finnur einhverja orsök, þá hefur lausnin
á gátunni fundizt i flestum tilfellum. En viS
höfum ekki enn fundið neina sennilega á-
stæðu, svo að við vonuðum, að þér geetuð
hjálpað okkur.
Það er undanskilið í hjúskaparlögum, að hjónum sé heimilt að fljújfast
á, þar til að nágrannarnir skilji þau að. Þannig verður spennandi og
skemmtilegt hjónaband til, sem varir, þangað til það fær skyndilegan
endi.
12 VIKAN
LÆKNIRINN
SEGIR:
Allir hafa víst einhvern tíma á ævinni
kynnzt miðaldra manni, sem unun er að
umgangast og á að hlusta. En skyndilega
tekur svo þessi maður þvílíkri gerbreytingu,
að maður þekkir hann ekki fyrir sama
mann. Hann er allt í einu „ekki með sjálfum
sér“, hann er orðinn gamall og kalkaður.
Þetta er svo sem ofur eðlilegt, því að
enginn er svo kænn, að hann verði ofan á
í fangbrögðum sínum við Elli kerlingu.
Auðvitað er fjöldi manna, sem lætur ekki
á hjá — nema litillega líkamlega — allt
undir tírætt. Það er svo sem ekki óhjá-
kvæmilegur fylgifiskur ellinnar, að athygl-
isgáfa og andríki sljóvgist og dofni, enda
þótt það hrjái margan á efri árum.
Líklega er þetta meðfætt, því að einu
gildir, hvernig „gamall og kalkaður" maður
hefur varið æsku- ftg þroskaárum' sínum
að þessu leyti. Sumir fara að finna til kölk-
unar þegar á fertugsaldri, — já og jafnvel
fyrr, aðrir finna ekki til neinnar veilu fyrr
en hátt á níræðisaldri.
Fyrstu einkenni kölkunar er venjulega
minnisdeyfð, einkum vilja menn gleyma því,
sem gerzt hefur síðustu árin, en muna hins
vegar greinilega bað, sem gerðist fyrir
k)$>cste
Erlendis er fremur algengt, að efnt sé
til samkeppni meðal arkítekta um heppi-
leg íbúðarhús, sem siðan eru fjöldafram-
leidd, ef svo mætti segja. Verktakar reisa
þá fjölda húsa eftir verðlaunateikning-
unni, og með því móti á að fást lægri
hyggingarkostnaður. Oftast er þá miðað
við meðalstóra fjölskyldu, hjón með þrjú
börn, eins og gert hefur verið á þeirri
teikningu, sem hér birtist.
Hér á landi hafa arkítektum allt of
sjaldan verið veitt tækifæri til þess að
sýna hæfni sina í samkeppni um ýmsar
gerðir húsateikninga, sem opinberir aðil-
ar efni til og veiti góð verðlaun fyrir.
Þvert á móti hefur oft komið fyrir, að
einstökum arkitektum hefur verið úthlut-
að stórbyggingum án nokkurrar sam-
keppni, og hafa þess háttar ráðstafanir á
sér heldur leiðinlegan blæ. Hins vegar er
það ef til vill mál, sem kemur ekki hús-
teikningunni þeirri arna við, enda þótt
hún gefi tilefni til hugleiðinga um skylt
efni.
Að þvi er við vitum bezt, fékk þessi
teikning verðlaun í samkeppni, sem efnt
var til meðal norskra arkitekta um heppi-
legt einbýlishús fyrir fimm manna fjöl-
skyldu. Þarna er auðsjáanlega gert ráð
fyrir þvi, að húsið geti orðið fremur ein-
falt i byggingu og ódýrt. Það er að nokkru
leyti úr steinsteypu og að nokkru leyti
úr timbri. Gert er ráð fyrir litlum kjall-
ara undir hluta hússins fyrir geyinsiu ög
upphitun. Húsið mun vera 110—120 fer-
Framhald á bls. 32.